ابوعمرو از بزرگان و مشاهیر کوفه بود، میگوید: در حضور عبدالملک ابن مروان در قصر کوفه بودم، هنگامی بود که سر بریده مصعب بن زبیر را در مقابل خودش گذاشته بود، از دیدن این منظره اضطراب و لرزه باندام من افتاده، و حالم دگرگون گشت.
عبدالملک از تغییر حال من آگاه شده و گفت: ترا چه شد که اینگونه دگرگون شدی؟
گفتم: ترا پناه میبرم بخدایم ای امیر! بنظرم آمد که در این قصر و در این مکان در حضور عبیدالله بن زیاد (لع) نشسته بودم و سر مبارک حضرت حسین بن علی علیه السلام را در مقابل او گذاشته بودند، سپس در همان جای در حضور مختار بن ابی عبیده بودم که سر بریده عبیدالله بن زیاد در پیشگاه او گذاشته شده بود، و پس از مدتی باز در همان این مکان نشسته بودم و مصعب بن زبیر در همان مقام برای امارت برقرار شده و سر مختار را در پیشروی خود گذاشته بود، و در این هنگام هم میبینم که شما بمقام امارت نشسته اید و سر بریده مصعب بن زبیر در پیشروی شما است.
عبدالملک از شنیدن این سخن سخت متأثر شده و از جای خود برخاست، سپس امر کرد تا آن عمارت و قصر را برانداختند.(5)
نتیجه

بشر عاجز هنگامیکه در دنیا کامیاب شده و زندگی مختصر خود را تأمین میکند: چشم از جهان حقیقت پوشیده و مانند آن مورچه که در هوای سرد زمستان آذوقه خود را در زیر خاک جمع کرده، و در لانه تاریک خود خزیده، و کوچکترین اعتناء و توجهی بصدای رعد و عظمت سرما و برف و باد سوزنده ندارد: گوش از صداهای حق فرا گرفته، و چشم از حقائق فروبسته، عقلش در مقابل فعالیت شهوات نفسانی مغلوب و اسیر گشته، و غرور و خود بینی و نادانی و خودپسندی چنان بر افکار او مستولی میشود که گوئی جهان برای او است، و جهانیان همه فرمانبردار او هستند.
انسان میباید از این جهل و از این غرور وحشتناک بیرون آید، انسان باید بفهمد که این آسمان و زمین و این آب و خاک و هوا هزارها سالست که بهمین روش و روی همین نقشه در جریان است، و هر روزی هزاران افراد زنده میشوند و میمیرند.
آری همه میمیرند و ما هم خواهیم مرد، ولی در آنساعت خواهیم فهمید که اینجهان برای ما نبوده، و مطابق میل ما حرکت نمیکرده، و این آب و خاک سزاوار دلبستگی و اعتماد نبود، ما برای جهان دیگریم و لازمست وسائل آسایش و مقدمات خوشبختی خود را در آن جهان فراهم نمائیم.
برک عیشی بگور خویش فرست – کس نیارد زپس تو پیش فرست

5) ابن خلّکان