قرآن کریم :

وَ لا تَلْبِسُوا الْحَقَّ بِالْباطِلِ وَ تَـکْـتُمُوا الْحَقَّ وَ اَ نْتُمْ تَعْلَمونَ؛
[سوره بقره، آیه ۴۲] حق را با باطل مخلوط نکنید، و حقیقت را با این که مى دانید، پنهان نکنید.

۱پیامبر صلی الله علیه و آله: یا اَیُّهَا النّاسُ اِنَّما هُوَ اللّه ُ وَ الشَّیْطانُ وَ الْحَقُّ وَ الْباطِلُ وَالْهُدى وَالضَّلالَهُ وَ الرُّشْدُ وَ الْغَىُّ وَ الْعاجِلَهُ وَ الآجِلَهُ وَ الْعاقِبَهُ وَ الْحَسَناتُ وَ السَّیِّئاتُ فَما کانَمِنْ حَسَناتٍ فَلِلّهِ وَ ما کانَ مِنْ سَیِّئاتٍ فَلِلشَّیْطانِ لَعَنَهُ اللّه ُ؛

اى مردم! جز این نیست که خداست و شیطان، حق است و باطل، هدایت است وضلالت، رشد است و گمراهى، دنیاست و آخرت، خوبى هاست و بدى ها. هر چه خوبىاست از آنِ خداست و هر چه بدى است از آنِ شیطان ملعون است.
[کافى، ج ۲، ص ۱۶، ح ۲]

۲امام على علیه السلام: اَلْحَقُّ طَریقُ الْجَنَّهِ وَ الْباطِلُ طَریقُ النّارِ وَ عَلى کُلِّ طَریقٍ داعٍ؛

حق، راه بهشت است و باطل، راه جهنم و بر سر هر راهى دعوت کننده اى است.
[نهج السعاده، ج ۳، ص ۲۹۱]

۳امام على علیه السلام: ظَـلَمَ الْحَقَّ مَنْ نَصَرَ الْباطِلَ؛

هر کس باطل را یارى کند، به حق ستم کرده است.
[غررالحکم، ح ۶۰۴۱]

۴امام على علیه السلام: لا یُؤنِسَنَّکَ اِلاَّ الْحَقُّ وَ لا یوحِشَنَّکَ اِلاَّ الْباطِلُ؛

مبادا جز حق، با تو اُنس بگیرد و جز باطل، از تو بهراسد.
[نهج البلاغه، از خطبه ۱۳۰]

۵امام على علیه السلام: اَما اِنَّهُ لَیْسَ بَیْنَ الْحَقِّ وَ الْباطِلِ اِلاّ اَرْبَعُ اَصابِـعَ – فَسُئِلَ عَنْ مَعْنىقَولِهِ هذا، فَجَمَعَ اَصابِعَهُ وَ وَضَعَها بَیْنَ اُذُنِهِ وَ عَیْنِهِ – ثُمَّ قالَ: اَ لْباطِلُ اَنْ تَقولَ: سَمِعْتُوَ الْحَقُّ اَنْ تَقولَ: رَأَیْتُ؛

هان! میان حق و باطل جز چهار انگشت فاصله نیست. از آن حضرت دربارهمعناى این فرمایش سؤال شد. امام انگشتان خود را به هم چسباند و آنها رامیان گوش و چشم خود گذاشت و آن گاه فرمودند: باطل این است که بگویى: شنیدمو حق آن است که بگویى: دیدم.
[نهج البلاغه، از خطبه ۱۴۱]

۶امام على علیه السلام: فَلَوْ اَنَّ الْباطِلَ خَلَصَ مِنْ مِزاجِ الْحَقِّ لَمْ یَخْفَ عَلى المُرتادینَ وَ لَوْ اَنَّالْحَقَّ خَلَصَ مِنْ لَبْسِ الْباطِلِ انْقَطَعَتْ عَنْهُ اَلْسُنُ الْمُعانِدینَ وَلکِنْ یُوْخَذُ مِنْ هذا ضِغْثٌوَ مِنْ هذا ضِغْثٌ؛

