امام صادق (ع) فرمودند که تعریف یک شخص را پیش من کردند، من دلم می‎خواست این مرد را ببینم، یک وقت از خانه بیرون رفتم، دیدم که اطراف یک شخص را گرفته‎اند و به من گفتند:
آن کس را که می‎خواستی ببینی این فرد است. دنبال او راه افتادم، او هم تا چشمش به من افتاد من را رها کرد و رفت. دنبال او رفتم، گفتم بهتر است او را تنها پیدا کنم.
دیدم رفت به یک مغازه انار فروشی، دو انار دزدید و بعد رفت به یک مغازه نانوایی و دو تا نان دزدید، بعد هم رفت به یک خرابه و اینها را صدقه داد و آنها را بین 4 فقیر تقسیم کرد؛ زمانی که خواست از خرابه بیرون برود، او را گرفتم و گفتم:
چرا این کار را کردی؟
گفت: چه کار کردم؟
گفتم: همه چیز را دیدم؟
گفت: تو که هستی؟ خودت را معرفی کن!
معرفی کردم. گفت: تو نوه رسول خدا هستی و مسئله بلد نیستی؟ مگر قرآن را نخوانده‎ای؟
گفتم: کدام قسمت را؟ گفت: «مَنْ جاءَ بِالْحَسَنَهِ فَلَهُ عَشْرُ أَمْثالِها»[1] اگر کسی یک کار خوب بکند خدا 10 برابر به او می‎دهد. من 4 فقره دزدی کردم دو انار و 2 قرص نان، 4 فقره دزدی و لذا 4 گناه در نامه عمل من نوشته شد، امّا اینها را صدقه دادم، یک انار برابر 10 حسنه و انار دوّم نیز برابر 10 حسنه است و هم چنین یک قرص نان برابر 10 حسنه دیگر و قرص دوّم نان باز هم برابر 10 حسنه دیگر = 40 حسنه، 40 ثواب در مقابل 4 گناه، پس 36 ثواب برای من باقی می‎ماند.
امام صادق (ع) می‎فرمایند: به او گفتم چه حسابی کردی؟ تو نه تنها ثواب نکردی که 8 گناه هم کردی.
4 گناه مربوط به دزدی و 4 گناه مربوط به تصرف بی‎اجازه در اموال مردم.