1. قال الامام الکاظم – علیه
السّلام – : فی القرآن شفاء من کل داءٍِ.

«مکارم الاخلاق، ص 420»

امام کاظم – علیه السّلام – فرمود: در قرآن، شفای هر دردی است.

2. قال رسول الله – صلّی
الله علیه و آله – : علیکم بالقرآن فانّه الشفاء النافع و الدواء المبارک و عصمه
لمن تمسّک به و نجاه لمن تَبِعَهُ.

«جامع الاخبار، ج 1، ص 432»

پیامبر اکرم – صلّی الله علیه و آله – فرمود: بر شما باد به کتاب خدا زیرا
قرآن شفایی سودمند و داروی پربرکت است و حافظ کسی است که به آن تمسک جوید و نجات
بخش کسی که از آن پیروی کند.

3. قال الامام علی – علیه
السّلام – : لا تستشفینَّ بغیر القرآن فانه من کل داءٍ شاف.

«غرر الحکم، ح 10316»

امام علی – علیه السّلام – فرمود: به غیر قرآن شفا مجویید، زیرا که از هر
دردی، شفا دهنده خواهد بود.

4. قال الامام الباقر – علیه
السّلام – : من لم یُبرئهُ الحمد لم یُبرئهُ شیءٌ.

«الکافی، ج 6، ص 458»

امام باقر – علیه السّلام – فرمود: هر که را سوره حمد بهبود نبخشد، هیچ چیز
او را بهبود نبخشد.

5. قال الامام الصادق – علیه
السّلام – : شکا رجلٌ الی النبی – صلّی الله علیه و آله –  وجعاً فی صدره فقال – صلّی الله علیه و
آله – استشف بالقرآن فان الله عزوجل یقول و شفاء لما فی الصّدور.

«الکافی، ج 6، ص 390»

امام صادق – علیه السّلام – فرمود: مردی به پیامبر از درد سینه شکایت کرد،
پیامبر – صلّی الله علیه و آله – فرمود: از قرآن شفا بجوی زیرا که خدای عز و جل می
فرماید: قرآن شفا است برای آن چه در سینه ها است.

6. قال رسول الله – صلّی
الله علیه و آله – : خیر الدواء القرآن.

«آثار الصادق، ح 26469»

پیامبر اکرم – صلّی الله علیه و آله – فرمود: بهترین دارو، قرآن است.

7. قال الامام الرضا – علیه
السّلام – : فی القرآن شفاءٌ من کل داءٍ و قال داووا مرضاکم بالصدقه و استشفوا
بالقرآن فمن لم یشفِهِ القرآن فلا شفاء له.

«مستدرک الوسائل، ج 2، ص 98»

امام رضا – علیه السّلام – فرمود: در قرآن دوای هر دردی است، و (سپس)
فرمود: مرض های خود را با صدقه مداوا و آنها را با قرآن شفا دهید، پس کسی را که
قرآن شفا ندهد، پس هیچ شفایی برای او نیست.