نویسنده: دکتر سید حسن علم الهدایی

گاهی در برابر چالش های ریز و درشت زندگی و رفتارهای مخالف میل مان عنان بردباری را از کف می نهیم و بر مرکب سرکش خشم می نازیم؛ واقعاً چرا؟ به راستی ناتوانی مان در مهار خشم و روی آوردن به خشونت از کجا ناشی می شود؟ آیا این ناتوانی ژنتیکی است یا به تربیت گذشته ما مرتبط می شود که شاهد خشونت هایی بوده ایم؟
خشونت های خانوادگی و بدرفتاری با نزدیکان از جمله آسیب هایی است که بسیاری از خانواده ها، فارغ از وضعیت اجتماعی، اقتصادی و تحصیلی و حتی مذهبی خود دچار آن هستند. این رفتار های خشونت آمیز در خانه باعث صدمه و آزار جسمی، عاطفی، روانی و اجتماعی و حتی جنسی اعضای خانواده شده و تعادل شخصیتی افراد را مورد تعرض قرار می دهد. فرقی نمی کند که خشونت از سوی والدین نسبت به یکدیگر و یا پدر و مادران نسبت به فرزندان باشد، مهم این است که خانواده به عنوان نهاد اجتماعی بسیار مهم با اعمال خشونت تربیت نسل های آینده را بر این پایه غلط استوار می کند. شاید برخی ها بگویند که خشونت در خانه و یا میان بستگان معمولاً درعرصه ای خصوصی و محرمانه است و ارتباطی به دیگران ندارد اما واقعیت این است که خشونت خانوادگی می تواند به خشونت و ناامنی اجتماعی منجر شود و سلامت جامعه را دچار مشکل سازد. ریشه بسیاری از آسیب ها و ناهنجاری هایی اجتماعی اتفاقاً در فضای آشفته و پر خشونت خانواده جستجو و یافت می شود باید اعتراف کرد که بسیاری از همسران متاسفانه -به ویژه جوان ترها- آگاهی، صبوری و مهارت های لازم در برقراری رفتارهای عاری از خشونت را ندارند.
تا وقتی زوجین ضرورت فراگیری مهار خشم و رفتارهای مبتنی براخلاق را حس نکنند و آن را نیاموزند، قطعاً در انتقال به نسل بعدی (فرزندان شان) دچار اشکال خواهند بود و این سیکل معیوب خشونت ها و قربانیان فراوان آن ادامه دار می شود. قطعاً سرکوب کردن خشم، شیوه مقابله ای درستی نیست و نباید احساس خود را انکار کنیم بلکه با پذیرش واقعیت ها، می توانیم درجه ای از خشم مناسب را به خود راه دهیم که قبلاً توانایی هزینه و منفعت اقدامات خود را در مورد آن سنجیده باشیم.
منبع: روزنامه سلامت ،شماره 233