در جریان بنی قریظه به خاطر خیانتی که یهودیان به اسلام و مسلمین کردند رسول اکرم – صلی اللّه علیه و آله – تصمیم گرفت که کار آنها را یکسره کند. یهودیان از پیغمبر – صلی اللّه علیه و آله – خواستند تا ابولبابه را پیش آنها بفرستد تا با او مشورت نمایند. پیغمبر اکرم – صلی اللّه علیه و آله – فرمود: ابولبابه برو! ابولبابه هم دستور آن حضرت را اجابت کرده و با آنان به مشورت نشست . اما او در روابط خاصی که با یهودیان داشت در مشورت منافع اسلام و مسلمین را رعایت نکرد و یک جمله ای را گفت و اشاره ای را نمود که آن جمله و آن اشاره به نفع یهودیان و به ضرر مسلمین بود. وقتی که از مجلس بیرون آمد احساس کرد که خیانت کرده است، اگر هیچکس هم خبر نداشت . اما قدم از قدم که برمیداشت و به طرف مدینه می آمد این آتش در دلش شعله ورتر می شد. پس به خانه آمد اما نه برای دیدن زن و بچه، بلکه یک ریسمان از خانه برداشت و با خویش به مسجد پیامبر آورد و خود را محکم به یکی از ستونهای مسجد بست و گفت : خدایا تا توبه من قبول نشود هرگز خودم را از ستون مسجد باز نخواهم کرد. گفته اند: فقط برای خواندن نماز یا قضای حاجت یا خوردن غذا، دخترش ‍ می آمد و او را از ستون باز می کرد و مجدداً باز خود را به آن ستون می بست و مشغول التماس و تضرع می شد و می گفت : خدایا غلط کردم، خدایا گناه کردم، خدایا به اسلام و مسلمین خیانت کردم، خدایا به پیغمبر تو خیانت کردم، خدایا به اسلام و مسلمین خیانت کردم، خدایا تا توبه من قبول نشود همچنان در همین حالت خواهم ماند تا بمیرم، این خبر به رسول اکرم – صلی اللّه علیه و آله – رسید. پیغمبر فرمود: اگر پیش من می آمد و اقرار می کرد در نزد خدا برایش استغفار می نمودم ولی او مستقیم رفت نزد خدا، و خداوند خودش هم به او رسیدگی خواهد کرد. شاید دو شبانه روز یا بیشتر از این ماجرا نگذشته بود که ناگهان بر پیغمبر اکرم – صلی اللّه علیه و آله – در خانه ام سلمه وحی نازل شد و در آن به پیغمبر – صلی اللّه علیه و آله – خبر داده شد که توبه این مرد قبول است . پس از آن پیامبر – صلی اللّه علیه و آله – فرمود: ای ام السلمه توبه ابولبابه پذیرفته شد. ام السلمه عرض کرد: یا رسول اللّه اجازه می دهی که من این بشارت را به او بدهم ؟ فرمود: مانعی ندارد.
اطاقهای خانه پیغمبر هر کدام دریچه ای به سوی مسجد داشت و آنها دور تا دور مسجد بودند. ام السلمه سرش را از دریچه بیرون آورد و گفت :
ابولبابه بشارتت بدهم که خدا توبه تو را قبول کرد. این خبر مثل توپ در مدینه صدا کرد، مسلمین به داخل مسجد ریختند تا ریسمان را از او باز کنند اما او اجازه نداد و گفت : من دلم می خواهد که پیغمبر اکرم – صلی اللّه علیه و آله – با دست مبارک خودشان این را باز نمایند. نزد پیامبر – صلی اللّه علیه و آله – آمدند و عرض کردند یا رسول اللّه : ابولبابه چنین تقاضایی دارد؟ پیامبر تشریف آورد و ریسمان را باز کرده و فرمود: ای ابولبابه توبه تو قبول شد آنچنان پاک شدی که مصداق آیه یحب التوابین و یحب المتطهرین گردیدی . الان تو حالت آن بچّه را داری که تازه از مادر متولد می شود، دیگر لکه ای از گناه در وجود تو وجود ندارد. بعد ابولبابه عرض کرد: یا رسول اللّه ! می خواهم به شکرانه این نعمت که خداوند توبه من را پذیرفت تمام ثروتم را در راه خدا صدقه بدهم . پیامبر – صلی اللّه علیه و آله – فرمودند: این کار را نکن . گفت : یا رسول اللّه اجازه بدهید دو ثلث ثروتم را به شکرانه این نعمت صدقه بدهم . فرمود: نه . گفت : اجازه بفرمایید یک ثلث آن را بدهم ؟
فرمود: مانعی ندارد. اسلام است، همه چیزش حساب دارد حتی در انفاق و ایثار هم می گوید: اندازه نگهدار و زیاده روی نکن . چرا می خواهی همه ثروتت را صدقه بدهی ؟ زن و بچّه ات چه کنند؟ یک مقدار، یک ثلث را در راه خدا بده بقیه اش را نگهدار.
حکایتها و هدایتها/ محمد جواد صاحبی