وَ ألبِسْنِی زِینَهَ المُتّقینَ فی… تَرکِ التَّعیِیر. [۱]
در تبیین این فراز نورانی که در آن به یکی دیگر از زیورهای مردم صالح و با تقوا اشاره می‌کند، گفتیم سرزنش کردن دیگران از کارهای ناشایستی است که در مقاطع مختلف زندگی، زیان‌های مختلفی را متوجه انسان می‌کند.
از جمله زیان‌های دنیوی این گناه که در روایات اهل‌بیت (علیهم السّلام) به آن اشاره شده است، بد مُردن است، یعنی کسی که مؤمنی را سرزنش کرده باشد، مرگ او مرگ تلخ و سختی خواهد بود.
مرحوم کلینی روایتی را از امام باقر (علیه السّلام) نقل کرده که می‌فرماید:
ما مِن إنسانٍ یَطعَنُ فی عَینِ مُؤمِنٍ إلّاماتَ بِشَرِّ میتَهٍ، و کانَ قَمِناً أن لا یَرجِعَ إلى خَیرٍ. [۲]
هیچ انسانى نیست که پیش روى مؤمنى از او بد گوید و طعنه زند، مگر این که به بدترین شکل بمیرد و سزاوار است که روى خیر و سعادت را نبیند.
این گرفتاری، یعنی مرگ سخت، عقابی است که در آخرین لحظات زندگی شخص سرزنش‌گر گریبان‌گیر او می‌شود و این عقاب در آخرت نیز ادامه خواهد داشت، چه اینکه در روایت دیگری از امام صادق (علیه السّلام) چنین نقل شده است:
مَن عابَ أخاهُ بِعَیبٍ فَهُوَ مِن أهلِ النّارِ. [۳]
هر کس برادر مؤمنش را با عیبى، عیبناک نشان دهد، دوزخى است.
منبع : پایگاه آیت الله ری شهری
[۱] الصحیفه السجّادیّه: الدعاء ۲۰.
[۲] الکافی، شیخ کلینی، ج۲، ص۳۶۱، ح۹.
[۳] الاختصاص، شیخ مفید، ص۲۴۰.
