جابر بن عبدالله انصاری گوید: شخصی بیابانی در مدینه به مسجد پیامبر – صلی الله علیه و آله – آمد و عرض کرد: خدایا من از تو طلب آمرزش و توبه می کنم، سپس ‍ مشغول نماز شد، پس از نماز، علی – علیه السلام – به او فرمود: سرعت زبان تنها به استغفار (طلب آمرزش از خدا) توبه دروغگویانست، خود توبه این چنینی نیاز به توبه دارد. او عرض کرد: توبه حقیقی چگونه است ؟ علی – علیه السلام – فرمود: توبه اسمی است که دارای شش شاخه است 1- پشیمانی از گناهان گذشته 2 – انجام واجبات از دست رفته (قضا) 3 – حقوق مردم را به آنها رد کردن 4 – ذوب کردن گوشت بدن در راه اطاعت، همانگونه که در راه گناه روئیده شده بود. 5 – چشاندن رنج و سختی اطاعت به جان همانگونه که شیرینی گناه را به جان می چشاندی 6 – گریه عوض همه خنده هائی که کرده ای.
داستانها و پندها, ج1/ مصطفی زمانی وجدانی