نویسنده: ابوالفضل هادی‌منش
آب‌رسانی
روز هفتم محرم، سه روز پیش از شهادت امام، عبیداللّه به عمر سعد نگاشت: «…به هوش باش! وقتی نامه‌ام به دستت رسید، به حسین(علیه‌السلام) سخت بگیر و اجازه نده از آب فرات حتی قطره‌ای بنوشد و با آنان همان کاری را بکن که آنان با بنده پرهیزگار خدا عثمان بن عفان کردند. والسلام.»1
امام، حضرت عباس(علیه‌السلام) را فرا خواند و سی سوار را به اضافه بیست پیاده با او همراه کرد تا بیست مشکی را که همراه داشتند، پر از آب نمایند و به اردوگاه امام بیاورند. پانصد سواره‌نظام دشمن در کرانه فرات استقرار یافته و مانع برداشتن آب شدند. حضرت عباس(علیه‌السلام) به مبارزه با نگاهبانان فرات پرداخت و افراد پیاده، مشک‌ها را پر کردند. وقتی همه مشک‌ها پر شد، حضرت عباس(علیه‌السلام) دستور بازگشت به اردوگاه را داد و محاصره دشمن را شکسته و توانست آب را به اردوگاه برساند.2
از آن پس حضرت عباس(علیه‌السلام) به «سقّا» مشهور شد.3 یکی از شعارهای بنی‌امیه در مقابله اهل‌بیت(علیهم‌السلام)خونخواهی عثمان بوده است. اما ادعای عبیداللّه در این نامه افترایی بیش نیست؛ زیرا امام علی(علیه‌السلام) و فرزندان او آب را بر عثمان نبستند و این قاتلین عثمان بودند که برای بیرون کشیدن او از خانه‌اش آب را به خانه او بستند و در واقع این امیرمؤمنان(علیه‌السلام)بود که در اعتراض به این حرکت، به امام حسین(علیه‌السلام) دستور داد تا به او و خانواده‌اش آب برساند.4
نمایندگی و سخنگویی از جانب امام
شب عاشورا یا تاسوعا عمر سعد در برابر لشکر خود ایستاد و فریاد کشید: «ای لشکریان خدا! سوار مرکب‌هایتان شوید و مژده بهشت گیرید». امام حسین(علیه‌السلام)جلوی خیمه‌ها بر شمشیر خود تکیه کرده بود. حضرت عباس(علیه‌السلام) با شنیدن سر و صدای لشکر دشمن، نزد امام آمد و عرض کرد: «لشکر حمله کرده است». امام حسین(علیه‌السلام)برخاست و به او فرمود:
«عباس! جانم به فدایت. سوار شو و نزد آنان برو و اگر توانستی، [حمله] آنان را تا فردا به تأخیر بینداز و امشب آنان را از ما بازدار تا شبی را برای پروردگارمان به نماز بایستیم و او را بخوانیم و از او طلب آمرزش نماییم که او می‌داند من به نماز عشق می‌ورزم و خواندن قرآن و دعای بسیار و طلب بخشایش را دوست می‌دارم». حضرت عباس(علیه‌السلام) به سوی لشکرگاه دشمن رفت و موفق شد جنگ را به تأخیر بیندازد.5
ردّ امان‌نامه دشمن
آوازه دلاورمردی‌های حضرت عباس(علیه‌السلام) چنان در گوش عرب آن روزگار طنین افکنده بود که دشمن را بر آن داشت تا با اقدامی جسورانه، وی را از صف لشکریان امام جدا سازد. در این جریان، «شَمِر بن شُرَحْبیل (ذی الجوشن)» فردی به نام «عبداللّه بن ابی محل» را که حضرت امّ‌البنین(علیهاالسلام) عمه او می‌شد، به نزد عبیداللّه بن زیاد فرستاد تا برای حضرت عباس(علیه‌السلام)و برادران او امانی دریافت دارد. سپس آن را به غلام خود «کَرْمان» یا «عرفان» داد تا به نزد لشکر عمر سعد ببرید.6
شمر امان نامه را گرفت و به عمر سعد نشان داد. عمر سعد که می‌دانست این تلاش‌ها بی‌نتیجه است، شمر را توبیخ کرد؛ زیرا امان دادن به برخی نشان از جنگ با بقیه است. شمر که می‌انگاشت او از جنگ طفره می‌رود، گفت:
«اکنون بگو چه می‌کنی؟ آیا فرمان امیر را انجام می‌دهی و با دشمن می‌جنگی و یا به کناری می‌روی و لشکر را به من وامی‌گذاری؟» عمر سعد تسلیم شد و گفت: «نه! چنین نخواهم کرد و سرداری سپاه را به تو نخواهم داد. تو امیر پیاده‌ها باش!» شمر امان نامه را ستاند و به سوی اردوگاه امام به راه افتاد. وقتی رسید، فریاد برآورد: «أَیْنَ بَنُوا أُخْتِنَا»؛خواهرزادگان ما کجایند؟
حضرت عباس(علیه‌السلام) و برادرانش سکوت کردند. امام به آن‌ها فرمود: «پاسخش را بدهید، اگر چه فاسق است».7 حضرت عباس(علیه‌السلام)به همراه برادرانش به سوی او رفتند و به او گفتند: «خدا تو و امان تو را لعنت کند! آیا به ما امان می‌دهی، در حالی که پسر رسول‌خدا(صلی‌الله‌علیه‌وآله)امان ندارد؟!» شمر با دیدن قاطعیت حضرت عباس(علیه‌السلام)و برادرانش خشمگین و سرافکنده به سوی لشکر خود بازگشت.8
رفع یک شبهه
از گفتگویی که بین شمر و فرزندان امّ‌البنین(علیهاالسلام) صورت گرفت، شبهه‌ای در اذهان به وجود می‌آید که مراد شمر از جمله «أین بنو أختنا» چه بوده است؟ برخی گفته‌اند: بین عرب رسم بوده، دختران قبیله خود را خواهر صدا می‌زده‌اند. باتوجه به زندگی عشیره‌ای اعراب در آن دوران و انسجام ناگسستنی پیوندهای خونی در چنین جوامعی، بعید به نظر نمی‌رسد، چنین رسمی بین آنان حاکم بوده باشد. اما تا چه اندازه این انگاره درست و قابل اثبات باشد، معلوم نیست. در هر حال، روشن کردن نسبت خانوادگی امّ‌البنین(علیهاالسلام) با شمر تا اندازه‌ای می‌تواند مطلب را شفاف‌تر سازد.
گفتنی است: امّ‌البنین(علیهاالسلام) و شمر هر دو از قبیله «بنی‌کلاب» می‌باشند. نسب خانوادگی آنان این گونه است:
بنابراین امّ‌البنین(علیهاالسلام)از عموزادگان شمر می‌باشد. دلیل واضح‌تر این خطاب از سوی شمر، جنبه روانی و کارکرد روان‌شناختی آن است. بدین معنا که شمر با توجه به این که روحیات حضرت عباس(علیه‌السلام) را می‌شناخته، احتمال می‌داده که او امان‌نامه را نپذیرد. شمر با اتخاذ این لحن، می‌خواست که حضرت را متوجه پیوند خانوادگی‌اش با خود نماید و شرایط روحی عباس(علیه‌السلام) را برای پذیرش امان‌نامه بیشتر آماده سازد. گذشته از آن، شمر این سخن را در حضور دیگران و با صدای بلند اظهار می‌کند تا عرصه را بر حضرت بیشتر تنگ نموده و او را وادار به مصالحه نماید.
پاسداری از خیمه‌ها
شب عاشورا حضرت عباس(علیه‌السلام)پاسداری از حرم را بر عهده گرفت. اگر چه ایشان آن شب را از دشمن مهلت گرفته بود، ولی از پستی و دون‌مایگی آنان بعید نبود که پیمان‌شکنی کنند. آن شب، هنگامی که حضرت عباس(علیه‌السلام) از گفتگو با شمر در مورد پذیرش یا ردّ امان‌نامه بازگشت، زهیر نزد او رفت. زهیر دیر زمانی بود که با خاندان امام علی(علیه‌السلام) آشنایی داشت. او پرچمی را که در دست «عبداللّه بن جعفر بن عقیل» بود، گرفت. عبداللّه پرسید: «ای برادر! آیا در من ضعف و سستی‌ای دیده‌ای که پرچم را از من می‌گیری؟» زهیر پاسخ داد: «خیر، با آن کاری دارم». سپس نزد عباس(علیه‌السلام) آمد. حضرت بر مرکب خویش سوار و با نیزه‌ای در دست و شمشیری به کمر مشغول نگاهبانی بود.10 زهیر نزد او آمد و گفت: «آمده‌ام تا با تو سخنی بگویم». حضرت که بیم حمله دشمن را داشت، فرمود: «مجال سخن نیست، ولی نمی‌توانم از شنیدن گفتار تو بگذرم. بگو، من سواره می‌شنوم». زهیر جریان خواستگاری