اگر باطل با حق درنیامیزد، بر حقیقت جویان پوشیده نمى مانَد و اگر حق با باطلآمیخته نشود، زبان دشمنان آن بریده مى شود، لیکن مشتى از آن برداشته مى شود ومشتى از این. (و بدین ترتیب حق و باطل درهم آمیخته مى شود و شبهه پیش مى آید).
[نهج البلاغه، خطبه ۵۰]

۷امام صادق علیه السلام: اَبَى اللّه ُ اَنْ یُعَرِّفَ باطِلاً حَقّا اَبَى اللّه َ اَنْ یَجْعَلَ الْحَقَّ فى قَلْبِ الْمُؤْمِنِباطِلاً لا شَکَّ فیهِ وَ اَبَى اللّه ُ اَنْ یَجْعَلَ الْباطِلَ فى قَلْبِ الْـکافِر الْمُخالِفِ حَقّـا لا شَکَّ فیهِوَ لَوْ لَمْ یَجْعَلْ هذا هکَذا ما عُرِفَ حَقٌّ مِنْ باطِلٍ؛

خداوند اِبا دارد از این که باطلى را حق معرفى نماید، خداوند اِبا دارد از این که حق را در دلمؤمن، باطلى تردیدناپذیر جلوه دهد، خداوند اِبا دارد از این که باطل را در دل کافر حق ستیز بهصورت حقى تردیدناپذیر جلوه دهد، اگر چنین نمى کرد، حق از باطل شناخته نمى شد.
[محاسن، ج ۱، ص ۲۷۷]

۸امام صادق علیه السلام: لا یَسْتَیْقِنُ الْقَلْبُ اَنَّ الْحَقَّ باطِلٌ اَبَدا وَ لا یَسْتَیقِنُ اَنَّ الْباطِلَ حَقٌّ اَبَدا؛

هرگز دل به باطل بودن حق و به حق بودن باطل یقین نمى کند.
[تفسیر العیاشى، ج ۲، ص ۵۳، ح ۳۹]

۹پیامبر صلی الله علیه و آله: اَمّا عَلامَهُ التّائِبِ فَاَرْبَعَهٌ: اَلنَّصیحَهُ لِلّهِ فى عَمَلِهِ وَ تَرْکُ الْباطِلِ وَ لُزومُالْحَقِّ وَ الْحِرْصُ عَلَى الْخَیْرِ ؛

نشانه توبه کننده چهار است: عمل خالصانه براى خدا، رها کردن باطل، پایبندى بهحق و حریص بودن بر کار خیر.
[تحف العقول، ص ۲۰]

۱۰امام على علیه السلام: ـ وَ قَدْ سُئِلَ عَنْ تَفسیرِ السُّنَّهِ وَ الْبِدْعَهِ وَ الْجَماعَهِ وَ الْفُرْقَهِ ـ : اَلسُّنَّهُ ـو اللّه ِ ـ سُنَّهُ مُحمِّدٍ صلی الله علیه و آله وَ الْبِدْعَهُ ما فارَقَها وَ الْجَماعَهُ ـ وَ اللّه ِ ـ مُجامَعَهُ اَهْلِ الْحَقِّ وَ اِنْقَلّوا وَ الْفُرقَهُ مُجامَعَهُ اَهْلِ الْباطِلِ وَ اِنْ کَثُروا؛

در پاسخ به پرسش از معناى سنّت، بدعت، جماعت و تفرقه فرمودند: به خدا سوگند،سنّت، همان سنّت محمّد صلی الله علیه و آله است و بدعت آنچه خلاف آن باشد و به خدا قسم، جماعت،همدست شدن با اهل حق است هر چند اندک باشند و تفرقه، همدستى با اهل باطلاست هر چند بسیار باشند.
[کنزالعمّال، ح ۱۶۴۴]

۱۱امام على علیه السلام: اَلا وَ مَنْ اَکَلَهُ الْحَقُّ فَاِلَى الجَنَّهِ وَ مَنْ اَکَلَهُ الباطِلُ فَاِلَى النّارِ؛

