در محضرآیت الله احمد مجتهدى تهرانی
یکى از اصحاب حضرت امیرالمومنین مریض شده بود. حضرت براى عیادت به منزل‌شان رفته بودند. حضرت دیدند که این مریض کمى ناله مى‌کند، چون غالبا مریض آ‌ه و ناله مى‌کند. حضرت او را موعظه کردند: “خداوند بیمارى تو را وسیله براى کاستن گناهانت قرار داده است”. وقتى مریض مى‌شوى این مریض شدن باعث از بین رفتن گناهان در انسان مى‌شود البته انسان مومن، ولى آدم‌هایى که نماز نمى‌خوانند، روزه نمى‌گیرند، تقوا ندارند و… مریض شدن براى آنها شفا نیست بلکه براى آنها عذاب است اما درعوض براى اولیا و آدم‌هاى خوب مریضى شفا است. اگر مریض شدید ناراحت نشوید و شکوه نکنید. من در یکى از کتاب‌ها دیدم که یکى ازعلماى قدیم سى‌سال مریض بود. زمان خیلى طولانى است. ابدا شکوه نکرد، فقط شکر خدا کرد. این خیلى مهم است که سى سال در بستر باشد و شکوه نکند.
حضرت امیرالمومنین صحابى خود را دلدارى داده و فرمودند: “براى مرض و بیمارى پاداشى نیست، ولى فایده‌اش این است که گناهان را از بین مى‌برد”. مرض و بیمارى مثل باد پاییزى است، همچنان که باد برگ درختان را مى‌ریزد مریضى گناهان را از بین مى‌برد. همین جا این را هم عرض کنم که در روایت دیگرى داریم که دو چیز است که گناهان را از بین مى‌برد اول مریضى و دوم سجده از براى خدا…. مثلا وقتى نماز را تمام کردید، چند دقیقه‌اى در سجده باشید و درآنجا ذکر شکراً لله وعفواً لله بگویید. همین سجده باعث پاک شدن گناهان مى‌شود. آن وقت هست که انسان احساس سبکى مى‌کند، احساس نشاط مى‌کند، نورانى مى‌شود.
انجام گناه باعث سنگینى انسان مى‌شود. گاهى دیده‌اید بعضى‌ها براى نماز صبح نمى‌توانند از خواب بیدار شوند. انگار که یک کوه روى آنها قرار گرفته است و نمى‌گذارد آنها از خواب بلند شوند. این به خاطر گناهانى است که مرتکب شده است و این گناهان مانع از بلند شدن آن شخص مى‌شود. پس یادمان باشد که دو چیز این گناهان را از بین مى‌برد و باعث سبکى انسان مى‌شود: مریضى ( البته براى مومنان )، دوم سجده براى خدا.
منبع: رسالت
