نویسنده:خدیجه رستمی زاده بهرامی

امام صادق (ع) فرمودند: «القرآن عهد الله الی خلقه فقد ینبغی للمرء و المسلم ان ینظر فی عهده و ان یقرا منه کل یوم خمسین آیه؛ قرآن پیمان خدواند و با خلقش می باشد. پس سزاوار است که هر فرد مسلمان به عهد و پیمان خویش نگاه کند و همه روزه، پنجاه آیه از قران را بخواند» .
در بیان اهمیت قرآن، همین بس که پیامبر اکرم (ص) فرمودند: «قرآن، از همه چیز خدا برتر است و فرمودند: برتری قرآن بر سایر سخنان، مانند برتری خداوند است، بر بندگانش» .
آری؛ قرآن کتابی است که رستگاری انسان را در دو جهان تضمین می کند، همچون مشعلی فروزان، انسان را، از تاریکی های جهل و نادانی رهایی می بخشد. و در سرای دیگر، او را، محبوب حضرت پروردگار می نماید.
قرآن، بهترین فتح کننده ی قله ی بلند عزت است. قرآن، چکیده ی جهان هستی است؛ و طبق فرمایش امام باقر (ع): «قرآن همانند دو ستاره ی تابناک آسمانی(خورشید وماه)، صحنه ی زندگی انسان ها راروشن می کند» .
قرآن، کتا بی است که «لایأتیه الباطل من بین یدیه و لا من خلفه؛ نه اکنون و نه در آینده، باطل درآن راه نخواهد یافت و حقایق آن رادگرگون نخواهد ساخت». (سوره ی فصلت، آیه ی 42) . کتابی است که شب قدر به سبب نزول آن، عظمت یافت «انا انزلناه فی لیله القدر». (سوره ی قدر، آیه ی 1)
قرآن، « شفاء» است: «و ننزل من القرآن ما هو شفاء و رحمه للمؤمنین». (سوره ی اسراء، آیه ی82) درمان بیمارهای قلب و نفس است. و طبق فرمایش نبی اکرم (ص): «القرآن هو الدواء» .
قرآن درظلمانی ترین زندگی بشر، درعصر جا هلیت، همچون انفجاری، آسمان سکوت را شکافت و یکباره، دریایی از رحمت و برکت و نور، برکویر زندگی جاری نمود و فریادی، از عالم قدس، طنین انداز شد که هان ای انسان، ای گمگشته ی خسران زده، لحظه ای درنگ و تدبر نما که سند نجات و رهایی از عالم ملکوت به سویت فرستاده شد! «الرکتاب انزلناه الیک لتخرج الناس من الظلمات الی النور بإذن ربهم الی صراط العزیز و الحمید» . (سوره ی ابراهیم، آیه ی 1)
عاشقان واقعی قرآن، کسانی هستند که شب ها، قرآن را تلاوت می کنند و با آن مأنوس هستند و روزها، در صحنه ی پرآشوب زندگی ازآن الهام می گیرند، شبانگاهان پهلو از رختخواب ناز تهی می کنند و با دستورات شفا بخش آن، بیماری قلبی و روحی خود را درمان می کنند.
پس، بر ماست که مشعل فروزان الهی را، بر قلب و روح تاریکمان، بتابانیم و غبار غربت را، از قرآن برطرف نماییم؛ زیرا:

خواندن قرآن، تمامش نیست بهر مردگان
قلب های مرده را باید به قرآن، زنده کرد
آنکه آیاتش تلاوت، با دل خاضع، نمود
قلب ظلمانی خود را، اختر تابنده کرد

