1. قال الامام علی –
علیه السلام – : لا قحَهَ کَالبُهتِ.

«غرر الحکم، ح 4438»

امام علی – علیه السلام –
فرمود: هیچ بی شرمی و وقاحتی چون بهتان زدن نیست.

2. قال الامام الصادق – علیه السلام – : مَن اِتَّهَمَ أخَاهُ فی
دِینِهِ فَلا حُرمَهَ بَینَهُمَا.

«الکافی، ج 2، ص 361»

امام صادق – علیه السلام –
فرمود: هر کس به برادر دینی خود تهمت زند حرمتی میان آن دو به جا نمی‏ماند.

3. قال الامام علی – علیه السلام – : اَلبُهتَانُ عَلَی البَرِئِ
أعظَمُ مِنَ السَّمَاءِ.

«بحار الانوار، ج 78، ص 31»

امام علی – علیه السلام –
فرمود: بهتان زدن به آدم بی گناه (گناهش) بزرگتر از آسمان است.

4. قال رسول الله – صلی الله علیه و آله – : مَن بَهَتَ مُؤمِناً
أَو مُؤمِنَهً أَو قَالَ فِیهِ مَا لَیسَ فِیهِ أقَامَهُ اللهُ تَعَالی یَومَ
القِیَامَهِ عَلَی تَلٍّ مِن نَّارٍ، حَتَّی یَخرُجَ مِمَّا قَالَهُ فِیهِ.

«عیون الاخبار الرضا – علیه السلام
-، ج 2، ص 33»

پیامبر خدا – صلی الله علیه و آله – فرمود: هر کس به مرد یا زن مؤمن بهتان
زند یا درباره او چیزی بگوید که از آن مبراست، خداوند متعال در روز رستاخیز او را
بر تلّی از آتش نگه دارد تا از حرف خود درباره آن مومن برگردد.

5. قال رسول الله – صلی الله علیه و آله – : … وَ أَمَّا
عَلامَهُ الفَاسِقِ فَأَربَعَهٌ: اَللَّهوُ، وَ اللَّغوُ، وَ العُدوَانُ، وَ
البُهتَانُ.

«بحار الانوار، ج 1، ص 120»

پیامبر اکرم – صلی الله علیه و آله – فرمود: فاسق چهار نشانه دارد: (اشتغال
به) لهو، لغو، دشمنی و بهتان.

6. قال أبی عبد الله – علیه السلام – : مَن بَاهَتَ مُؤمِناً أَو
مُؤمِنَهً بِمَا لَیسَ فِیهِمَا حَبَسَهُ اللهُ عَزَوَجَلَ یَومَ القِیَامَهِ فی
طِینَهِ خَبَالٍ، حَتَّی یَخرُجَ مِمَّا قَالَ، قُلتُ: وَ مَا طِینَهُ خَبَال؟
قَالَ: صَدِیدٌ یَخرُجُ مِن فُرُوجِ المُؤمِسَاتِ یَعنِی الزَّوَانِی.

«معانی الاخبار، ص 164»

امام صادق – علیه السلام – فرمود: هر کس به مرد یا زن مؤمن بهتان زند
خداوند در روز رستاخیز او را در طینت خبال نگه دارد تا حرف خود را پس گیرد. (ابن
ابی یعفور می‏گوید) عرض کردم: طینت خبال چیست؟ حضرت فرمود: چرک و زردابه‏ای است که
از شرمگاه زنان فاحشه بیرون می‏آید.

7. قال رسول الله – صلی الله علیه و آله – : مَن صَامَ شَهرَ
رَمَضَانَ فَاجتَنَبَ فِیهِ الحَرامَ وَ البُهتَانَ رَضِیَ اللهُ عَنهُ وَ أوجَبَ
لَهُ الجَنَانَ.

«بحار الانوار، ج 39، ص 346»

پیامبر خدا – صلی الله علیه و آله – فرمود: هر کس ماه رمضان را روزه بگیرد
و از کارهای حرام مخصوصا بهتان دوری کند، خدا از او راضی شود و بهشت را بر او واجب
کند.

8. قال الامام علی – علیه السلام – : المُؤمِنُ لا یَغُشُّ
أَخَاهُ، وَ لا یَخُونُهُ، وَ لایَخذُلُهُ، وَ لا یَتَّهِمُهُ.

«الخصال، ج 2، ص 622»

امام علی – علیه السلام – فرمود: مومن با برادر مومنش فریبکاری نمی کند و
به او خیانت نمی ورزد و او را خوار نمی سازد و به او تهمت نمی زند.

9. قال الامام زین العابدین – علیه السلام – : مَن رَمَی النَّاسَ
بِمَا فِیهِم رَمُوهُ بِمَا لَیسَ فِیهِ.

«بحار الانوار، ج 78، ص 160»

امام سجاد – علیه السلام –
فرمود: هر کس به مردم عیبی را که دارند نسبت دهد، مردم به او عیبی را که ندارد
نسبت دهند.

10. قال الامام علی – علیه السلام – : مَن دَخَلَ مَدَاخِلَ
السُوءِ اِتَّهَمَ.