علی(علیه‌السلام) از امّ‌البنین(علیهاالسلام) را بیان کرد و انگیزه امام را از ازدواج با او یادآور شد و افزود: «ای عباس(علیه‌السلام)! پدرت تو را برای چنین روزی خواسته، مبادا در یاری برادرت کوتاهی کنی!» حضرت عباس(علیه‌السلام) از شنیدن این سخن خشمگین شد و سخت برآشفت و از عصبانیت آن قدر پایش را در رکاب اسب فشرد که تسمه آن پاره شد و فرمود: «زهیر! تو می‌خواهی با این سخنانت به من جرأت دهی؟! به خدا سوگند تا دم مرگ، از یاری برادرم دست بر نمی‌دارم و در پشتیبانی از او کوتاهی نخواهم کرد. فردا این را به گونه‌ای نشانت می‌دهم که در عمرت نظیرش را ندیده باشی».11
پرچمداری‌سپاه
صبح عاشورا، وقتی امام از نماز و نیایش فارغ شد، لشکر دشمن آرایش نظامی به خود گرفت و اعلان جنگ نمود. امام افراد خود را آماده دفاع کرد. لشکر امام از سی و دو سواره و چهل پیاده تشکیل شده بود. امام در چینش نظامی لشکر خود، زهیر را در «مَیمنه» و حبیب را در «مَیسره» گماشت و پرچم لشکر را در قلب سپاه، به دست برادر خود حضرت عباس(علیه‌السلام) داد.12
شکستن حلقه محاصره دشمن
در نخستین ساعت‌های جنگ، چهار تن از افراد سپاه امام حسین(علیه‌السلام) به نام‌های «عمرو بن خالد صیداوی»، «جابر بن حارث سلمانی»، «مجمع بن عبداللّه عائذی» و «سعد؛ غلام عمر بن خالد» حمله‌ای دسته جمعی به قلب لشکر کوفیان نمودند.
دشمن تصمیم گرفت آنان را محاصره نماید. حلقه محاصره بسته شد؛ به گونه‌ای که کاملاً ارتباط آن‌ها با سپاه امام قطع گردید. در این هنگام حضرت عباس(علیه‌السلام)با دیدن به خطر افتادن آن‌ها، یک تنه به سوی حلقه محاصره تاخت و موفق شد حلقه محاصره دشمن را شکسته و آن چهار تن را نجات بدهد، به طوری که وقتی آن‌ها از چنگ دشمن بیرون آمدند، تمام پیکرشان زخمی و خون آلود بود.13
کندن چاه برای تهیه آب
در میانه روز، آن گاه که تشنگی بر کودکان، زنان و حتی سپاهیان امام فشار شدیدی آورده بود، امام به حضرت عباس(علیه‌السلام)دستور داد اقدام به حفر چاه نماید؛ چرا که سرزمین کربلا بر کرانه رودی پر آب قرار داشت و احتمال آن می‌رفت که با کندن چاه به آب دست یابند. حضرت عباس(علیه‌السلام) مشغول کندن چاه شد. پس از مدتی کندن زمین، از رسیدن به آب از آن چاه ناامید گردید، از چاه بیرون آمد و در قسمت دیگری از زمین دوباره شروع به حفر چاه نمود، ولی از چاه دوم نیز آبی نجوشید.14
پیش فرستادن برادران برای نبرد
وقتی حضرت عباس(علیه‌السلام) بدن‌های شهیدان بنی‌هاشم و دیگر شهدا را بر گستره کربلا دید، برادران مادری خود، عبداللّه، جعفر و عثمان را فراخواند و به آن‌ها فرمود: «ای فرزندان مادرم! پیش بتازید تا جانفشانی شما را در راه خدا و رسول خدا(صلی‌الله‌علیه‌وآله) شاهد باشم». آنان که خون علی(علیه‌السلام) در رگ‌هایشان جاری بود، پیش تاخته و پس از مدتی نبرد با دشمن، پیش چشم حضرت عباس(علیه‌السلام) به شهادت رسیدند.15
شهادت فرزندان حضرت عباس(علیه‌السلام)
هنگامی که حضرت عباس(علیه‌السلام)به شهادت رسید، امام حسین(علیه‌السلام)خود را به او رسانید و وقتی که حالت او را مشاهده نمود، فریاد بی‌یاوری برآورد. «محمد» و «قاسم» فرزندان عباس(علیه‌السلام)صدای امام را شنیدند، نزد ایشان رفته و در پاسخ امام فریاد زدند: «در خدمت توایم ای سرور ما!»
