در عهد ابوالیمان الهوزنی مردی بود تازه جوان، شبی بخفت، بامداد که برخاست موی سر و محاسن وی همه سپید بود، گفتند چه رسید ترا در خواب؟ گفت: قیامت نمودند ما را در خواب و وادی عظیم، دیدم از آتش و بر سر جسری[1] باریک بر حد تیغ شمشیر[2]، مردم را به نامهای ایشان می‎خواندند و بر سر آن جسر می‎گذرانیدند، یکی می‎رست و دیگری می‎خست، یکی می‎گذشت و یکی می‎گسست (در آتش می‎افتاد) آنگه مرا خواندند به نام خود، بر سر آن جسر رفتم و لرزیدم و به راست و به چپ می‎چسبیدم، آخر دو مرغ سفید را دیدم یکی به راست و یکی به چپ و مرا راست می‎داشتند تا به آن جسر بازگشتم، آنگه آن مرغان را گفتم: که شما چه باشید و کی‎اید؟ گفتند ما سوره آل عمران و البقره که الله تعالی ترا به ما خلاص داد[3] که ما را بسیار خواندی.[4]