«بحار الانوار، ج 75، ص 91»

امام علی – علیه السلام –
فرمود: هر که به جاهای بد رفت و آمد کند، مورد بدگمانی و تهمت واقع شود.

11. قال الامام الصادق – علیه السلام – : إذَا اِتَّهَمَ المُؤمِنُ
أخَاهُ اِنمَاثَ الإیمَانُ مِن قَلبِهِ کَمَا یَنمَاثُ المِلحُ فی المَاءِ.

«الکافی، ج 2، ص 361»

امام صادق – علیه السلام –
فرمود : هرگاه مؤمن به برادر (دینی) خود تهمت زند، ایمان در قلب او ناپدید می شود
همچنان که نمک در آب حلّ می‏شود.

12. قال الامام علی – علیه السلام – : إیَّاکَ وَ مَوَاطِنَ
التُّهَمَهِ وَ المَجلِسَ المَظنُونَ بِهِ السُّوءُ، فَإنَّ قَرینَ السُّوءِ
یَغُرُّ جَلِیسَهُ.

«بحار الانوار، ج 75، ص 90»

امام علی – علیه السلام – فرمود : از رفت و آمد به جاهای تهمت برانگیز و
مجالسی که گمان بد به آنها برده می‏شود بپرهیز؛ زیرا دوست بد همنشین خود را
می‏فریبد.

13. قال رسول الله – صلی الله علیه و آله – : أولَی النَّاسِ
بِالتُّهَمَهِ مَن جَالَسَ أَهلَ التُّهَمَهِ.

«أمالی شیخ صدوق، ص 28»

پیامبر خدا – صلی الله علیه و آله – فرمود: سزاوارترینِ مردم به تهمت، کسی
است که با متهمان و افراد مظنون همنشینی کند.

14. قال الامام علی – علیه السلام – : مَن وَقَفَ نَفسَهُ مَوقِفَ
التُّهَمَهِ فَلا یَلُومَنَّ مَن أسَاءَ بِهِ الظَّنَ.

«بحار الانوار، ج 75، ص 90»

امام علی – علیه السلام – فرمود: کسی که خود را در معرض تهمت قرار دهد
نباید کسی را که به او گمان بد برد، سرزنش کند.

15. قال الامام علی – علیه السلام – : اَلمُؤمِنُ لا یَغُشُّ
أخَاهُ وَ لا یَخُونُهُ وَ لا یَخذُلُهُ وَ لا یَتَّهِمُهُ وَ لا یَقُولُ لَهُ:
أنَا مِنکَ بَرِئٌ.

«بحار الأنوار، ج 2، ص 143»

امام علی – علیه السلام – فرمود: مومن با برادر مومنش فریبکاری نمی کند و
به او خیانت نمی ورزد و او را خوار نمی سازد و به او تهمت نمی زند و به او نمی
گوید من از تو بیزارم.

16. قال أبو عبد الله – علیه السلام – : لَیسَ لَکَ أَن تَأتَمِنَ
مَن غَشَّکَ، وَ لا تَتَّهِمَ مَنِ ائتَمَنتَ.

«قرب الاسناد، ص 35»

امام صادق – علیه السلام –
فرمود: هر کس تو را فریب داد نباید امین بشماری و هر کس را امین یافتی متهم نکن.

17. قال رسول الله – صلی الله علیه و آله – : لَیسَ لَکَ أن
تَتَّهِمَ مَن قَد اِئتَمَنتَهُ، وَ لا تَأمَنَ الخَائِنَ وَ قَد جَرَّبتَهُ.

«قرب الاسناد، ص 40»

امام صادق – علیه السلام – فرمود: حق نداری کسی را که امین یافته ای متهم
کنی و نباید به خائن اطمینان کنی در حالی که او را آزموده ای.

18. قال الامام الصادق – علیه السلام – : إنَّ مِنَ الغِیبَهِ أَن
تَقُولَ فی أَخِیکَ مَا سَتَرَهُ اللهُ عَلَیهِ، وَ إنَّ مِنَ البُهتَانِ أَن
تَقُولَ فی أخیکَ مَا لَیسَ فِیهِ.

«بحار الانوار، ج 2، ص 248»

امام صادق – علیه السلام – فرمود: غیبت آن است که در مورد برادرت آنچه را
خدا پوشانده بیان کنی و بهتان آن است که آنچه در او نیست را به او نسبت دهی.

19. قال رسول الله – صلی الله علیه و آله – : من بَهَّتَ مُؤمِناً
أو مُؤمِنَهً أو قَالَ فِیهِ مَا لَیسَ فِیهِ أقَامَهُ اللهُ تَعَالی یَومَ
القِیَامَهِ عَلَی تَلٍّ مِن نَّارٍ حَتَّی یَخرُجَ مِمَّا قَالَهُ فِیهِ.

«بحار الانوار، ج 75، ص 194»

پیامبر خدا – صلی الله علیه و آله – فرمود: هر کس به مرد یا زن مؤمن بهتان
زند یا درباره او چیزی بگوید که از آن مبراست خداوند در روز رستاخیز وی را بر تلّی
از آتش نگه دارد تا از حرف خود درباره او برگردد.