مقالات مربوط به مسجد را میتوانید اینجا مطالعه کنید (لطفا کلیک کنید)

هرگز این گمان در ذهنِ تاریکِ دستان سردی که تو را به آتش کشیدند نمی‌گنجید؛
اینکه صفحه‌ای از تاریخ، به نام تو به ثبت خواهد رسید.
و امروز دنیا تو را می‌شناسد.
اهل زمین در تو آرام می‌گیرند و در چشم آسمانیان، چون ستاره‌ای پرنور می‌درخشی.
خانه عشق!
گلدسته‌های تو تجسم زیبای نیایشند؛
پیچک‌های سبزی که عاشقانه به سمت مطلقِ نور رفته‌اند و دستِ نیاز به درگاهِ بی‌نیاز او گشوده‌اند.
خانه امنِ الهی!
چه رازی است در تو که اینگونه به آرامشمان می‌رسانی؟
در خشت خشتِ دیواره‌های تو چیست که عطر بهشت را در مشام جان زنده می‌کنی؟
حق داشت محمّد صلی‌الله‌علیه‌و‌آله اگر خستگی سفر را در تو از جسم و جان می‌زدود.
حق داشت علی علیه‌السلام اگر بودن در تو را بر بهشت خداوند ترجیح می‌داد که به راستی در تو خشنودی پروردگار است و در بهشت، خشنودی آفریده او.
به راستی تو خانه خدایی بر روی زمین؛
آری، خانه دوست.

نویسنده: باران رضایی

مسجد، خانه خدا و مردمی‌ترین پایگاه پارسایی است و پاکیزگی نَفْس.
مسجد، تکیه گاه تزکیه است و مدرسه سلوک.
آن جا که خداوند، از مسجد به عنوان خانه خود یاد می‌کند و آن را پناهگاه بندگان خود می‌نامد، دیگر چه می‌توان در فضیلت فیض فزا و نهفته در گوشه و کنار سخن گفت!
مسجد، حیات بخش‌ترین طبیعت و تنفس ایمان است.
قدم در مسیر منتهی به مسجد می‌گذاری، عطر تهذیب نَفَس، از تنفّس مناره‌های اجابت جاری است.
مسجد!
ای نخستین پناهگاه و پایگاه پیامبر! ای مبدأ عبادت! به سوی تو می‌آیم و چون مولایم حسن بن علی علیه‌السلام ، بهترین لباس خود را به تن می‌کنم و به نماز می‌ایستم تا در مقابل عظمت الهی، سر به سجده شکر و اشک نهم.
مسجد، ای خانه خدای مقتدر و حیّ قیوم! هر جا که حضور تو سایه افکن است، عطر معرفت و بوی محبت در آن موج می‌زند.
مسجد! ای مقر تقوا، سنگر دل‌های مؤمنین، منبع زلال ذکر، حضور مستمر ایمان، تکیه گاه و پاسدار ارزش‌های والای اسلامی!
وقتی طنین طرب‌انگیز اذان، از گلدسته‌هایت به آسمان می‌تراود، وقتی کبوتران از کنگره گلدسته‌هایت بال می‌گشایند و افق «فلاح» را نشانه می‌روند، وقتی که با تمام اشتیاق، در حریم تو داخل می‌شوم، امنیتی مرا احاطه می‌کند و شوقی زلال در من به جنب و جوش می‌آید.
مسجد، ای منشأ تمام پاکی‌ها! ای قداست بی‌قرار! وفور فوریت استجابت، همیشه در گوشه و کنار تو موج می‌زند که انسان را این‌گونه مجذوب گیرایی خود می‌کند.
مسجد!
آن‌گاه که در حریم تو قدم و غرق در عطر استجابت می‌شوم، پیشانی بر مُهْرِ مِهْر سپهر عبادت و بندگی می‌نهم تا از تمام آلایاش‌ها و آلودگی‌ها مبرّا شوم.
مسجد!
بلوغ دست‌های برهنه‌ام را در صفوف استغاثه رو به کمال «کریم» می‌کنم و زمزمه می‌کنم که
«عمری است که در می‌زنم ای بنده نواز
موسیقی استجابتم را بنواز»

نویسنده: محمد کامرانی اقدام

معماری قدسی، بیش از هرچیز در وجود مسجد متجلّی است که به خاطر خصلت تقدس‌بخش و وحدت‌آفرین خویش، انسان را به رؤیای ازلی‌اش که به پیش از هبوط وی از بهشت مربوط است، پیوند می‌زند.
پیامبر اکرم صلی‌ الله‌ علیه‌ و‌ آله ، پیش از آنکه بر «فرش» نماز گزارد، در بارگاه الهی «عرش»، نماز اقامه کرده بود و با تقدس بخشیدن دوباره به فرش، به عنوان بازتابی از عرش، زمین را به جایگاه دیرین آن باز گردانید. در واقع، زمین به واسطه سجده کامل‌ترین مخلوق خداوند، پاک و مطهر شد.
مسجد، به تبعیت از خانه کعبه، قبله مسلمانان در هر شهر است که همه نقاط پیرامون را به سوی مرکز فرامی‌خواند و همه مردمان که در گوشه و کنار پراکنده‌اند، در این خانه به وحدت، ثبات و آرامش می‌رسند و روحشان در پیوند درونی با مسجد، به وحدت الهی نزدیک‌تر می‌شود.
هر یک از عناصر مسجد، بر تصویری از عالم ربانی و روضه رضوان اشاره دارد و حقایق متعالی را نمایان می‌سازد.
گنبد، به عنوان بالاترین نقطه مسجد، همه مراتب وجود را در عالم هستی با پروردگار یکتا، مرتبط می‌کند که رنگ سبز آن، سمبل اسلام و نفس مطمئنه است.
مناره، جایگاهی است که خداوند، کلام خود را در قالب اذان، از آنجا به گوش مردمان می‌رساند؛ یعنی همان‌گونه که قرآن، انسان را به سوی خداپرستی رهنمون می‌شود، مناره نیز همچون نوری است که مسیر تاریک انسان را در این جهان، روشن می‌سازد.
دیوارهای مسجد، با ساحت اعتلایی، زمینه عروج انسان را به سوی عالم بالا میسر می‌سازد و تزئینات داخلی، چون گچ‌بری، کاشی‌کاری و مقرنس‌کاری، با نقوش پایان‌ناپذیر اسلیمی و هندسی، عالم لایتناهی و جاودانی ملکوت را به یاد انسان، می‌آورد.
مسجد، تبلور معنویت اسلامی بر زمین است؛ به گونه‌ای که از طبیعت که می‌تواند بهانه غفلت و فراموشی آدمی شود، مکانی می‌سازد که حضور الهی را همواره طنین‌انداز شود.

نویسنده: نزهت بادی

مقالات مربوط به مسجد را میتوانید اینجا مطالعه کنید (لطفا کلیک کنید)