نویسنده: رسول عربان

حضرت مهدی (علیه السلام) زاده‌ی پاک‌ترین و والاترین‌ها
پیش از آن که آفریدگار دانا و توانا، جهان را در نگارستان هستی بیافریند، نور محمدی (صلی الله علیه و آله و سلم) را نخست به نقش هستی بیاراستی و از آن نور عالم تاب، نور امیرالمؤمنین علی، فاطمه و فرزندانشان (علیهم السلام) را پدید آورد. آنان در عرش الهی تسبیح گوی و ستایش‌گر خدای بخشاینده بودند، تا آن که حضرت حق حضرت آدم را صورت‌گری نمود و از روح خویش در کالبد او دمید و آن انوار پاک و پیراسته‌ی پیشوایان اسلام (علیهم السلام) را در صلب او به امانت سپرد و از نبی‌ای به نبی‌ای و از نیکی به نیک سرشتی دیگری انتقال داد و این چنین رسول خدا و امیرالمؤمنین علی (علیهما السلام)، این امانات خدایی، بدون هیچ گرد و غباری از پلیدی، پای به پهنه‌ی زمین گذاردند.
خدای متعال نسل رسولش حضرت محمد (صلی الله علیه و آله و سلم) را از دودمان امیرالمؤمنین علی و فاطمه (علیه السلام) پدیدار ساخت؛ بدین جهت فرزندانشان، فرزندان رسول اکرم (صلی الله علیه و آله و سلم) هستند و با وی نسبت دارند، اما در رهگذر زمانه که هر دامانی چرکین می‌شود و رنگ بیگانه به خود می‌گیرد، دامان آن پاکان (علیهم السلام) را شرک و گناه نیالود و در این سلسله جز یکتاپرستی و نیک سرشتی و نیک رفتاری به دیدگان نمی‌آید. در مکه- که سرای توحید و یکتاپرستی آن جا نباشد و کان شرک، خون‌ریزی و آلودگی گشت و دیگر سرزمین‌ها نیز سرانجامی چون جزیره العرب داشت- دامان این سلسله‌ی ارجمند و والاتبار زنگاری به خود نگرفت و چرکین نگشت و این است پیشینه و گذشته‌ی پیشوایان بی خطای اسلام که جای بسی فخر و مباهات دارد.
رسول خدا (صلی الله علیه و آله و سلم):
خداوند سبحان، من، علی، فاطمه، حسن و حسین (علیهم السلام) را هفت هزار سال پیش از خلق جهان آفرید. معاذ بن جبل پرسید: ‌ای رسول خدا (صلی الله علیه و آله و سلم)! این سالیان جایگاهتان کجا بود؟ فرمود: در پیشگاه عرش الهی، خدای را به پاکی، پیراستگی و بزرگی می‌ستودیم، خداوند نور ما را در صلب آدم نهاد و این چنین نور ما را در پشت‌های نیکان و دامان مادران‌مان جای ساخت و هرگز پلیدی شرک و گناه کفر ما را آلوده نساخت. فاطمه از پس من به دنیا آمد و [امام] حسن و [امام] حسین (علیه السلام) از نور من و علی (علیه السلام)، خدای سبحان نور مرا به فرزندان امام حسین (علیه السلام) انتقال داد که تا دامنه‌ی قیامت بمانند. (1)
ابن عباس در توصیف امیرالمؤمنین (علیه السلام) گوید:
علی به سوی دو قبله نماز گزارد، بتی را پرستش نکرد و آنی شرک نیاورد. (2)
در رستاخیز همگان را به نام مادران فراخوانند تا در حسب و نسب، رسوای خلق نشوند و تنها چهارده معصوم (علیهم السلام) هستند که به نام نیاکان پاکشان خوانده شوند، زیرا پیوند آنان پاک و سالم مانده است. (3)
حضرت خاتم انبیا (صلی الله علیه و آله و سلم) فرمود:
مریم سرور زنان دوران خویش است، ولی دخترم فاطمه (علیه السلام) سرور تمام بانوان جهان، از نخستین تا آخرین زن است. زمانی که فاطمه (علیها السلام) در محراب عبادت می‌ایستد، هفتاد هزار از فرشتگان به او درود می‌فرستند و می‌گویند: یا فاطمه! (إِنَّ اللَّهَ اصْطَفَاکِ وَطَهَّرَکِ وَاصْطَفَاکِ عَلَى نِسَاءِ الْعَالَمِینَ) (4)؛
ای فاطمه! خدای بخشاینده تو را برگزید و پیراسته گرداند و تو را بر زنان گیتی برگزید. (5)
اما نسبت اهل بیت (علیهم السلام) از جهت مادر نیز با پاکی و پیراستگی، پیوندی ناگسستنی دارد. آن بانوان، یگانه پرست و پاک بودند و آن چه دامان زنان روزگاران را آلوده ساخت، دامان آنان را نیالود و بی پیرایه زیستند.
امام صادق (علیه السلام) در زیارت اربعین امام حسین (علیه السلام) چنین می‌فرماید:
پدر و مادرم فدایت، ‌ای زاده‌ی رسول الله (صلی الله علیه و آله و سلم)! گواه می‌دهم که نور تو در صلب‌های والا و رحم‌هایی پاک و پاکیزه بود، پلیدی‌های جاهلیت دامان آن را نیالود و تیره‌گی‌های دوران جاهلیت جامه‌ای ظلمانی به آنان نپوشید. (6)
خداوند دانا دودمان رسول خدا (صلی الله علیه و آله و سلم) را در صلب حضرت علی (علیه السلام) نهاد تا فرزندان آن حضرت از دامان علی و فاطمه (علیهما السلام) چشم به جهان بگشایند و در سرای آن‌ها تربیت یابند و رشد کنند و حضرت [رسول (صلی الله علیه و آله و سلم) این حقیقت را در جای جای فاش می‌ساخت] و همگان را آگاه می‌کرد، تا برای انکار و بهانه جایگاهی نماند.
رسول خدا (صلی الله علیه و آله و سلم):
خدای سبحان نسل هر نبی‌ای را در پشت آن نبی می‌نهد، ولی دودمان مرا در صلب و پشت علی (علیه السلام) نهاد. (7)
حضرت مهدی، قائم آل محمد (صلی الله علیه و آله و سلم) از نسل ابراهیم و دودمان رسول خدا (صلی الله علیه و آله و سلم) است؛ نیاکانی پاک و پیراسته، همگی از انبیا و گزیدگان بندگان خدای پاک.
نیاکان حضرت حجت (علیه السلام) هرگز شرکی نورزیدند و از هر گناهی منزه هستند. آنان پس از همه بنده بودند و بیش از همه فرمانبردار. چنین دودمانی و چنین پیشینه‌ای طلایی و پاک، نه در زیر آسمان نیلگون و نه فراز آن، تاکنون نبوده و پس از این هم نخواهد بود.
حضرت مهدی (علیه السلام) حسینی است و نسبت پاکش به وی منتهی می‌شود. مادرش حضرت زهرا (علیها السلام) از برترین بانوان عالم است. او زاده‌ی نرجس خاتون بهترین و گرامی‌ترین کنیزان جهان است.
امیرالمؤمنین علی (علیه السلام):
مردی از خاندان من، فتنه‌ها را برطرف خواهد کرد. پدرم فدای زاده‌ی بهترین و گزیده‌ترین کنیزان باد! (8)
بی تردید، آیه‌ی تطهیر در مدح و پاکی دودمان حضرت بقیه الله (علیه السلام) نازل گشته و خدای پیراسته آنان را به پاکی آراسته است.
رسول خدا (صلی الله علیه و آله و سلم):
مهدی فرزند من است، هم نام و هم کنیه‌ی من و مانند‌ترین مردمان به من در آفرینش و خلق و خوی. (9)
امیرالمؤمنین علی (علیه السلام): دیدگان عزیزش را به فرزندش امام حسین (علیه السلام) دوخت و فرمود:
این فرزندم سید و سرور است، همان گونه که رسول خدا (صلی الله علیه و آله و سلم) او را نامیده است. از نسل او به زودی مردی دیده به جهان گشاید که هم نام پیامبر شماست و در خلق و خوی به او همانند است. او خاوران را از قسط آکنده سازد. (10)
امیرالمؤمنین علی (علیه السلام):
مهدی (علیه السلام) از دودمان حسین (علیه السلام) است. بدانید هر که به جز او سرسپرد و در ولایت دیگر برود، خدا او را از رحمتش دورگرداند. (11)
ام سلمه:
«شنیدم رسول خدا (صلی الله علیه و آله و سلم) می‌فرمود: مهدی (علیه السلام) از خاندان من و از فرزندان فاطمه (علیها السلام) است. (12)».
درود بر تو‌ ای به جامانده‌ی خدای سبحان از سلسله‌ی بندگان خاص و برگزیده!، درود بر تو ‌ای زاده‌ی نورهای درخشان!، درود بر تو ‌ای زاده‌ی مردان بزرگ و بلندمرتبه و درود بر تو ‌ای زاده‌ی خاندان پاک پیامبر (صلی الله علیه و آله و سلم)! (13)

