مسمع عبدالملک گفت در منی خدمت حضرت صادق (علیه السلام) بودیم، انگور می خوردیم. سائلی آمده تقاضای کمک کرد. حضرت فرمود خوشه انگوری به او بدهید. خوشه را به او دادند. گفت اگر درهمی باشد می گیریم. آنجناب فرمود (یسع الله علیک) خدا بر تو وسعت دهد. سائل رفت برای مرتبه دوم برگشته گفت همان خوشه انگور را بدهید. حضرت صادق (علیه السلام) به او چیزی نداده فرمود خداوند تو را وسعت عنایت کند. فقیر دیگری آمد امام (علیه السلام) سه دانه از انگورها را برداشته به او داد.
فقیر گرفت و گفت الحمد لله رب العالمین الذی رزقنی ستایش خدای را که به من روزی عنایت کرد. آنجناب فرمود بایست دو دست خود را پر از انگور کرده به او داد. باز گرفت و گفت (الحمد لله رب العالمین) ستایش پروردگار جهانیان را سزا است. فرمود بایست رو به غلام نموده پرسید از درهم چیزی پیش تو هست؟
به طوری که ما حدس زدیم قریب به بیست درهم همراه غلام بود همان را به سائل داد. این مرتبه گرفته گفت الحمد لله هذا منک وحدک لاشریک لک خدایا تو را ستایش می کنم این نعمت از توست ای پروردگار یکتا و بی همتا. باز حضرت صادق (علیه السلام) فرمود جای خود باش پیراهنی از تن بیرون کرده به او داد فرمود این را بپوش. این بار گرفت و گفت الحمد لله الذی کسانی و سترنی یا ابا عبدالله او قال جزاک الله خیرا ستایش مر خدائی راست که به من لباس داد و تنم را پوشانید. یا اینطور گفت خدا به شما جزای خیر بدهد. فقط همین دعا را برای حضرت صادق (علیه السلام) نموده رفت. ما با خود خیال کردیم اگر فقیر برای حضرت دعا نمی کرد و در هر مرتبه همی خدای را حمد و ستایش می نمود آنجناب هم تا زمانی که خدا را ستایش می کرد به او چیزی می داد زیرا هر بار که حضرت به او عطائی می نمود سائل خدا را شکر می کرد امام (علیه السلام) باز هم به او می داد.(23) تا مرتبه ای که برای خود حضرت دعا کرد.

23) فروع کافی، جزء 4، ص 49.