امام فرمود: «بِشَهَادَهِ اَبِیکُمَا الکِفَایَه»؛ شهادت پدرتان بس است. اما آنان امتناع ورزیده و از امام اجازه گرفته، به میدان نبرد شتافتند و پس از پیکار با دشمن ابتدا محمد و پس از او قاسم به شهادت رسید.16 علامه «سید محسن امین»، نیز «عبداللّه بن عباس(علیه‌السلام)» را در شمار شهیدان کربلا ذکر می‌نماید،17 اما بنا به گزارش برخی دیگر از تاریخ‌نگاران، تنها «محمد» در کربلا به شهادت رسیده است.18
پیکار شجاعانه
حضرت با سه تن از جنگجویان دشمن روبه رو می‌شود، نخستین آنان، «مارد بن صُدَیف» بود. او دو زره نفوذناپذیر پوشیده، کلاهخودی بزرگ بر سر نهاده و نیزه‌ای بلند در دست گرفته بود. وقتی به میدان آمد، نیزه‌اش را به حمایل سینه حضرت فرو کرد. عباس(علیه‌السلام) سر نیزه او را گرفت و پیچاند و نیزه‌اش را از دستش بیرون آورد و او را با نیزه خودش هلاک کرد.19
نفر دوم، «صَفوان بن ابطح» بود که در پرتاب سنگ و نیزه مهارت فراوان داشت. او پس از چند لحظه رویارویی، مجروح شد، ولی بخشش حضرت، زندگی دوباره به او بخشید.
سومین رزم‌آور «عبداللّه بن عقبه غَنَوی» بود. حضرت، پدر او را می‌شناخت و برای این که کشته نشود، مهرورزانه به او گفت: «تو نمی‌دانستی که در این جنگ با من روبه‌رو می‌شوی. به سبب احسانی که پدرم به پدرت کرده‌است، از جنگ با من دست بردار و برگرد». خیرخواهی حضرت در او اثر نکرد و به جنگ پرداخت. ساعتی نگذشته بود که شکست خورد و مفتضحانه از میدان نبرد گریخت.20
پی نوشت :
1ـ نهایه الارب، ج20، ص427؛ بغیه‌الطلب، ج6، ص262.
2ـ تاریخ‌الطبری، ج5، ص412؛ نفس‌المهموم، ص214؛ الکامل‌فی‌التاریخ، ج3، ص283؛ تذکره الخواص، ص248؛ اعیان‌الشیعه، ج7، ص43؛ مقاتل‌الطالبیین، ص78.
3ـ تسلیه‌المجالس، ج2، ص264؛ الثقات، ج1، ص559؛ السیره النبویه، ج1، ص559؛ بحارالانوار، ج44، ص378 ؛ مُثیر الاحزان، ص51.
4ـ مروج‌الذهب، ج2، ص701.
5ـ الإرشاد، ج2، ص92؛ مناقب آل‌ابی‌طالب، ج4، ص98؛ بحارالأنوار، ج44، ص391؛ تاریخ الطبری، ج5، ص416؛ اعیان الشیعه، ج7، ص430؛ تجارب الامم، ج2، ص68.
6ـ تاریخ‌الطبری، ج5، ص415؛ الفتوح، ج5، ص166؛ الکامل‌فی‌التاریخ، ج3، ص284.
7ـ مقتل الحسین(ع) للخوارزمی، ج1، ص246؛ عمده الطالب، ص394؛ اللهوف، ص88.
8ـ الإرشاد، ج2، ص91؛ بحارالأنوار، ج44، ص390، اعلام‌الوری، ص233؛ مقتل‌الحسین(ع) للخوارزمی، ج1، ص246؛ الکامل‌فی‌التاریخ، ج3، ص284؛ المنتظم، ج5،پص337.
9ـ جمهره النسب، ج2، ص321.
10ـ وسیله الدارین، ص270 ؛ مقتل‌الحسین(ع) بحرالعلوم، ص314؛ معالی‌السبطین، ج1، ص443.
11ـ مقتل‌الحسین(ع) بحرالعلوم، ص314؛ کبریت الأحمر، ص386؛ بطل‌العلقمی، ج1، ص97.
12ـ شرح الاخبار، ج3، ص182؛ بحارالأنوار، ج45، ص4؛ تذکره‌الخواص، ص251 ؛ الأخبارالطوّال، ص256.
13ـ تاریخ‌الطبری، ج5، ص446؛ الکامل‌فی‌التاریخ، ج3، ص293؛ اعیان‌الشیعه، ج7، ص430؛ معالی‌السبطین، ج1، ص443؛ العیون‌العبری، ص126.
14ـ ینابیع‌الموده، ج2، ص340؛ المنتخب، ج2، ص441؛ مقتل‌ابی‌مخنف، ص57؛ بطل‌العلقمی، ج2، ص357.
15ـ الامالی‌الخمیسیه، ج1، ص175؛ بحارالأنوار، ج45، ص38؛ مقاتل‌الطالبیین، ص54؛ اعلام الوری، ص243؛ الإرشاد، ج2، ص113.
16ـ بطل‌العلقمی، ج3، ص433.
17ـ اعیان‌الشیعه، ج1، ص610.
18ـ بحارالانوار، ج45، ص62؛ مناقب آل‌ابی‌طالب، ج4، ص12؛ العوالم، ج17، ص343.
19ـ کبریت الأحمر، ص387.
20ـ همان.
منبع: مجله یاس