امام علی (ع) می فرماید: «خانه ای که درآن، قرآن خوانده می شود و از خدای عزوجل، فراوان یاد می گردد، برکتش افزایش می یابد و فرشتگان درآن حضور پیدا می کنند و شیاطین ازآن می گریزند» .
چه زیباست، هنگامی که تلاوت قرآن، در سکوت و تنهایی شب، تمامی ذرات وجود انسان را به نشاط و شادابی وامی دارد و روح و به هیجان آمده و از شدت شور و التهاب، طاقت ماندن در قفس تن را از دست می دهد و بی صبرانه، خود را به پنجره ی بسته ی این قفس می زند؛ تا راهی گشوده و به عرش خدا پرواز کند.
حالت عجیب و حیرت انگیزی است که توصیف آن، با هیچ قلم و اندیشه ای میسر نیست. آن لحظه ای که از آب دریای معرفت قرآنی خود راسیراب نموده و با نسیم نوازشگر آیه های تکان دهنده اش، به د لهایمان نوید می دهیم که: «الا بذکر الله تطمئن القلوب» . (سوره ی رعد، آیه ی 28)
وقتی با تکیه بر قرآن، به عرش می توان سفرکرد. وقتی به معراج و سیر عالم پاک می توان سفر کرد. دیگر دلتنگی و خستگی معنا ندارد. پس، آن گاه که غوغای زندگی، انسان را از خویش می رباید و وسوسه های توان شکن و ایمان سوز تهدیدش می نماید باید خلوتی گزید و به تلاوت آیات وحی مشغول شد. آنگاه، شفافیت آسمان دل را از ورای همه ی غبارها و تیرگی ها می توان به نظاره نشست.
امام صادق (ع) می فرمایند: «در روز قیامت، فردی را برای حساب صدا می زنند، پس، قرآن در پیش روی او قرار می گیرد و عرض می کند: خدایا، من قرآنم و این بنده ی تو در راه تلاوت من خود را درسختی انداخته و در دل شب ها، مرا تلاوت کرده و قلبش، روشن و اشکش، جاری شده است. پروردگارا، او را از من خشنودکن. همچنان که من از او خشنودم» .
کلاس قرآن، کلاسی است پر از پاکی و خلوص که درآن تواضع، خشوع. صفا، آرامش، خودسازی، معرفت،کمال و عشق و عاشقی تدریس می شود. در این کلاس، قلب ها به خدا نزدیک است. اشک ها زلال است، آن هنگام که آیات بشارت را می خوا نی، برق امید، سراسر وجودت را فرا می گیرد وآن زمان که به آیات عذاب می رسی، برق خوف تو را بیدار و هشدار می نماید، به که چه شیرین است، قطره ای از دریای بیکران قرآن نوشیدن وچه زیبنده اند، تالیان و حاملان و عاملان به این مصحف حق تعالی!
چه زیباست، لحظه ی تلاوت آیات دوست! ،دل از همه بریدن و فقط دل به او دادن و جلوه ی حضور یار را دیدن.

ای دوست هر آنچه هست نو رخ توست
فریاد رس دل نظر فرخ توست

کلاس معنوی قرآن انسان را با معرفت و عاشق می کند. هرکس می خواهد معنی عشق به الله را بفهمد، باید با کاروان قرآن و قرآنیان همسفر شود و جرعه ای ازآن را بنوشد. آنگاه است که خدواند هم، عاشق تو میشود: «فاتبعونی یحببکم الله» . (آل عمران، آیه ی 31) آخر بی عشق، سر عش پرسیدن ازعاشقان کاری بیهوده است. خود، باید در وادی عشق گام نهی، تا سرآن را دریابی. بهترین راه، این است که خود، از نزدیک با این کلاس آشنا شوی. و بدان! که مولای متقیان، قرآن ناطق علی (ع) می فرماید: «قلبی که ظرف آیات الهی است، عذاب نمی شود».
ملاصدرا، در تفسیر سوره ی واقعه، می فرماید: « بسیار به مطالعه ی کتب حکما پرداختم، تا آنجا که گمان کردم و کسی هستم، ولی همین که بصیرتم باز شد، خودم را ازعلوم واقعی خالی دیدم و درآخر عمر، به فکر رفتم که سراغ تدبر، در قرآن و روایات محمد و آل محمد (ص) بروم. من یقین کردم که کارم بی اساس بوده است؛ زیرا درطول عمرم، به جای نور، درسایه ایستاده بودم. از غصه، جانم آتش گرفت و قلبم و شعله کشید، تا رحمت الهی دستم را گرفت و مرا با اسرار قرآن آشنا کرد و شروع به تفسیر و تدبر در قرآن کردم و در خانه ی وحی را کوبیدم، درها باز شد و پردها کنار رفت و دیدم، فرشتگان به من می گویند: «سلام علیکم طبتم فادخلوها خالدین» . (سوره ی زمر، آیه ی73) من، اکنون که دست به نوشتن اسرار قرآن زدم، اقرار می کنم که قرآن، دریای عمیقی است که جز با لطف الهی، امکان ورود در آن نیست. ولی چه کنم که عمرم کوتاه و بدنم ناتوان، قلبم شکسته و سرمایه ام کم، ابزارکار ناقص و روحم کوچک است» .
پس، بر مونسان کلام وحی است که قدر مؤانست با کلام خدا را بدانند و هر روز، سجده ی شکر بر درگاه او بسایند زیرا؛ «لئن شکرتم لأزیدئکم» . (سوره ی ابراهیم، آیه ی 7)

