الف) از میان ائمه ـ علیهم السلام ـ ، حضرت علی ـ علیه السلام ـ در چند جا با این حدیث استدلال کرده اند:
1. در احتجاج حضرت بر پنج تن از اهل شوری، برای اولویت خود؛ که حضرت بعد از استدلالات فراوانی که با اهل شوری داشتند به اینجا رسیدند که: «فانشدکم بالله: هل فیکم احد قال له رسول الله ـ صلّی الله علیه و آله وسلّم ـ من کنت مولاه فعلی مولاه، اللهم وال من والاه، و عاد من عاداه و انصر من نصره لیبلّغ الشاهد الغائب، غیری؟ قالوا: اللهم لا و…».[1] 2. احتجاج حضرت با گروه زیادی از مهاجر و انصار.[2] 3. احتجاج حضرت در جمع زیادی از مردم کوفه.[3] 4. احتجاج حضرت در جنگ جمل.[4] 5. استدلال به این حدیث در جنگ صفین.[5] ب) همچنین حضرت زهرا ـ سلام الله علیها ـ به این حدیث استدلال کرده اند: «انسیتم قول رسول الله ـ صلّی الله علیه و آله وسلّم ـ یوم غدیر خمّ: من کنت مولاه فعلی مولاه، و قوله ـ صلّی الله علیه و آله وسلّم ـ : انت منی بمنزله هارون من موسی ـ علیه السلام ـ ».[6] آیا بیان رسول خدا ـ صلّی الله علیه و آله وسلّم ـ را در روز غدیر فراموش کرده اید: که فرمودند هر کس من مولای او هستم، علی مولای اوست و فرمودند ـ صلی الله علیه و آله و سلم ـ : یا علی تو نسبت به من، به منزله هارون هستی نسبت به موسی ـ علیهم السلام ـ .
ج)امام حسن ـ علیه السلام ـ نیز در احتجاجی که در سال 41 هجری در جریان صلح، با معاویه داشتند، در اینکه پس از پیامبر اکرم ـ صلّی الله علیه و آله وسلّم ـ چه کسی شایسته مقام امامت بود، به این حدیث استدلال نمودند.
حضرت در ضمن یک سخنرانی، بعد از حمد و ثنای الهی و ذکر پیامبر و فضایل اهل بیت ـ علیهم السلام ـ به اینجا رسیدند که «و سمعوه یقول لابی: انت منی بمنزله هارون من موسی الاّ انه لا نبی بعدی: و قد رأوه و سمعوه حین أخذ بید ابی بغدیر خمّ و قال لهم: من کنت مولاه فعلی مولاه، اللهم وال من والاه، و عاد من عاداه، ثم امرهم أن یبلّغ الشاهد الغائب».[7] و همه شنیدند که پیامبر اکرم ـ صلّی الله علیه و آله وسلّم ـ به پدرم فرمود: تو برای من به منزله هارون هستی نسبت به موسی الاّ این که بعد از من پیامبری نیست: و همه دیدند و شنیدند هنگامی که پیامبر دست پدرم را در غدیر خم گرفت و به مردم گفت: هر کس من مولای اویم، علی مولای اوست.
خدایا دوست بدار کسی را که او را دوست می دارد و دشمن بدار کسی که او را دشمن می دارد و سپس فرمود: که حاضران به غایبین برسانند و…
د) استدلال امام حسین ـ علیه السلام ـ به حدیث غدیر در سال (58 ، 59) هجری: امام حسین ـ علیه السلام ـ یک یا دو سال قبل از مرگ معاویه به همراه عبدالله بن عباس و عبدالله بن جعفر و عده ای از بنی هاشم برای انجام حج، به مکه عزیمت نمودند، حضرت در آن سال بنی هاشم و شیعیان را در منی به دور خود جمع کرد و بعد از سخنرانی شدیدی بر علیه معاویه که ولایت عهدی یزید را مطرح کرده بود، و ذکر بیاناتی در مورد غصب خلافت و فضیلت و برتری خود و اهل بیت ـ علیهم السلام ـ ، به حدیث غدیر اشاره کردند: «انشدکم الله اتعلمون انّ رسول الله نصبه یوم غدیر خمّ، فنادی له بالولایه، و قال: ولیبلّغ الشاهد الغائب؟» قالوا: اللهم نعم… الحدیث؛ شما را به خداوند سوگند می دهم آیا می دانید همانا رسول خدا ـ صلّی الله علیه و آله وسلّم ـ ، پدرم علی را در روز غدیر خم به عنوان ولی نصب کرد و گفت: حاضرین به غایبین برسانند؟ همه جمع گفتند: آری ما گواهی می دهیم».[8]

معرفی منابع جهت مطالعه بیشتر:
1ـ الغدیر، ج1، ص377 الی 422.
2ـ احتجاج، ج1، ص296 الی 306 و ج2، ص59، احمد بن علی طبرسی، مترجم، بهزاد جعفری، دارالکتب الاسلامی.
3. ناسخ التواریخ امام حسین ـ علیه السلام ـ میرزا محمد تقی سپهر، 153 تا 156 ـ بازنویسی، محمد محمدی اشتهاردی.

پی نوشت ها:
[1]. شیخ عبدالحسین احمد امینی، الغدیر، مرکز الغدیر للدراسات الاسلامیه، 1416ق، 1995م، ج1، ص327.
[2]. همان، ج1، ص 334.
[3]. همان، ج1، ص339.
[4]. همان، ج1، ص378.
[5]. همان، ج1، ص394.
[6]. همان، ج1، ص396.
[7]. همان، ج1، ص397.
[8]. همان، ج1، ص398.