عالم بزرگ و عارف ربانی ملّا محمدتقی مجلسی رضوان اللّه تعالی علیه می‎نویسد:
آنچه این بنده از دوران ریاضت و خودسازی دریافته‎ام، مربوط است به زمانی که به مطالعه تفسیر اشتغال داشتم، شبی در بین خواب و بیداری حضرت محمد (ص) را مشاهده کردم، با خود گفتم شایسته است در کمالات و اخلاق آن حضرت خوب دقّت کنم، هر چه بیشتر دقّت کردم عظمت و نورانیّت آن جناب گسترده‎تر می‎شد، به طوری که نورش همه جا را فرا گرفت، در این هنگام بیدار شدم، به من الهام شد که خلق رسول خدا قرآن می‎باشد، باید در قرآن بیندیشم، پس هر چه بیشتر در آیه‎ای دقت می‎کردم، حقایق بیشتری نصیبم می‎شد، تا اینکه یک دفعه حقایق فراوانی بر قلبم فرود آمد، پس در هر آیه‎ای که تدبّر می‎کردم چنین موهبتی بر من عطا می‎شد، البتّه تصدیق این مطلب برای کسی که به چنین توفیقی دست نیافته، دشوار بلکه عادتاً غیر ممکن است، لیکن مقصود من راهنمایی و ارشاد برادران فی اللّه می‎باشد[1].