بدانید که هر کس در راه حق از دنیا برود، به بهشت و هر کس در راه باطل از دنیا برود،به جهنم مى رود.
[نهج البلاغه، از نامه ۱۷]

۱۲امام على علیه السلام: اَلْحَقُّ سَیْفٌ قاطِعٌ عَلى اَهْلِ الْباطِلِ؛

حق، شمشیر بُرَّنده اى است بر ضد اهل باطل.
[عیون الحکم والمواعظ، ص ۲۸]

۱۳امام على علیه السلام: قَلیلُ الْحَقِّ یَدْفَعُ کَثیرَ الباطِلِ کَما اَنَّ الْقَلیلَ مِنَ النّارِ یُحْرِقُکَثیرَ الْحَطَبِ؛

اندکى حقّ، بسیارى باطل را نابود مى کند، همچنان که اندکى آتش، هیزم هاىفراوانى را مى سوزاند.
[غررالحکم، ح ۶۷۳۵]

۱۴امام صادق علیه السلام: لَیْسَ مِنْ باطِلٍ یَقومُ بِاِزاءِ الْحَقِّ اِلاّ غَلَبَ الْحَقُّ الْباطِلَ وَ ذلِکَ قَولُهُ:«بَلْ نَقْذِفُ بِالْحَقِّ عَلَى الباطِلِ فَیَدْمَغُهُ…»؛

هیچ باطلى نیست که در برابر حق بایستد مگر آن که حق بر باطل چیره مى شود واین سخن خداوند است: «بلکه حق را بر سر باطل مى زنیم که آن را در هم مى کوبد…».
[کافى، ج ۸ ، ص ۲۴۲]

۱۵پیامبر صلی الله علیه و آله: اَلْـحَقُّ ثَقیلٌ مُرٌّ وَ الْباطِلُ خَفیفٌ حُلْوٌ وَ رُبَّ شَهْوَهِ ساعَهٍ تورِثُحُزْنا طَویلاً؛

حق، سنگین و تلخ است و باطل، سبک و شیرین و بسا خواهش و هوا و هوسى کهلحظه اى بیش نمى ماند، اما غم و اندوهى طولانى به دنبال مى آورد.
[مکارم الاخلاق، ص ۴۶۵]

۱۶امام على علیه السلام: اِصْبِرْ عَلى مَرارَهِ الْحَقِّ وَ ایّاکَ اَنْ تَنْخَدِعَ لِحَلاوَهِ الباطِلِ؛

تلخى حق را تحمل کن، و مبادا که فریب شیرینى باطل را بخورى.
[غررالحکم، ح ۲۴۷۲]

۱۷امام کاظم علیه السلام: قُلِ الْحَقَّ وَ اِنْ کانَ فیهِ هَلاکُکَ فَاِنَّ فیهِ نَجاتَکَ… اِتَّقِ اللّه َ وَ دَعِ الْباطِلَوَ اِنْ کانَ فیهِ نَجاتُکَ فَاِنَّ فیهِ هَلاکَکَ؛

حق را بگو اگر چه نابودى تو در آن باشد، زیرا که نجات تو در آن است… تقواى الهىپیشه کن و باطل را فرو گذار هر چند [به ظاهر] نجات تو در آن باشد، زیرا که نابودى تو درآن است.
[تحف العقول، ص ۴۰۸]

۱۸امام على علیه السلام: عُبیدُاللّه ِ بْنُ اَبى رافِعٍ مَولى رَسولِ اللّه ِ صلی الله علیه و آله اِنَّ الحَروریَّهَ لَمّا خَرَجَتْ وَهُوَ مَع عَلِىِّ بنِ اَبى طالِبٍ قالوا: لا حُکْمَ اِلاّ لِلّهِ، قالَ عَلىٌّ: کَلِمَهُ حَقٍّ اُریدَ بِها باطِلٌ؛

