در قرآن و روایات به صراحت تأکید شده است که پس از برخورداری انسان از اعتقاد صحیح، نوبت به عمل می‌رسد و آنچه می‌تواند آدمی را به خدا و حجت او نزدیک و نزدیک‌تر کند، تلاش در راه انجام دادن وظایف (تعهد به واجبات و محرمات الهی) است.
امام مهدی علیه‌السلام در یکی از نامه‌های خود می‌فرمایند: «اگر شیعیان ما ـ که خداوند توفیق طاعتشان دهد ـ در راه ایفای پیمانی که بر دوش دارند، هم‌دل می‌شدند، میمنت ملاقات ما از ایشان به تأخیر نمی‌افتاد و سعادت دیدار ما زودتر نصیب آنها می‌گشت؛ دیداری بر مبنای شناختی راستین و صداقتی از آنان نسبت به ما. علت مخفی‌شدن ما از آنها چیزی نیست، جز آنچه که از کردار آنها به ما می‌رسد و ما را ناراحت می‌کند و ما توقع انجام این کارها را از آنها نداریم».[1] هم‌چنین فرمودند: «هر یک از شما به‌گونه‌ای عمل کند که به محبت ما نزدیک شود و از کارهایی که او را به خشم و غضب ما نزدیک می‌کند، برحذر باشد».[2] با توجه به فرمایشات امام عصر در این توقیعات بهترین وسیله برای نزدیکی به خدا و جلب عنایت حضرت، تلاش برای خودسازی است. البته یاد امام عصر در هر شب و روز، در این مسیر بسیار راه‌گشا خواهد بود. چه خوب است که روزمان را با یاد آن حضرت و توسل به او شروع کنیم و به همین‌گونه به پایان رسانیم، چه زیباست که روزانه ساعتی را برای عرض سلام و ارادت به ساحت مقدسش اختصاص دهیم و چه به‌‌جاست که به نیابت از آن حضرت، کارهای مستحبی (مانند نماز، روزه و صدقه) انجام دهیم.
البته در کنار خودسازی و یاد امام عصر، لازم است به دنبال تحقق اهداف امام در عرصه اجتماعی باشیم و در این راستا تلاش کنیم. زمینه‌سازی برای ظهور آن حضرت، بسترسازی برای بروز ارزش‌های اسلامی و انسانی در جامعه و تلاش برای فراگیرشدن فرهنگ انتظار و ضرورتِ حاکمیت الهی، از جمله این تلاش‌هاست.
به راستی آیا می‌شود آدمی این گونه زندگی کند و مورد توجه و عنایت امام عصر(عج) قرار نگیرد؟!
پی‌نوشت‌ها
۱. احتجاج، طبرسی، ج۲، ص۳۱۵.
۲. همان، ص۳۲۳.