جناب علاّمه طباطبایی (رحمه الله) فرمودند : روزی از خیابان عبور می کردم. بنّایی را در حال چیدن بنای ساختمان دیدم. ناگهان دیدم بنّا پایش لغزیده و دارد از آن بالا به پایین می افتد در همین حال کارگر او که پایین ساختمان بود نگاهی به بنّا کرد و گفت : نیفت. دیدم که بنّا از همان بالا آرام پایین آمد.
جناب علاّمه می فرمایند که به دنبال کارگر راه افتادم تا ببینم این شخص کیست که خود را به کارگری زده است. بعد فهمیدم آن فرد کسی است که هر روز به محضر مقدّس ولی عصر عجّل الله تعالی فرجه الشّریف مشرّف می شود.
عزیز من ! «هر کجا هستی به فکر خودت باش.»
«به بندگان خدا خدمت کن.»
«از دیگران انتظار نداشته باش.»
«تا می توانی اهل خدمت باش.»
در مقابل خدمت خود از دیگران توقّع تشکّر و سپاس و مزد و پاداش نداشته باش.
«در یک کلام، آقا باش.»
… هر کجا هستی به فکر خودت باش که دیر می شود.
صفّول جمّال از یاران امام صادق (علیه السّلام)، شتربان بود. آنان که اهل حقیقت اند، چه بسا کارهایی در پیش گیرند تا حقیقت خود را در پشت پرده محفوظ دارند، چه بسا همانند بهلول عاقل تظاهر به دیوانگی کنند. روزی صفوان در بصره شخصی را مشاهده کرد که برای امام صادق (علیه السّلام) اظهار دلتنگی می کرد. امام نیز در مدینه بودند که از مدینه تا بصره حدود هزار فرسخ فاصله است. صفوان به او گفت : آیا می خواهی اکنون به خدمت آقا برسی؟ گفت : البتّه که می خواهم.
صفوان هم گفت : دستانت را به من بده و چشمانت را ببند. «بسم الله الرّحمن الرّحیم» بگو و چشمانت را باز کن. همین که باز کرد، دید در مدینه است. صفوان گفت : برو آن در را بزن که در خانه ی امام صادق علیه السّلام است. آن مرد جلو رفت و در را زد و داخل منزل شد. دید صفوان جمّال همان جا در کنار آقا نشسته است. حال این صفوان که بود؟ به ظاهر یک شتربان ساده بود.
هر کجا هستی به فکر خودت باش که در همه حال می توان طهارت قوّه ی خیال پیدا کرد.
(مجلس دوازدهم: در همه جا راه رشد را گنجانده اند)
برگرفته از کتاب شریف «شرح مراتب طهارت»؛ از رساله ی وحدت از دیدگاه عارف و حکیم حضرت علاّمه حسن زاده ی آملی حفظه الله/ شارح: استاد صمدی آملی حفظه الله / نشر رَوح و ریحان