عبیداللّه بن ابى رافع، وابسته پیامبر صلی الله علیه و آله زمانى که حروریه (خوارج) سر به نافرمانىبرداشتند، او با على بن ابى طالب بود. آنها مى گفتند: داورى جز از آنِ خدا نیست.على علیه السلامفرمودند: این سخن حقى است براى نیّت باطلى.
[کنزالعمّال، ح ۳۱۵۵۶]

۱۹امام على علیه السلام: اِنَّ مَنْ لا یَنْفَعُهُ الْحَقُّ یَضُرُّهُ الْباطِلُ وَ مَنْ لا یَسْتَقیمُ بِهِ الْهُدى تَضُرُّهُالضَّلالَهُ وَ مَنْ لا یَنْفَعُهُ الْیَقینُ یَضُرُّهُ الشَّکُّ؛

براستى که هر کس را حق سود ندهد، باطل زیانش رساند و هر کس به راه هدایتنرود، به کجراهه گمراهى افتد و هر کس یقین، او را سود نبخشد، شکّ زیانش رساند.
[تحف العقول، ص ۱۵۲]

۲۰امام على علیه السلام: اِنَّ الْحَقَّ وَ الْباطِلَ لا یُعْرَفانِ بِالنّاسِ، وَ لکِنِ اعْرِفِ الْحَقَّ بِاتِّباعِ مَنِاتَّبَعَهُ وَ الْباطِلَ بِاجْتِنابِ مَنِ اجْتَنَبَهُ؛

حق و باطل به مردم (و شخصیت افراد) شناخته نمى شوند بلکه حق را به پیروىکسى که از آن پیروى مى کند بشناس و باطل را به دورى کسى که از آن دورى مى کند.
[امالى طوسى، ص ۱۳۴، ح ۲۱۶]

۲۱امام على علیه السلام: لا تُقاتِلوا (تَقْتُلوا) الخَوارِجَ بَعْدى، فَلَیسَ مَنْ طَلَبَ الحَقَّ فَاَخْطَـأَهُ کَمَنْطَلَبَ الْباطِلَ فَأدْرَکَهُ؛

بعد از من با خوارج نجنگید (آنان را نکشید)؛ زیرا کسى که طالب حق باشد و به آننرسد، با کسى که جویاى باطل باشد و به آن دست یابد، یکسان نیست.
[نهج البلاغه، از خطبه ۶۱]

۲۲امام باقر علیه السلام: ما بَیْنَ الْحَقِّ وَ الْباطِلِ اِلاّ قِلَّهُ الْعَقْلِ. قیلَ: وَ کَیْفَ ذلِکَ یَابْنَ رَسولِ اللّه ِ؟قالَ: اِنَّ الْعَبْدَ یَعْمَلُ الْعَمَلَ الَّذى هُوَ لِلّهِ رِضا فَیُریدُ بِهِ غَیْرَ اللّه ِ فَلَو اَنَّهُ اَخْلَصَ لِلّهِ لَجاءَهُالَّذى یُریدُ فى اَسْرَعَ مِنْ ذلِکَ؛

میان حق و باطل جز کم عقلى فاصله نیست. عرض شد: چگونه، اى فرزند رسولخدا؟ فرمودند: انسان کارى را که موجب رضاى خداست براى غیر خدا انجام مى دهد، درصورتى که اگر آن را خالص براى رضاى خدا انجام مى داد، زودتر به هدف خود مى رسیدتا براى غیر خدا.
[محاسن، ج ۱، ص ۲۵۴، ح ۲۸۰]

۲۳پیامبر صلی الله علیه و آله: ایّاکُمْ وَ التَّلَوُّنَ فى دینِ اللّه ِ فَاِنَّ جَماعَهً فیما تَـکْرَهونَ مِنَ الْحَقِّ خَیْرٌمِنْ فُرْقَهٍ فیما تُحِبّونَ مِنَ الْباطِلِ وَ اِنَّ اللّه َ سُبْحانَهُ لَمْ یُعْطِ اَحَدا بِفُرْقَهٍ خَیْرا مِمَّنْمَضى وَ لا مِمَّنْ بَقىَ ؛

