به کوشش: محمد کمالی نژاد

نام رایج:
پرسیاوشان

نام عربی:
شعرالجبال، شعر الأرض

نام های دیگر:
شعرالجن، شعر الخنازیر، جعده القنا، شعرالگلاب، کزبره البئر، ساق الأسود، ساق الوصیف

ماهیت:
نباتی است، برگ آن شبیه به برگ گشنیز و بی ساق و ثمر و شاخه های آن بسیار باریک و صلب و سیاه و سرخ رنگ، منبت آن مواضع نمناک و سایه مانند کناره های چاه و پای دیوارهای کهنه و خراب ها.

طبیعت:
معتدل، مایله به گرمی و خشکی

افعال و خواص:
ملطف، مفتح و منضج و محلل و مجفف، آشامیدن مطبوخ آن جهت اسهال صفرا و سودا و بلغم موجود در معده و امعاء و جهت تنقیه سینه و شش و ربو و ضیق النفس و درد سینه و یرقان و حصاه و ادرار بول نمودن و حیض و استنشاق آب مطبوخ آن جهت زکام و نطول آب پخته آن جهت تفتیح سدّه انف و زکام و طلای کوبیده آن با مغز ساق گاو جهت درد سر بسیار نافع و ضماد محرق آن جهت منع ریختن موی و رویانیدن آن و حمول آن با مُرمکی جهت رفع سیلان رحم نافع.

تحقیقات جدید:
ضد شوره، ضد سرفه، تسکین دهنده، قی آور، ملین، قاعده آور ضعیف، خلط آور ملایم، چای و شربت آن مفید برای سرفه و برونشیت، درد طحال
***

بدل:
در مداوای ربو هم وزن آن بنفشه و نیم وزن آن اصل السوس

مضر:
سپرز، معده
مصلح:
مصطکی، گل بنفشه، تخم کرفس

مقدار شربت:
از جرم آن تا 7 درم و مطبوخ آن تا 20 درم

قوت:
تا شش ماه
منبع مقاله :
کمالی نژاد، محمد، (1390)؛ برگ کهن، تهران: چوگان، چاپ اول