امام علی (علیه السلام) فرمودند:

مِن کفّاراتِ الذُّنوبِ العِظام إعانهُ المَلهُوفِ و التَّنفیسُ عَنِ المَکرُوب؛
از کفاره های گناهان بزرگ رسیدن به داد مظلوم گرفتار و غم زدایی از فرد اندوهگین است.
نهج البلاغه، حکمت 23
شرح حدیث:

کفاره چیزی است که آثار گناه را می پوشاند و می زداید.

با پرداخت کفّاره انسان خطاکار از تعقیب و تنبیه مصونیّت می یابد.

رسیدگی به وضع محرومان و رفع نیاز از گرفتاران و دادرسی به مظلومان نزد خداوند آن قدر مهم و نیکوست که کفاره گناهان بزرگ به شمار می رود.

تا توانی به جهان خدمت محتاجان کن

به دمی یا درمی یا قلمی یا قدمی

کسی که دغدغه ی خدمت رسانی و توفیق مشکل گشایی از مردم را دارد، عنایت پروردگار شامل حالش می شود و خدا چنین بندگانی را دوست دارد.

آنچه پرونده ی سیاه انسان خطا کار را روشن می سازد و جبران گناهانش محسوب می شود، کمر خدمت بستن نسبت به درماندگان و بی پناهان و ستمدیدگان است.

تا می توانی گرهی را گشود چرا در کار دیگران گره انداختن؟

منبع: حکمت های علوی و ترجمه و توضیح چهل حدیث از امام علی ع)، جواد محدثی.