از چند رنگى و اختلاف در دین خدا بپرهیزید، زیرا یکپارچگى در آنچه حق استولى شما آن را ناخوش مى دارید، از پراکندگى در آنچه باطل است اما خوشایند شمامى باشد، بهتر است. خداى سبحان به هیچ یک از گذشتگان و باقى ماندگان بر اثر تفرقهو جدایى خیر و خوبى عطا نکرده است.
[نهج البلاغه، از خطبه ۱۷۶]

۲۴امام على علیه السلام: اَلْکَـیِّسُ صَدیقُهُ الْحَقُّ وَ عَدُوُّهُ الْباطِلُ؛

انسان زیرک، دوستش حق است و دشمنش باطل.
[غررالحکم، ح ۱۵۲۴]

۲۵امام على علیه السلام: ثَلاثٌ فیهِنَّ النَّجاهُ: لُزومُ الْحَقِّ وَ تَجَنُّبُ الْباطِلِ وَ رُکوبُ الْجِدِّ؛

نجات و رستگارى در سه چیز است: پایبندى به حق، دورى از باطل و سوار شدنبر مرکب جدّیت.
[غررالحکم، ح ۴۶۶۱]

۲۶حضرت مسیح علیه السلام: خُذُوا الْحَقَّ مِنْ اَهْلِ الْباطِلِ وَ لا تَأْخُذُوا الْباطِلَ مِنْ اَهْلِ الْحَقِّ،کونوا نُقّادَ الْکَلامِ؛

حق را از اهل باطل فراگیرید و باطل را از اهل حق فرا نگیرید. سخن سنج باشید.
[محاسن، ج ۱، ص ۲۲۹، ح ۱۵۹]

۲۷امام سجاد علیه السلام: اللّهُمَّ اِنّى اَعوذُ بِکَ مِنْ… ایثارِ الْباطِلِ عَلَى الْحَقِّ…؛

خدایا به تو پناه مى برم از این که باطل را بر حق ترجیح دهم.
[صحیفه سجّادیه، از دعاى هشتم]

۲۸امام سجّاد علیه السلام: اَللّهُمَّ… وَ اَزْهِقِ الْباطِلَ عَنْ ضَمائِرِنا وَ اَثْبِتِ الْحَقَّ فى سَرائِرِنا، فَاِنَّالشُّکوکَ وَ الظُّنونَ لَواقِحُ الْفِتَنِ وَ مُکَدِّرَهٌ لِصَفْوِ الْمَنائِحِ وَ الْمِنَنِ؛

بار الها… باطل را از درون ما محو نما و حق را در باطن ما جاى ده. زیرا که تردیدها وگمان ها فتنه زایند و بخشش ها و نعمت ها را تیره مى سازند.
[صحیفه سجادیه الجامعه، ص ۴۱۰]

۲۹پیامبر صلی الله علیه و آله: ثَلاثُ خِصالٍ مَنْ کُنَّ فیهِ فَقَدِ اسْتَـکْمَلَ خِصالَ الاْیمانِ: اَلَّذى إذا رَضىَلَمْ یُدْخِلْهُ رِضاهُ فى باطِلٍ وَ اِنْ غَضِبَ لَم یُخرِجْهُ مِنَ الحَقِّ وَ لَو قَدَرَ لَمْ یَتَعاطَ مالَیْسَ لَهُ؛

سه ویژگى است که در هر کس یافت شود، ویژگى هاى ایمان کامل مى گردد: آن کهوقتى خشنود گردد، خشنودى اش او را به باطل نکشاند و خشمش او را به هنگام خشم،از حق برون نبرد و هر گاه توان یافت، به آنچه از او نیست، دست درازى نکند.
[الاصول السته عشر، ص ۳۵]

