جلودی یکی از فرماندهان و امرائی بود که در دربار هارون الرشید مقامی ارجمند داشت و نسبت به او خدمات زیادی کرده بود عاقبت بدست مأمون به این طریق کشته شد. یاسر خادم گفت علی بن موسی الرضا (علیه السلام) به مأمون گوشزد کرد که تو نباید در خراسان بسر بری و مرکز مسلمین محلی که آباء و اجدادت در آنجا زندگی می کردند خالی بگذاری، صلاح این است که از بلاد خراسان به آن نواحی کوچ کنی و از نزدیک رسیدگی به امور مسلمین بنمائی.
این خبر به گوش ذوالریاستین رسید. در آن وقت ذوالریاستین به طوری قدرت و نفوذ داشت که مأمون در قبال او از خود اظهار رأیی نمی توانست بکند. به مأمون گفت صلاح این است که در خراسان باشی تا مردم کدورتی که به واسطه ولایت عهدی علی بن موسی الرضا (علیه السلام) و کشتن برادرت محمد امین دارند فراموش کنند. چنانچه سخن مرا باور نداری در اینجا مردان آزموده ای هستند که سالها در دربار پدرت هارون الرشید خدمت کرده اند با آنها مشورت کن ببین چه صلاح می دانند. مأمون پرسید آنها کیانند؟ گفت مانند علی بن ابی عمران و ابن یونس و جلودی.
این چند نفر همانهایی بودند که نسبت به ولایت عهدی علی بن موسی الرضا (علیه السلام) مخالفت کردند. مأمون به همین جهت آنها را زندانی کرده بود. گفت اشکالی ندارد مشورت خواهم کرد.
فردا صبح که حضرت رضا (علیه السلام) تشریف آورد، سوال کرد راجع به موضوعی که گفته بودم چه کردی؟ گفتار ذوالریاستین را برای حضرت نقل کرد و آن چند نفر را دستور داد بیاورند، اولین کسی که از آنها وارد کردند علی بن ابی عمران بود. همین که چشمش به حضرت رضا (علیه السلام) افتاد که در پهلوی مأمون نشسته، گفت یا امیر المؤمنین به خدا پناه می برم از اینکه خلافت را از میان بنی عباس خارج کنی و در میان دشمنان خود قرار دهی، همان کسانی که آباء و اجدادت آنها را می کشتند و متواری می نمودند.
مأمون گفت زنازاده بعد از این همه گرفتاری و رنج و زندانی کشیدن هنوز دست از یاوه سرائی خود برنداشته ای. دژخیم را دستور داد سر از پیکر او بردارد او را کشتند.
پس از علی بن ابی عمران، ابن یونس را وارد کردند. او هم وقتی حضرت رضا را پهلوی مأمون مشاهده کرد گفت: این کسی که پهلویت نشسته (العیاذ بالله) بتی است که به جای خدا پرستیده می شود. مأمون گفت زنازاده تو هم بعد از این همه دست از گفتار ناشایست خود برنداشته ای، دژخیم! گردن این را هم بزن. دژخیم پیش آمده او را نیز کشت. پس از این دو نفر جلودی را وارد کردند.
آن زمان که محمد بن جعفر بن محمد در مدینه قیام کرده بود هارون الرشید همین جلودی را با سپاهی به سرکوبی او فرستاده دستور داده بود که اگر بر محمد غلبه کردی سرش را از بدن جدا نما. و خانه های آل ابیطالب را ویران کن، زنان ایشان را غارت نما، به طوری که بر هیچ زنی بیش از پیراهنی باقی نماند. جلودی دستورات هارون را انجام داد با لشکریان خود به خانه علی بن موسی الرضا (علیه السلام) حمله کرد. در این هنگام حضرت رضا (علیه السلام) متوجه حمله او شد. تمام زنان را داخل خانه ای جای داد و خودش بر در خانه ایستاد. جلودی گفت همانطور که هارون الرشید مأمورم کرده ناچارم از اینکه داخل خانه شوم و تمام اشیاء زنان را غارت کنم. علی بن موسی الرضا (علیه السلام) فرمود من آنچه دارند از آنها می گیرم و برای تو می آورم سوگند یاد می کنم که هر چه دارند از آنها بگیرم. پیوسته حضرت از او درخواست می کرد و سوگند می خورد تا بالاخره راضی شد. آنجناب داخل اطاق گردید آنچه داشتند از آنها گرفت حتی گوشواره ها و پابندهائی که زنان عرب مانند دست بند به پا می بندند و چادرهایشان را و هر چه در خانه از او کم و زیاد وجود داشت برای جلودی آورد.
امروز که جلودی را پیش مأمون آوردند همین که چشم علی بن موسی الرضا (علیه السلام) به او افتاد به مأمون فرمود: این پیرمرد را به من ببخش. مأمون گفت آقای من این همان کسی است که نسبت به دختران پیغمبر (صلی الله علیه و آله و سلم) آن جنایات را انجام داده و آنها را غارت نموده. جلودی متوجه شد که حضرت رضا با مأمون صحبت می کند سوال از عفو و بخشش می نماید خیال کرد آن آقا بر ضرر او سخن می گوید و منظورش کشته شدن اوست به واسطه اعمالی که قبلا از او نسبت به این خانواده سر زده بود. رو به مأمون کرده گفت یا امیر المؤمنین تو را به خدا و به خدماتی که نسبت به پدرت هارون الرشید کرده ام سخنان این مرد را درباره من قبول مکن.
مأمون به حضرت رضا (علیه السلام) عرض کرد آقا! خودش راضی نیست ما هم به سوگند او احترام می گذاریم و گفته اش را می پذیریم. به جلودی گفت به خدا قسم سخن حضرت رضا (علیه السلام) را درباره ات نمی پذیرم. دژخیم را دستور داد که او را هم به دو رفیقش ملحق کند. جلودی نیز کشته شد.(16)

16) الکنی و الالقاب، ج 2، ص 136.