نویسنده : مرضیه رضاییان

امام حسین(ع) با همسران، فرزندان، برادران، خواهران و بانوان اهل‌بیت خود و حتی با کنیزان و غلامانش، در نهایت ادب، محبت، رحمت و انس و دوستی رفتار می‌کرد.

احترام به برادر

آن حضرت، برادرش، امام مجتبی(ع) را بسیار احترام می‌کرد، همیشه همراه و همگام ایشان بود و هیچ‌گاه میان دو برادر فاصله و شکافی رخ نداد. آنچه امام حسن می‌کرد، پسندیده امام حسین(ع) بود و آنچه امام حسین می‌کرد، امام حسن می‌پسندید. آنان از جان و دل، یکدیگر را دوست داشتند.1
ایشان به برادر بزرگوار خود می‌فرمود: «برادرم، حسن! دوست داشتم که زبان گویای تو از آنِ من و قلب من از آنِ تو باشد».2

محبت در حق کنیز

یکی از کنیزان خانه امام حسین(ع)، شاخه گل ریحانی را تقدیم امام کرد. حضرت به پاس محبتش او را آزاد فرمود. یاران امام علت را جویا شدند. امام حسین(ع) فرمود: قرآن، ما را چنین ادب آموخته است که «هرگاه به شما تهنیت گویند، پاسخ آن را بهتر از آن بدهید یا دست‌کم به همان‌گونه پاسخ دهید؛ خداوند حساب همه چیز را دارد.»1 ازاین‌رو، بهتر از آن دسته گل که به من داد، آزاد کردن وی بود.2

توجه به حقوق همسر

چند تن از یاران حضرت، در خانه ایشان، فرش‌ها و پرده‌های جدید دیدند و گفتند: در خانه شما چیزهایی می‌بینیم که در خانه رسول خدا(ص) نمی‌دیدیم. امام حسین(ع) فرمود: «عادت ما بر این است که مهریه همسرانمان را پس از ازدواج به آنها می‌پردازیم و چون آنها امکانات مالی می‌یابند، برای خود لوازم خانه می‌خرند و این وسایل به ما تعلق ندارد».1

محبت به فرزندان

راوی گوید: نزد امام حسین(ع) نشسته بودم که علی بن حسین(ع) وارد شد. امام، او را صدا زد و در آغوش گرفت و به سینه‌اش چسبانید. سپس میان چشمان فرزند زیبایش را بوسید و فرمود: «پدرم فدای تو باد! چقدر زیبا و خوش‌بویی!»1
منبع: ماهنامه طوبی شماره 35