۳۰امام باقر علیه السلام: اِتَّقُوا اللّه َ وَ اسْتَعینوا عَلى ما اَنْتُمْ عَلَیْهِ بِالْوَرَعِ وَ الاِْجْتِهادِ فى طاعَهِ اللّه ِفَاِنَّ اَشَدَّ ما یَکونُ اَحَدُکُمْ اغْتباطا ما هُوَ عَلَیْهِ لَوْ قَدْ صارَ فى حَدِّ الآْخِرَهِ وَ انْقَطَعَتِالدُّنْیا عَنْهُ فَاِذا کانَ فى ذلِکَ الحَدِّ عَرَفَ اَنَّهُ قَدِ اسْتَقْبَلَ النَّعیمَ وَ الْکَرامَهَ مِنَ اللّه ِ وَالْبُشْرى بِالْجَنَّهِ وَ اَمِنَ مِمَّنْ کانَ یَخافُ وَ اَیْقَنَ اَنَّ الَّذى کانَ عَلَیْهِ هُوَ الْحَقُّ وَ اَنَّ مَنْخالَفَ دینَهُ عَلى باطِلٍ هالِکٍ؛

تقواى خدا پیشه کنید و در راهى که برگزیده اید از پارسایى و تلاش در اطاعتفرامین الهى کمک بجویید، که اگر چنین کردید بیشترین غبطه به حال یکى از شماآنگاه خواهد بود که به سر حدّ آخرت برسد و ارتباط وى از دنیا قطع شده باشد، پسآنگاه که به چنین منزلگاهى رسید مى فهمد (مى بیند) که نعمت و کرامت از طرفخداوند به وى رو نموده و بشارت بهشت به وى داده مى شود و ایمن مى شود از آنچهمى ترسید و یقین مى کند که راهش بر حق بوده و هر کس بر خلاف راه او بوده بر باطلىهلاک کننده بوده است.
[محاسن، ج ۱، ص ۱۷۷]

۳۱امام صادق علیه السلام: اِنَّ مِنْ حَقیقَهِ الاْیمانِ اَنْ تُؤْثِرَ الْحَقَّ وَ اِنْ ضَرَّکَ عَلَى الْباطِلِ وَ اِنْنَفَعَکَ وَ اَنْ لا یَجوزَ مَنْطِقُکَ عِلْمَکَ؛

از حقیقت ایمان این است که حق را بر باطل مقدم دارى، هر چند حق به ضرر تو وباطل به نفع تو باشد و نیز از حقیقت ایمان آن است که گفتار تو از دانشت بیشتر نباشد.
[محاسن، ج ۱، ص ۲۰۵]

۳۲امام صادق علیه السلام: اِنَّ لِلْحقِّ دَوْلَهً وَ لِلْباطِلِ دَوْلَهً وَ کُلُّ واحِدٍ مِنْهُما فى دَوْلَهِصاحِبِهِ ذَلیلٌ؛

براستى که حق را دولتى است و باطل را دولتى، و هر یک از این دو، در دولت دیگرىذلیل است.
[کافى، ج ۲، ص ۴۴۷، ح ۱۲]

۳۳امام صادق علیه السلام: لَنْ تَبْقَى الاَرْضُ اِلاّ وَ فیها عالِمٌ یَعْرِفُ الْحَقَّ مِنَ الباطِلِ؛

هرگز زمین باقى نمى ماند مگر آن که در آن دانشمندى وجود دارد که حق را ازباطل مى شناسد.
[محاسن، ج ۱، ص ۲۳۴]

۳۴امام صادق علیه السلام: قُلْتُ لاَِبى عَبْدِ اللّه ِ علیه السلام: اُطْعِمُ سائِلاً لا اَعْرِفُهُ مُسْلِما؟ فَقالَ: نَعَمْ اَعْطِمَنْ لا تَعْرِفُهُ بِوِلایَهٍ وَ لا عَداوَهٍ لِلْحَقِّ اِنَّ اللّه َ عَزَّوَجَلَّ یَقولُ: «و قولوا لِلنّاسِ حُسْنا» ولا تُطْعِمْ مَنْ نَصَبَ لِشَىْ ءٍ مِنَ الْحَقِّ اَوْ دَعا اِلى شَىْ ءٍ مِنَ الْباطِلِ؛

