وَ ألبِسْنِی زِینَهَ المُتّقینَ فی… تَرکِ التَّعیِیر‌.[۱]

یکی از زیورهای مردم صالح و باتقوا که در این فراز از دعای نورانی مکارم الاخلاق آمده است، دوری از سرزنش و ملامت کردن دیگران است. در فرازهای قبلی صفات اثباتی اهل تقوا آمده بود، اما این صفت، صفت سلبی است.

اینکه انسان دیگری را به خاطر گناهی که انجام داده یا به خاطر عیبی که دارد، سرزنش کند، از رذائل بسیار خطرناک خُلقی است و در روایات زیادی نسبت به این رفتار ناشایست، تحذیر و هشدار داده شده است.

اگر انسان، کسی را که مبتلا به گناه یا عیبی هست، نصیحت کند یا او را از آن منکر نهی کند، کار خوبی است، ولی اگر در کنار این تذکر و نصحیت او را سرزش هم بکند، کار ناپسندی است.

در روایتی از پیامبر اکرم (صلّی الله علیه و آله و سلّم) وارد شده که فرمود:

إذا زَنَت‌ خادِمُ‌ أحَدِکُم فَلیَجلِدهَا الحَدَّ ولا یُعَیِّرها.[۲]

هر گاه خدمتکار یکى از شما زنا کرد، او را حد بزند، امّا سرزنشش نکند [و به روى او نیاوَرَد].

این رذیله اخلاقی هم از نظر دنیوی خطرناک است و هم به لحاظ اخروی.

در رابطه با خطر دنیوی تعییر به این روایات اشاره می‌گردد:

در روایتی صحیح السند در کافی از رسول خدا (صلّی الله علیه و آله و سلّم) نقل شده که فرمود:

مَن‌ عَیَّرَ مُؤمِناً بِشَی‌ءٍ، لَم یَمُت حَتّى‌ یَرکَبَهُ. [۳]

هر کس مؤمنى را به چیزى سرزنش کند، نمى‌میرد تا آن که خودش مرتکب آن شود.

همچنین از امیر المؤمنین(علیه السّلام) چنین روایت شده است:

مَن‌ عَیَّرَ بِشَی‌ءٍ بُلِیَ بِهِ. [۴]

هر کس به چیزى سرزنش کند، خودش به آن گرفتار شود.

و در روایتی نقل شده از امام صادق(علیه السّلام) می‌خوانیم:

لا تُبدی الشَّماتَهَ لِأخیکَ فیَرحَمَهُ اللَّهُ و یُصَیِّرَها بِکَ.[۵]

از گرفتارى برادرت اظهار شادى‌مکن که خداوند به او رحم مى‌کند و آن گرفتارى را به تو مى‌رساند.

علاوه بر روایات، این مطلب با تجربه نیز ثابت شده که انسان به آنچه که دیگران را به خاطر آن مورد سرزنش قرار می‌دهد، مبتلا می‌شود. نقل شده شخصی گرفتار بیماری وسواس بوده و دیگری او را مسخره می‌کرده است و به او سرکوفت می‌زده تا اینکه همان فرد سرزنش کننده به شدت دچار این بیماری می‌شود به گونه‌ای که گاه آن قدر در نمازهایش شک می‌کرده که نهایتاً از شدت ناراحتی چنان مُهر را به زمین می‌کوبیده که مُهر می‌شکسته است!

منبع : پایگاه آیت الله ری شهری
[۱] الصحیفه السجّادیّه: الدعاء ۲۰.
[۲] مسند ابن حنبل، ج۳، ص۴۰۶، ح۹۴۶۱.
[۳] الکافی، شیخ کلینی، ج۲، ص۳۵۶، ح۲.
[۴] غرر الحکم، تمیمی آمدی، ح۷۸۵۹.
[۵] الکافی، شیخ کلینی، ج۲، ص۳۵۹، ح۱.