اسلام کودک را امانتی در نزد پدر و مادر می داند، پدر، وظیفه دارد که فرزند را تربیت کند وتمام ابزارهایی که در آراسته شدن او به اخلاق صالح و دانش و رفتار درست با دیگران مؤثر است به کار گیرد. پدر حق ندارد زمانی که ابزارهای تربیتی دیگر به قدر کافی وجود دارد، دست به خشونت بزند. اما اگر تربیت مستلزم زدن بود، جایز است به شیوه ای تربیتی او را بزند.[1]

اصل تنبیه مطلوب نیست مگر در موارد خاص، آن هم به گونه ای که موجب دیه نشود. امام کاظم (ع) به کسی که از پسرش گله می کرد فرمود:

لَا تَضْرِبْهُ وَ اهْجُرْهُ وَ لَا تُطِلْ[2]

او را مزن و با او قهر کن ولی طولش مده.

پرسش: آیا تنبیه بدنی کودکان مجاز است یا خیر؟

پاسخ: تأدیب به نحو متعارف به طوری که بدن را سرخ یا کبود و یا مجروح نکند مانع ندارد و در صورتی که به حد دیه برسد، دیه دارد هرچند برای تأدیب باشد.[3]

پرسش: حکم تنبیه دانش آموزان توسط معلم مدرسه چیست؟

پاسخ: زدن دانش آموزان جایز نیست، مگر این که این امر به خاطر تربیت آنها لازم بوده و با اجازه ولی باشد و با توجه به این که در شرایط فعلی آثار منفی آن بیشتر است، لازم است حتی الامکان از آن کار پرهیز شود.[4]

پی نوشت ها:
[1] . فقه زندگى، سید محمدحسین فضل الله.
[2] . عده الداعى، ص 89.
[3] . استفتائات امام(ره)، ج 3، ص 476، س 36؛ جامع المسائل فاضل، ج 1، س 1957.
[4] . استفتائات مکارم، ج 1، ص 48، س 1584؛ استفتائات بهجت، ج 3، ص 234؛ مسائل جدید، سید محسن محمودى، ج 5، ص 57.

منبع: حوزه نت