پی‌نوشت‌ها:

1- بحارالأنوار، ج15، ص7، تاریخ نبینا (صلی الله علیه و آله و سلم)، باب1، بدء خلقه بذلک، ح7.
2- همان، ج32، ص 149، تاریخ امیرالمؤمنین، باب9، احتجاجات الأئمه و اصحابه…، ح333.
3- شفاء الصدور، ص70.
4- آل عمران، آیه‌ی 42.
5- بحارالأنوار، ج43، ص 24.
6- مفاتیح الجنان، زیارت اربعین.
7- شفاء الصدور، ص69، ح6.
8- بحارالأنوار، ج34، ص18، تاریخ امیرالمؤمنین، باب 31، الفتن التی وقعت فی زمان علی (علیه السلام).
9- کمال الدین، ج1، ص 286، باب ما اخبر به النبی من وقوع الغیبه بالقائم (علیه السلام).
10- جزری شافعی، إسمی المناقب، ص 165-168، ح61.
11- عقد الدرر، فصل 2، باب 4، فی الأحادیث الداله علی ولایته، ص 94.
12- مصابیح السنه، ج3، کتاب الفتن، باب اشتراط الساعه، ص 294، ح ش 4211؛ البرهان فی علامات المهدی، باب 2، ص 89.
13- مفاتیح الجنان، زیارت حضرت صاحب الامر (علیه السلام)، ص 868.
منبع مقاله :
عربان، رسول؛ (1386)، ترسیم آفتاب، قم: نشر خُلُق، چاپ دوم