آیهالله‌العظمی بهجت(ره)که از شاگردان آیهالله‌العظمی شیـخ محمدحسین غروی اصـفهانی(ره)بودند، درباره استادشان چنین گفته‌اند: مرحوم آقا شیخ محمدحسین، طورى بود که اگر کسى به فعالیت‌هاى علمى‌اش تـوجه مى‌کرد، تصور مى‌کرد در شبانه‌روز هیچ کارى غیر از مطالعه و تحقیق ندارد، و اگر کسى از برنامه‌هاى عبادى ایشان اطلاع پیدا مى‌کرد، فکر مى‌کرد غیر از عبادت به کارى نمى‌پردازد.
در کنار این فعالیت‌هاى علمى، آن‌قدر مقیّد به برنامه‌هاى عبادتى بودند که هرکس این‌ها را مى‌دید، فکر مى‌کرد که اصلاً به هیچ‌چیز غیر از عبادت نمى‌رسد.
هر روز زیارت عاشورا و هر روز نماز جـعفر طیار از برنامه‌هاى عادى ایشان بود.
روزهاى پنجشنبه، طبق سنتى که علماى نجف دارند و معمولاً روز پنجشنبه یا جمعه یک روضه هفتگى دارند، ضمن توسل به اهل‌بیت(علیهم السلام) که زمینه‌اى بود براى دیدار دوستان و استادان و شاگردان با همدیگر، مرحوم آقا شیخ محمدحسین در این روضه‌شان مقید بود که خود پاى سماور بنشیند، و خود او همه کفش‌ها را جفت کند، و در عین حال، زبانش مرتب در حال حرکت بود؛ خیلى تندتند یک چیزى را مى‌خواندند.
ما متـوجه نمى‌شدیم که این چه ذکـرى است که ایشان این‌قدر در نشستن و برخاستن به گفتن آن مقیـد است.
منبع : برگی از دفتر آفتاب
