اعتکاف در ایّام البیض (روزهای 13و 14و 15ماه رجب) از فضیلت خاصّی برخوردار است. ماه رجب ماه ولایت و ماه اولیای خداوند است. اعتکاف در این ایّام، مصادف با زمانی است که دعا در آن مستجاب است. طبیعی است که اعتکاف در چنین زمانى، فیض خاصّ خود را دارد. دعا در همه حال عبادت است، به ویژه آنکه با اعتکاف همراه باشد.
شخص روزه داری که بر اساس آیه شریفه «ولا تباشروهن وأنتم عاکفون فی المساجد»(1) از لذایذ جنسی حلال و مانند آن پرهیز کند، یقینا از حرام نیز چشم پوشی می کند. کسی که به فکر آن نیست تا غرایز خود را از هر راهی هر چند حلال ارضا کند، قهرا صفای ضمیر و طهارت روحى، بهره ی او می شود. این انسان با صافی ضمیر و طهارت روح، توان آن را دارد که با ذات اقدس اله مناجات کند؛ چون هم نماز دارد، هم روزه دارد و هم در مسجد و در خانه ی کسی است که میهمانان خود را ناامید بر نمی گرداند. پس دعای بنده ی روزه دارِ نمازگزار و معتکف یقینا مستجاب است.
خداوند متعال به همگان نزدیک است؛ اما به روزه داران، داعیان، نمازگزاران و میهمانان خود که ضیوف الرحمان هستند، نزدیک تر است. پس انسان معتکف از چند جهت به خدا نزدیک است. روزه اش مایه ی قرب اوست، چون آن را قربهً الی الله انجام می دهد؛ نمازش مایه ی قرب اوست، چون «الصلاه قربان کلّ تقیّ» حضورش درمسجد، مایه ی تقرّب اوست، چون در خانه ی کسی است که بندگان روزه دار و صالح خود را نا امید بر نمی گرداند. اعتکاف او هم به خودی خود ابزار تقرّب اوست.
خداوند متعال معتکفان آستان قدس و ساحت جلال و جبروت خود را ناامید بر نمی گرداند. و اگر معتکف به دعا هم مشغول باشد، که این هم سبب تقرّب او به خداوند متعال است، این عناصر محوری پنجگانه (نماز، روزه، دعا، حضور در مسجد، اعتکاف) را دارد و بهترین حال را برای دعا پیدا می کند.
شایسته است که معتکف در چنین حالى، اولا ً ظهور ولیّ ذات اقدس اله، بقیّه الله (ارواحنا فداه) را مسئلت دارد، آنگاه بقا و دوام نظام، صیانت و عظمت مقام معظم رهبرى، بقای حوزه و دوام آن، رشد و تعالی روحی حوزه و صیانت و عظمت مراجع تقلید و صیانت و عظمت امت اسلامی و نجات مسلمانان محروم در شرق و غرب عالم را از ذات اقدس اله درخواست کند.
چون برای اجابت دعاهای جزئی شرایط زیادی لازم نیست، می توان آنها را همیشه انجام داد. لذا در بسیاری از مواقع، به اجابت می رسد. اما دعاهای کلّی همیشه مستجاب نیست؛ چون استجابت آنها متوقف بر وجود شرایطی است. دعاهای کلّی و وسیع از روح وسیع، سرچشمه می گیرد. روح وسیعی که نه تنها به بارگاه عرش الهی رسیده باشد، بلکه از آن نیز گذشته باشد. قلب مؤمن، عرش خداست و قلب ولیّ خدا، کرسی خداست. چنین قلب هایی اگر دعا کنند قطعا مستجاب است؛ زیرا آن عناصر پنجگانه که گذشت، به خوبی زمینه ی استجابت دعا را فراهم می کند.
خواهران و برادران در پیشگاه ذات اقدس پروردگار، دعای کلی و وسیع و جامع داشته باشند، تا سراسر جهان اسلام از گزند استکبار و دیگران نجات پیدا کند. هم نظام اسلامی از شر ابرقدرت ها رهایی یابد و هم ملل اسلامی از سلطه ی ستمگران نجات یابند.
نظام اسلامى، حامی اعتکاف است. مراجع تقلید و مدرسان و علمای معظّم، حامی اعتکاف اند. طلاب گران قدر حامی و علاقه مند به اعتکاف اند. همه ی اقشار مردم اعمّ از روحانی و غیر روحانی در کنار مائده ی اعتکاف حضور دارند، پس چه بهتر که از این فیض و فوز الهی بهره ی جامع بگیریم و نه تنها به فکر خود و نزدیکان خود، بلکه به فکر اسلام و مسلمین باشیم و برای همه دعا کنیم.
به امید آن روز که غرب و شرق عالم در پیشگاه قرآن و عترت و ذات اقدس اله معتکف باشند.

پی‌نوشت:

1- سوره ی بقره، آیه ی 187.
برگرفته از : خیمه :: شهریور 1383 – شماره 15
منبع : حوزه