اهمیت قرآن درکلام معصومین

پیامبر اکرم (ص) می فرماید: «نگاه کردن به خطوط قرآن، بودن خواندن نیز، عبادت است. همچنین فرمودند: سخت ترین چیز، برای شیطان، قرائت قرآن است، از رو»
امام صادق (ع) نیز می فرمایند: «کسی که قرآن را از روی آن تلاوت کند، نور دیدگانش
زیاد شده و بار گناه و پدر ومادرش – هر چند هر دو کافر باشند – سبک می شود» .
همین طور فرمودند: «هر کس حرفی ازکتاب خدا را، بدون خواندن، بشنود، خدا، برای او، حسنه ای می نویسد و از او گناهی را محو می کند و درجه ای بر درجات او می افزاید» .
امام همچنین فرمودند: «هر که قرآن بخواند، درحالی که جوان و مؤمن باشد، قرآن با گوشت و خون او، آمیخته می شود که خدا او را با فرشتگان بزرگوار که نویسندگان و حاملان قرآنند، قرین می سازد و قرآن در روز قیامت، نگهبان او می شود» .
حضرت رسول (ص) فرمودند:
– «تلاوت کننده وگوش فرا دهنده ی به قرآن، در پاداش، مساوی هستند. سوگند به خدائی که جان «محمد (ص)» . در دست قدرت اوست، پاداش شنونده ی قرآن که به آن معتقد باشد، از انفاق یک کوه طلا، در راه خدا، بیشتر است» .
– خالی ترین و فقیرترین خانه ها، خانه ایست که در آن قرآن نباشد.
– «کسی که قرآن را ازحفظ بخواند، ولی گمان برد که خداوند او را نمی آمرزد او از کسانی است که آیات الهی را به تمسخر گرفته است» .
امام علی (ع) نیز فرموده اند: «قرآن را فرا گیرید، زیرا قرآن بهار دلهاست» .

امانت های پیامبر (ص)

قال رسول الله (ص): «انی تارکم فیکم الثقلین کتاب الله و عترتی»
کتاب خدا (قرآن) و اهل بیت (ع) دو یادگار و امانت جدایی ناپذیر پیامبر (ص) می باشند. آیه الله جوادی آملی، قرآن شناسی بزرگ، می گوید: «اگر قرآن منهای اهل بیت تلقی شود، همانند تلقی قرآن، منهای قرآن است، هرگز به مقصد نخواهد رسید» .
پس وحی، بیتی دارد و مهبطی، مفسری دارد و شریکی، بیت و خانه ی وحی، قرآن است و مهبط و محل نزولش، همان هایندکه: «السلام علیکم یا اهل بیت النبوه و مهبط الوحی» در شأنشان آمده است.
اهل بیت پیامبر (ص)، شریک قرآنند و اوصاف قرآن، اوصاف آنها.
قرآن نور است. اهل بیت هم «خلقکم الله انوارا» هستند.
قرآن شفا است. اهل بیت هم شفا و طبیب دردمندانند.
قرآن بهار است. اهل بیت هم: ربیع الانام بهار انسان هایند.
پس حافظ قرآن باید، حافظ و محافظ اهل بیت هم، باشد و قرآن درسینه را، با ولایت کامل نماید؛ چرا که خود قرآن صراحتا، در روز غدیر وانتخاب علی (ع)، به ولایت امری مسلمانان، می فرماید: «الیوم اکملت لکم دینکم واتممت علیکم نعمتی» . (سوره ی مائده، آیه ی 3)
آری، قرآن و اهل بیت، مکمل و معرف و مفسر همند، به هوش باید بود که نور قرآن، به تنهایی هادی وهدایتگر نیست. شفا نیست. باعث طراوات و زنده شدن دل ها نمی گردد. نور وحی و نور ائمه، عدل یکدیگرند و به تنهایی ناقصند.
قرآن صامت، با انسان، ارتباط برقرار نکرده و پیام رسانی نخواهد داشت، بلکه باید، قرآن ناطق بیاید و ترنم قرآنش، گوش و دل و جان را، نوازش داده وآیات را تفسیر نماید، تأویل نماید و با صورت ملکوتیش جان های مرده را، حیات جاودان، بخشد.
منبع: کتاب بشارت