به امام صادق علیه السلام گفتم: آیا به فقیرى که نمى دانم مسلمان است غذا بدهم؟ حضرتفرمود: آرى، به کسى که نمى دانى دوست است یا دشمن حق، غذا بده؛ زیرا خداوندمى فرماید: «با مردم به نیکى سخن بگویید» ولى به کسى که با حق دشمنى مى کند و یا بهباطلى دعوت مى کند غذا مده.
[کافى، ج ۴، ص ۱۳]

۳۵پیامبر صلی الله علیه و آله: لا یُکْمِلُ الْمُؤمِنُ ایمانَهُ حَتّى یَحتَوىَ عَلى مِائَهٍ وَ ثَلاثِ خِصالٍ:… لایَقْبَلُ الْباطِلَ مِن صَدیقِهِ وَ لا یَرُدُّ الْحَقَّ مِنْ عَدُوِّهِ…؛

ایمان مؤمن کامل نمى شود، مگر آن که ۱۰۳ صفت در او باشد:… باطل را از دوستشنمى پذیرد و در مقابله با دشمن، حق را پایمال نمى کند.
[بحارالأنوار، ج ۶۷، ص ۳۱۰]

۳۶امام صادق علیه السلام: کَلامٌ فى حَقٍّ خَیرٌ مِن سُکوتٍ عَلى باطِلٍ؛

سخن گفتن درباره حق، از سکوتى بر باطل بهتر است.
[من لا یحضره الفقیه، ج ۴، ص ۳۹۶]

۳۷امام على علیه السلام: اِتَّقوا خِداعَ الاْمالِ فَکَمْ مِنْ مُؤَمِّلِ یَوْمٍ لَمْ یُدْرِکْهُ وَ بانى بِناءٍ لَمْ یَسْکُنْهُوَ جامِعِ مالٍ لَمْ یأکُلْهُ وَ لَعَلَّهُ مِنْ باطِلٍ جَمَعَهُ وَ مِنْ حَقٍّ مَنَعَهُ اَصابَهُ حَراما وَ احْتَمَلَبِهِ اَثاما؛

از خدعه و حیله آرزوها بپرهیزید. چه بسیار آرزومندِ روزى که به آن روز نمى رسد وچه بسیار سازنده اى که در ساخته اش ساکن نمى شود و چه بسیار جمع کننده مالى که ازآن استفاده نمى کند و شاید آن مال را از باطل به دست آورده و یا از حق کسى جلوگیرىکرده، تا به آن مال رسیده است و باید بار همه آن گناهان را به دوش کشد.
[غررالحکم، ح ۲۵۶۳]

۳۸امام على علیه السلام: اَ یُّهَا النّاسُ لَوْ لَمْ تَـتَخاذَلوا عَنْ نَصْرِ الْحَقِّ وَ لَمْ تَهِنوا عَنْ تَوْهینِالْباطِلِ، لَمْ یَطْمَعْ فیکُمْ مَنْ لَیْسَ مِثْلَکُمْ وَ لَمْ یَقْوَ مَنْ قَوىَ عَلَیْکُمْ… ؛

اى مردم! اگر در یارى حق کوتاهى نمى کردید و در خوار ساختن باطل سستىنمى نمودید، کسانى که همپایه شما نیستند، در شما طمع نمى کردند و هیچ قدرتى برشما مسلط نمى شد.
[نهج البلاغه، از خطبه ۱۶۵]

۳۹امام على علیه السلام: مَنْ رَکِبَ الْباطِلَ اَذَلَّهُ مَرْکَبُهُ. مَن تَعَدَّى الحَقَّ ضاقَ مَذْهَبُهُ؛

کسى که بر باطل سوار شود، مَرکبش او را ذلیل خواهد کرد. کسى که از راه حقمنحرف شود راه بر او تنگ خواهد شد.
[عیون الحکم والمواعظ، ص ۴۴۴]

۴۰امام على علیه السلام: نَحْنُ اَقَمْنا عَمودَ الْحَقِّ و هَزَمْنا جُیوشَ الْباطِلِ؛

ما (اهل بیت) ستون هاى حق را استوار و لشکریان باطل را متلاشى کردیم.
[عیون الحکم والمواعظ، ص ۴۹۹]

مؤلف : هادی موحدی