حضرت زهرا (علیها السّلام) در سوگ رحلت رسول خاتم صلّی الله علیه و آله و سلّم فرمود:

اَنَا لِلدّنیا بَعدکَ قالِیَهٌ وَ عَلَیکَ ما تَردَّدَت اَنفاسی باکِیهٌ، لایَنفَدُ شَوقی إلیکَ وَلاحُزنی عَلَیکَ؛
ای پدر! پس از تو دنیا را دوست ندارم. تا زنده ام و نفس دارم بر تو گریانم. نه شوقم به تو پایان می یابد، نه اندوهم در فراقت به آخر می رسد.
بحارالأنوار، ج 43، ص 176
شرح حدیث:

داغ مصیبت رحلت پیامبر داغی سنگین است.

با وفات رسول خدا صلّی الله علیه و آله و سلّم نه تنها فاطمه ی زهرا یتیم شد که همه ی امت احساس یتیمی می کرد؛ چون پدری مهربان را از دست داده بود. وحی آسمانی نیز قطع شد و آن مظهر رحمت خدا چشم از جهان بست.

محبّت شدید حضرت زهرا به پدر بزرگوارش در حدّی بود که در فقدان آن حضرت احساس کرد که از دنیا بیزار است و دوست ندارد پس از پیامبر در این دنیا بماند.

دلی به زلالی قلب دختر پیامبر در فراق پدری چون خاتم پیامبران طبیعی است که بسوزد و در فراق آن حضرت بی تابی کند و اشک بریزد و غم و اندوهش پایان نیابد.

وقتی به تعبیر پیامبر حضرت زهرا پاره ی تن رسول خدا صلّی الله علیه و آله و سلّم است، پس میان آن دو پیوندی عمیق و استوار است. مگر می شود پیامبر رخت از جهان بربندد و دختر مهربانش در فراق چنین پدری اشک حسرت و غم نریزد و قلبش مالامال از حزن و اندوه نباشد؟

گر چه با رحلت پیامبر، آخرت و ملکوت به فروغ جمال او روشن شد، فضای دنیا تیره گشت و دل امت دریای غم.

منبع: حکمت های فاطمی (ترجمه و توضیح چهل حدیث از حضرت فاطمه علیها السّلام)، جواد محدثی