بر اساس آموزه‌ها و باورهای دینی، غیر از حضرت عیسی (ع) برخی از انبیای دیگر، مثل: الیاس، خضر و ادریس ـ علیهم السّلام ـ نیز زنده‌اند؛[1] بنابراین از انبیای الهی تنها حضرت عیسی زنده نیست؛ بلکه بعضی دیگر نیز زنده هستند.[2] اما درباره زنده بودن حضرت عیسی، بر خلافت پندار بعضی قرآن کریم فرموده است: « و ما قتلوه یقیناً بل رفعه الله الیه و کان الله عزیزاً حکیماً»؛[3] یعنی یقیناً مسیح را نکشته‌اند؛ بلکه خدا او را به سوی خود بالا برد و خدا توانا و حکیم است. در این آیه مبارکه آن گونه که ملاحظه می‌شود مسأله رفتن عیسی به سوی خداوند و به تعبیر دیگر به آسمان رفتن عیسی، به گونه‌ای مطرح شده که با اسم عزیز و حکیم خداوند ختم شده، از آن جا که بر اساس مبانی تفسیری هر حکم و مسأله ای که در قرآن مطرح شده و با هر اسم از اسامی خداوند که ختم شده در واقع آن اسم الهی علت حکم و مسأله است و چون رفتن عیسی به آسمان و به تعبیر قرآن «بل رفعه الله الیه» به اسم عزیز و حکیم خداوند ختم شده است، بعید نیست که در این قضیه نیز اسرار و حکمت خاصی وجود داشته باشد و خداوند حضرت عیسی را به دلیل آن حکمت‌ها تا زمان ظهور حضرت مهدی ـ عجل الله تعالی فرجه الشریف ـ زنده نگه دارد؛ ولی برخی از بزرگان در تحلیل این گونه مسایل اظهار داشته است:
خداوند سبحان بعضی از بندگان خود را عمر طولانی بسیار دراز مدت می‌دهد و هیچ دلیل عقلی بر محال بودن این گونه امور وجود ندارد، مثلاً درباره حضرت خضر در بعضی روایات آمده است که حضرت آدم برای بقاء او دعا کرده است و در بعضی روایات دیگر آمده است که حضرت خضر از آب حیات نوشیده است و در هر صورت این گونه امور را باید بر اساس حکمت بالغه الهی توجیه و تحلیل کرد و دلیل قطعی خاصی که به طور روشن اسرار این گونه قضایا را بیان کرده باشد در دست نیست.[4] به هر حال علم این گونه امور باید به خداوند واگذار شود اسرار و حکمت این امور را غیر از خداوند کسی دیگر نمی‌داند.
3. شاید یکی از حکمت‌های قابل طرح این باشد که چون بسیاری از مردم جهان معتقد به دین عیسی مسیح اند، طبیعی است که ظهور عیسی و نماز گزاردن او به امامت مهدی ـ علیه السّلام ـ سبب می‌شود که پیروان او نیز از حضرت مهدی ـ علیه السّلام ـ پیروی کنند. البته این یک احتمال بیشتر نیست.

معرفی منابع جهت مطالعه بیشتر:
1. ناصر مکارم، شیرازی، تفسیر نمونه، مجلدات: 4 ص199   و 2 ص 568، نشر دارالکتب الاسلامیه، تهران، 1379 هـ ش.
2. محمد باقر مجلسی، بحار الانوار، ج 14، کتاب النبوه، باب 24، ص 345، نشر داراحیاء التراث العربیه، بیروت، 1403 هـ ق.

پی نوشت ها:
[1] . مکارم شیرازی، ناصر، تفسیر نمونه، تهران، نشر دارالکتب الاسلامیه، 1372 هـ ش، ج 19، ص 144 و ج 6، ص 98.
[2] . طباطبائی، سید محمد حسین، تفسیر المیزان، نشر جامعه مدرسین، قم، 1402 هـ ق، ج 13 ـ 14، ص 352.
[3] . نساء/ 158.
[4] . طباطبائی، سید محمد حسین، تفسیر المیزان، نشر پیشین، ج 13 و 14، ص 352 و 353.