نویسنده:آیت‌الله جوادی آملی
منبع:ماهنامه موعود
این ذات مقدس، وجود مبارک حضرت ولی‌عصر روحی‌فداه، در این ماه (شعبان) به دنیا آمده است. آنچه که منشأ نجات عالم است، وجود مبارک ولی‌عصر، ارواحنافداه، است که ما هم در کنار سفره آن ذات مقدسیم. جریان وجود مبارک حضرت ولی‌عصر(ع) مانند قرآن، آنقدر برای پیغمبر(ص) محترم بوده که به هر بهانه‌ای و به هر وسیله‌ای نام مبارک حضرت حجت(ع) را می‌برد؛ مثل اینکه به هر وسیله‌ای جریان قرآن را مطرح می‌کرد.
وجود مبارک حضرت پیامبر اکرم(ص) به جابربن عبدالله انصاری می‌فرماید:
جابر، بعداز ارتحال من، سجاد فرزندی دارد به نام محمد[ع]، اسم او اسم من است و تو او را در کودکی می‌بینی. اگر او را دیدی، سلام مرا به او برسان و چند چیز به او بگو، یکی از این حرف‌ها این است [که] به او بگو، مهدی (عج) فرزند توست.
ببینید، حضرت، از هیچ فرصتی برای مطرح کردن این مطلب فروگذار نمی‌کردند. جابر در کوچه پس کوچه‌ها که راه می‌رفت، به او گفتند، این [امام] باقر(ع) است. فهمید [که ایشان] وجود مبارک امام باقر(ع) است. رفت دست ایشان را بوسید و ادب و احترام کرد. گفت من نابینایم و از اصحاب پیغمبرم. جدّت سلام رساند و اسمتان را به من گفت و گفت مهدی موعود آخرالزمان(عج) فرزند توست.
این اهمیت مهدویت است؛ این احیای این نام است. هرجا، جای حساسی باشد، سخن از قرآن است و از وجود مبارک حضرت ولی‌عصر(عج) است. حیف نیست این مهدی موجود موعود منتظر(ع) با چند جشن ساده بی‌محتوای کف زنی بگذرد. این قدر شأن ایشان پایین آمده. ما الان باید داعیه جهانی شدن را داشته باشیم. در صورتی‌که آن کسی که چهار تا کفش دارد، یا چهار تا پوشاک دارد یا چهارتا اتومبیل و آهن دارد، او حرف جهانی را به عنوان تجارت جهانی می‌زند. او که دارای بَصَل و فُوم و عدس و سیر است حرف جهانی را می‌زند، ما که دارای منّ و سلوی هستیم چرا حرف جهانی را نزنیم؟
ما دارای مهدی جهانی هستیم. ما مصلح جهانی داریم. ما عدل جهانی داریم. ما علم جهانی داریم. ما باید حامی جهانی شدن این تز و مکتب باشیم آیا این را با کف‌زدن باید پایین بیاوریم.
أمن العدل، امن الأدب، أمن الإحسان؛ أمن الإیثار، أمن العقل؟
[آیا این نوع کار برخاسته از عدل و یا ادب یا احسان یا ایثار و یا عقل می‌باشد؟] آیا این مجالس باید تا این حد تنزل کنند؟ شما علما اگر در این مجالس نروید، مجالس را دیگری اداره می‌کند. نگویید برای ما کسر (شأن) است. این منبر رفتن فخر ماست. ما از آن روزی که به این ویروس، که منبر رفتن برای ماکسر است مبتلا شدیم، منبر را دیگری اداره می‌کند. این چنین نیست که مسجد و حسینیه بدون سخنرانی و برنامه باشد. شما نشد، دیگری؛ شما نشد، آقازاده‌یتان؛ آقازادهیتان نشد، شاگردتان؛ اگر او نشد، مداح اداره می‌کند. مبادا خدای ناکرده این صحنه را خالی بگذارید. جابر توی کوچه، نابینا، در سنّ پیری این رسالت رسمی اوست از طرف پیغمبر اکرم، علیه آلاف التحیه و الثناء؛ که به نوه‌ام به باقر بگو که مهدی فرزند توست. این نشان دهنده اهمیت مسأله است. خوب آنوقت بیاییم شأن این را با آن جشن‌های ساده پایین بیاوریم. ادبای ما سهمی دارند هنرمندان ما سهمی دارند، نویسندگان ما سهمی دارند. آیا ما که دارای ولایت، امامت و عصمتیم حرف جهانی نزنیم. حرف جهانی را باید با فکر جهان‌شمول ارائه کرد. برای این وجود مبارک، حضرت مهدی(ع) این چراغانی‌ها خوب است؛ این جشن‌ها بسیار خوب است، پخش شیرینی‌ها بسیار خوب است، اما خوب‌تر از همه اینها، معارف مهدویت است.
وجود مبارک امام صادق(ع) به زراره فرمود: وظیفه شیعیان ما در عصر غیبت این است که این دعا را بخوانند.
اللّهمّ عرّفنی نفسک فإنّک إن لم تعرّفنی نفسک لم أعرف نبیک اللّهمّ عرّفنی رسولک فانّک إن لم تعرّفنی رسولک لم أعرف حجتّک. اللّهمّ عرّفنی حجّتک فإنّک ان لم تعرّفنی حجّتک ضللت عن دینى.
این دعا «برهان لِمْ» را به ما یاد می‌دهد. این دعا می‌گوید: غدیر حق است و سقیفه باطل. چرا؟ (چون) می‌گوید: خدایا، خودت را به من بشناس؛ اگر من موحد ناب نباشم، خداشناس نباشم، پیغمبر شناس هم نیستم؛ زیرا پیغمبر خلیفه الله است. وقتی من مستخلفٌ عنه [کسی که پیامبر جانشین او است] را نشناختم، خلیفه را نمی‌شناسم. خدایا توفیق بده من نبوت را، رسالت را، پیغمبر و پیغمبری را عمیقاً بشناسم؛ زیرا اگر من پیغمبر را نشناسم، گرفتار سقیفه می‌شوم. امام، خلیفه و والی مردم نیست، و از طرف مردم وکیل نیست. مردم سالاری محض نیست تا سقیفه، مسأله را حل کند. امام، جانشین پیغمبر است. اگر کسی مستخلفٌ عنه را نشناسد، گرفتار سقیفه می‌شود. خلیفه‌ شناس نیست. عرض می‌کنیم، خدایا پیغمبرت را به من بشناس برای اینکه من می‌خواهم بفهمم جانشین پیغمبر کیست؟ حجت من کسی است که جای پیغمبر بنشیند نه مردم به او رأی بدهند. این مسأله، برهان لِمْ است . این دعا نیست، این حکمت است. گفته‌اند آنرا بعداز نماز بخوان، توی نماز بخوان و در فرصت‌های مناسبی که داشتی بخوان. اگر می‌خواهی به غدیر برسی و از ویروس سقیفه برهی، این دعا را بخوان. گاهی، شما، دعای محض (می‌خوانید) اما گاهی در حکمت و کلام، برهان اقامه می‌کنید. این، برهان است.
امیدواریم این جریان نیمه شعبان، با جلال و شکوه علمی شما حوزویان و اساتید بنام دانشگاه‌ها، که مفاخر ما هستند، با وضع مناسبی اداره شود. آن کارهای صوری‌اش هم ان‌شاءالله سامان بپذیرد.

پی‌نوشت:

برگرفته از خطبه‌های نماز جمعه شهر قم، 18/6/84.