وقتى که پرورگار متعال به حضرت ابراهیم (ع ) دستور داد که بجاى حضرت اسماعیل (ع ) این گوسفند را ذبح کند. (خواست او را امتحان کند که آیا بدستور پرورگارش فرزند دلبندش حضرت اسماعیل را ذبح مى کند یا خیر. و رافت پدر و فرزندى او را مى گیرد و آن چیزى که در قلب هر پدرى نسبت به فرزندش مى باشد یا نه .)
حضرت ابراهیم (ع ) محکم و استوار بر دستور خداوند ایستادگى نمود تا به آن ثواب عالى که به مصبیت دیده ها مى دهند او هم استحقاق پیدا کند.
که الحمدلله هم خوب امتحان پس داد و به آن ثواب هم رسید و خداوند هم گوسفندى براى او فرستاد و فرمود:
این گوسفند را بجاى اسماعیل ذبح کن و جهت ارتفاء درجه به حضرت ابراهیم (ع ) وحى فرمود: اى ابراهیم ؛ محبوب ترین خلق نزد تو کیست ؟
عرض کرد: بار پروردگارا خلقى نیافردى که پیش من محبوب تر از حبیب تو محمد (ص ) باشد.
پروردگار عالم فرمود: آیا او را بیشتر دوست دارى یا خودت را؟ عرض کرد: او را بیشتر دوست دارم .
خطاب رسید: آیا فرزندت را بیشتر دوست دارى یا فرزند او را؟ عرض کرد: فرزند او محبوبتر است .
خطاب رسید: آیا ذبح فرزند او به ظلم و ستم به دست دشمنان پیش تو درد آورتر است یا ذبح فرزندت به دست خودت به اطاعت من ؟!
فرمود: خدایا خب معلوم است کشته شدن ذبح او به دست دشمنان براى قلبم درد آورتر و محزون تر است .
در اینجا خداوند متعال براى حضرت ابراهیم (ع ) روضه خوانى کرد و فرمود: اى ابراهیم گروهى که خود را از امت پیغمبر اسلام محمد(ص ) مى پندارند، فرزندش حسین (ع ) را بعد از او به ظلم و ستم مى کشند و بخاطر این کارشان سزاوار خشم و غضب من مى گردند…
حضرت ابراهیم با شنیدن این مصائب ناله اى زد و دلش به درد آمد و صداى خود را به گریه بلند نمود.
خطاب رسید: اى ابراهیم ناله و فریاد و هَمَّت را که براى فرزندت اسماعیل که مى خواستى بادست خودت به ناراحتى و ناله ذبح کنى ، بر حسین و کشته شدن حسین فدا کردم و بخاطر این گریه و ناله هایى که براى حسین کردى ، بالاترین درجات اهل ثواب بر مصیبت واجب کردم و فدیناه بذبح عظیم .(1)
اى در غمت همین نه دو عالم گریسته
چندین هزار عالم و آدم گریسته
عالم چگونه بر تو نگرید کز این عزا
جد تو مهتر همه عالم گریسته
تنها نه روح نوح بود بر تو نوحه گر
کاروان انبیاء همه با هم گریسته
ادریس و شیث و یوشع و داود و هود و لوط
الیاس و خضر و صالح و آدم گریسته
در صحن خلد موسى عمران شکسته دل
در بام چرخ عیسى مریم گریسته
تا تشنه دید لعل تو اى شهریار دین
خیف و منا و مشعر و زمزم گریسته (2)

1- بحار الا نوار: 44، 225
2- شمیم ولایت ، ص 126

منبع: داستانهایی از گریه بر امام حسین علیه السلام،تالیف علی میر خلف زاده