شکستگی 2 نوع است: باز و بسته. در شکستگی باز، یکی از دو انتهای استخوان شکسته شده، سطح پوست را سوراخ کرده است یا امکان دارد جراحتی در محل شکستگی وجود داشته باشد. شکستگی باز با خطر عفونت همراه است.
در شکستگی بسته، پوست روی محل شکستگی سالم است. با این حال، امکان جا به جا شدن استخوان‌‌ها و صدمه دیدن سایر بافت‌های داخل محل، وجود دارد.
در صورتی که انتهای استخوان به سوراخ‌شدن اعضا یا رگ‌های خونی بزرگ منجر شود، ممکن است مصدوم دچار خون‌ریزی داخلی و شوک شود.
اقدامات
1) به مصدوم توصیه کنید که بی‌حرکت بماند. با استفاده از دو دست خود، بخش آسیب‌دیده را تا زمان بی‌حرکت‌شدن، ثابت نگه دارید؛ می‌توانید از یک امدادگر بخواهید که این کار را انجام دهد.
2) به منظور استحکام بیشتر، قسمت آسیب‌دیده را با استفاده از باند به یک قسمت سالم ببندید. دقت کنید که گره باند روی سمت سالم بسته شود. در شکستگی‌های اندام بالایی، این قسمت را به تنه ثابت کنید. در مورد شکستگی‌های اندام پایینی، اگر انتقال به بیمارستان با تاخیر صورت می‌گیرد، اندام آسیب‌دیده را با استفاده از باند به اندام سالم ببندید.
3) در صورت لزوم، شرایط انتقال مصدوم به بیمارستان را فراهم کنید. در صورت بروز شوک، با بالابردن پاها به درمان آن بپردازید. البته در صورتی که بالابردن اندام آسیب‌دیده، درد مصدوم را تشدید می‌کند، از انجام این کار خودداری کنید.
4) هر 10 دقیقه، گردش خون را در نواحی پایین‌تر از محل باندپیچی کنترل کنید. اگر گردش خون مختل شده باشد، باند را شل کنید.
منبع:http://www.salamat.com