واعظ شهیر، حجهالإسلام و المسلمین حاج شیخ حسین انصاریان میفرماید:

مرحوم خرازی (پدر وزیر امورخارجه دولت خاتمی) همسایه ما بود. و خیلى متدین بود و من به خاطر شدت تدینش خیلى پیشش مى‏ رفتم. او براى ارتباطى که با علماى بزرگ آن زمان داشت، آدم بیدارى بود. آدم چیز فهمى بود. آدم با تقوایى بود .. آن وقت هم هنوز یخچال و مانند این‏ها در ایران معمول نشده بود. مردم از بیرون یخ مى‏خریدند؛ دکه‏هاى یخ فروشى‏اى بود که مردم از آن جاها یخ را مى‏ خریدند. خانه مرحوم خرازى در خیابان لرزاده تهران بود. درِ این خانه را که باز مى‏کردیم، خانه برِ خیابان واقع بود. این خانه یک‏ حیاط هشتى داشت و در این هشتى، یک حوض کوچک بود که یک پاشوره داشت که آب حوض در آن پاشوره مى‏ریخت و از آن جا به حیاط مى‏رفت. در حیاط خانه ایشان، درخت خرمالو بود؛ درخت انجیر بود؛ درخت انار بود؛ چندگونه درخت میوه در حیاط بود. آن زمان، یخ‏هایى که مردم مى ‏فروختند، یخ‏هاى کارخانه‏ هاى یخسازى متعلق به دولت بود. یکى از آن کارخانه ‏ها هم در جنوب شهر بود که من دیده بودم. یخ‏هاى دیگر، یخ یخچالى بود که هنوز هم آثار آن یخچال‏ها، نزدیکى‏ هاى خیابان هفده شهریور و دولاب هستند. معمولًا مرحوم خرازى یخ یخچالى مى‏ خرید که متعلّق به مردم بود؛ یعنى اول زمستان، مردم در این یخچال‏ها آب مى ‏انداختند و این‏ها یخ مى‏زد، خروار خروار. تا آخر تابستان، با تیشه این یخ‏ها را مى‏ کندند و کیلویى مى ‏فروختند. خادم ایشان و کارگرشان، موظف بود یخ یخچالى بخرد؛ یخ‏هایى را که مالکش مردم بودند. یک روز مرحوم خرازى براى ناهار به خانه مى ‏آید و هوا هم خیلى گرم بود، ایشان مى‏بینند یک نصف قالب یخِ بغل حوض است‏ که خیلى قالب تمیزى دارد. مى ‏فهمد که این یخ، یخ کارخانه‏ اى است. به خادمش مى‏گوید: این یخ را از کجا خریدى؟ و خادمشان جواب مى‏دهد: از دکه ‏اى که درخیابان خراسان است. آن مرحوم مى‏ گوید: این یخ، کارخانه‏ اش متعلق به دولت شاه است. خودش یخ را بر مى‏دارد و به خیابان پرت مى‏کند و بعد مى‏بیند آن مقدارى که از آن یخ آب شده، در پاشوره آمده است و به دنبالش، آن آب به حیاط رفته و نمش به پاى دو تا درخت هم رسیده است. مرحوم خرازى آن دو تا درخت را هم مى‏ کَند و خاک‏هاى باغچه را هم در مى ‏آورد و همه را بیرون مى ‏ریزد و با خودش مى‏ گوید: امروز نزدیک بود این یخ زندگى مرا نجس کند.