شخصی به نام حفص می‎گوید: در حضور امام کاظم (ع) بودم، به مردی که در محضرش بود فرمودند: آیا دوست داری در دنیا عمر طولانی کنی؟
او گفت: آری.
امام هفتم (ع) فرمودند: برای چه می‎خواهی در دنیا بمانی؟
او گفت: برای تلاوت سوره توحید «قُلْ هُوَ اللَّهُ أَحَدٌ».
امام (ع) خاموش شدند و پس از ساعتی به او فرمودند: ای حفص! هر یک از دوستان و شیعیان ما بمیرد، در حالی که تلاوت قرآن را خوب نداند، در عالم قبر به او بیاموزند، تا درجه او به خاطر قرآن، بالا رود، زیرا درجات بهشت به اندازه آیات قرآن است،‌ به او گفته می‎شود:
«اِقْرَء وَ اِرْقَ» بخوان و بالا برو، او می‎خواند و بالا می‎رود.
حفص می‎گوید: من هیچ کس را ندیدم که مانند امام کاظم (ع) در مورد خود، بیمناک‎تر باشد، او آیات قرآن را با حزن و اندوه می‎خواند،‌ هنگامی که قرآن می‎خواند به قدری توجّه داشتند که، گویا مردی که در روبرویش است سخن می‎‎گوید.
امام صادق (ع) فرمودند: ای ابو محمد! با صدای متوسط بخوان، که افراد خانواده‎ات صدای تو را بشنوند و هنگام قرآن خواندن، صدا را در گلو بچرخان زیرا خداوند صدای خوش را که در گلو چرخانده می‎شود خوش دارد[1].