در روایت آمده است: «هر که از این نشأه برود، مى گوید: اى کاش زودتر آمده بودم! چه مؤمن باشد و چه کافر؛ مؤمن براى این که هر چه زودتر درجاتش را در بهشت ببیند و به نعمت هاى بهشتى و پاداش خود برسد، و کافر از جهت این که اگر کمتر عمر مى داشت و زودتر مى رفت، کمتر عذاب مى دید.» لذا ارواح مؤمنین در خواب، دوستان زنده ى خود را دعوت مى کنند که چرا معطَّلید؟!
«اگر لذّت تمام دنیا را جمع کنند، به یک لقمه اى که مؤمن در بهشت تناول مى کند نمى رسد.

قفس جاى ماندن و نفس کشیدن نیست! هم چنین در روایتى دیدم که: «اگر لذّت تمام دنیا را جمع کنند، به یک لقمه اى که مؤمن در بهشت تناول مى کند نمى رسد.» بلکه چیزهاى بالاتر از این در روایت است که راحتى و خوشى مؤمن در آن است. گویا مؤمنین از نعمت هاى ظاهرى بهشت خسته مى شوند، و لذا یک استراحت و راحتى دیگرى مناسب مقام و مرتبه ى خود لازم دارند. «أَعْلَى الْمَناظِر وَ أَبْهَى الْمَعانى»؛ (بالاترین منظره ها و زیباترین معناها) خود یک مطلب است، و کار به جایى مى رسد که با این همه علوّ مقام، باز براى انسان استراحت و راحتى مطلوب مى شود، قرآن مى فرماید: «وَ لَدَیْنَا مَزِیدٌ» ( سوره ى ق، آیه ى 35. ) و نزد ما زیادى است. یعنى برتر و فوقِ «لَهُم مَّا یَشَآءُونَ» (بهشتیان هر چه بخواهند براى آن ها مهیّاست.) ولى چه کنیم که: خَلَقَ اللّه لِلْحُروُبِ رِجالاً وَ رِجالاً لِقَصْعَهٍ وَ ثَریدٍ خداوند دلیر مردانى را براى جنگ، و افرادى را براى کاسه لیسى و آبگوشت آفریده است.

منبع : سایت حضرت آیهالله بهجت