نویسنده: محمد یوسفی

از مرحوم آیه الله العظمی سید مهدی شیرازی نقل شده که فرمودند:
زمانی که من در سامرا بودم (زمان میرزای شیرازی) از اول شب تا صبح، می رفتم در سرداب صاحب العصر علیه السلام (1) و چفت سرداب را هم می بستم تا کسی نیاید مزاحم بشود، سپس مشغول قرآن و دعا و توسّل می شدم. حال خوبی داشتم گاه شمعی روشن می کردم و گاه دعاهایی را که حفظ داشتم از حفظ می خواندم. (2)
به هر حال برای یکی از علما نقل فرموده که:
صبح جمعه ای بود، مشغول شدم به خواندن دعای ندبه – که بسیار جملات زیبا و پرمعنا دارد و انسان را به یاد حضرت حجت علیه السلام می اندازد – به جملاتی رسیدم که می بایست شمع را روشن می کردم تا اشتباه نخوانم، این کار را کردم و خواندم تا رسیدم به این فراز از دعا که: «وَ عَرَجتَ بِروحِهِ اِلی سَمائِک.»
در اینجا دو وجه است: یکی «بِروحِهِ» و یکی «وَ عَرَجتَ بِهِ اِلی سَمائِک» که در مفاتیح هم دو نسخه ذکر شده.
می گوید: من خواندم، «وَ عَرَجتَ بِروحِهِ» هر چند هر دو وجه درست و صحیح است. (3)
ناگاه متوجه شدم یک آقایی طرف دست راست من نشسته و می فرماید: «وَ عَرَجتَ بِهِ اِلی سَمائِکَ» این نسخه است.
بی اختیار به فکر رفتم که من درب سرداب را بسته ام و کسی هم داخل سرداب نبود، این آقا از کجا آمده اند؟ به طرف آقا بازگشتم، دیدم کسی نیست.
آری! در سرداب حضرت حجت علیه السلام خدمت امام عصر (ارواحنا فداه) رسیده و این راهنمایی از طرف آقا به او گردید و لذا ایشان بعد از این جریان، دعای ندبه را به این عبارت می خواندند: «وَ عَرَجتَ بِهِ….
نویسندگان (کتاب شیفتگان حضرت مهدی علیه السلام) گوید: دو نکته تذکرش لازم است:
1- نظیر این داستان را قبلاً نیز متذکر شده ام و حضرت حجت علیه السلام این تذکر را چندین مرتبه بیان کرده اند، از جمله: در قصه مرحوم میرجهانی در سرداب مقدس که در جلد اول شیفتگان، صفحه ی 240 آمده است.
2- این مطلب را فرزند بزرگوارشان، حضرت آیه الله العظمی سید محمد شیرازی (دامت برکاته) که از بزرگان حوزه علمیه قم هستند در رابطه با ولادت امام عصر (ارواحنا فداه) در روز نیمه شعبان المعظم 1415، بیان فرمودند که نگارنده از ایشان نقل کرده ام و در «ماهنامه ی فدک» نیز آمده است. (4)

پی نوشت :

1. سرداب حضرت حجت علیه السلام، جای کوچکی است و این جایی است که عیب آقا امام زمان علیه السلام از همین جا بوده، یعنی منزل حضرت همین جا بوده و همین جا نیز غائب شدند، اول غیبت صغری و بعد هم غیبت کبری که الان هم در غیبت کبری هستند و خیلی ها در این سرداب معجزات عجیب دیده اند.
2. حالا چه مدت این برنامه را داشته اند خدا می داند، چون ایشان مدت زیادی سامرا بودند، تا جنگ جهانی اول و بعد به نجف رفتند که تفصیلش زیاد است.
3. قابل ذکر است که عرب به خود انسان هم تعبیر به روح می کند و هم به بدن، و الان هم متعارف عراق و سوریه همین است، روح را به خود انسان و به بدن هم، همچنان می گویند.
4. شیفتگان حضرت مهدی علیه السلام: 325/2 و عبقری الحسان، ج 2، ص 214.
منبع مقاله :
یوسفی، محمد، (1390)، ملاقات با امام زمان علیه السلام در کربلا، قم، خورشید هدایت، چاپ دوم