مجلس در احادیث

مجلس در احادیث

شریفترین نحوه نشستن :

پیامبر خدا صلى الله علیه و آله :

إنّ لکُلِّ شیءٍ شَرَفا

و إنَّ أشْرَفَ المَجالسِ ما استُقْبِلَ بهِ القِبلهُ .

هر چیزى شرافتى دارد

و شریفترین نحوه نشستن آن است که رو به قبله باشد.

( بحار الأنوار: ۷۵/۴۶۹/۴ )

امام صادق علیه السلام :

کانَ رسولُ اللّه ِ صلى الله علیه و آله أکْثَرَ ما یَجلِسُ تُجاهَ القِبلهِ .

پیامبر خدا صلى الله علیه و آله هنگام نشستن بیشتر رو به قبله مى نشست.

( مکارم الأخلاق : ۱/۶۶/۷۲ )
نکاتى که باید در مجالس رعایت شود :

پیامبر خدا صلى الله علیه و آله :

إذا أتى أحدُکُم مَجلسا ، فلْیَجلِسْ حیثُ ما انتهى مَجلِسُهُ .

هر گاه یکى از شما به مجلسى درمى آید، در کنار آخرین نفرى که نشسته است بنشیند.

( بحار الأنوار : ۱۶/۲۴۰ )

پیامبر خدا صلى الله علیه و آله :

إذا أخذ القومُ مَجالِسَهُم ،

فإنْ دعا رجُلٌ أخاهُ و أوسَعَ لَهُ فی مَجلسِهِ فلْیَأتِهِ؛

فإنَّما هِی کَرامهٌ أکْرمَهُ بها أخوه

و إنْ لَم یُوسِّعْ لَهُ أحَدٌ ، فلْیَنْظُرْ أوسَعَ مَکانٍ یَجدُهُ ، فلْیَجْلِسْ فیهِ .

هر گاه افراد مجلسى در جاى خود نشستند [و کسى وارد شد ] ،

اگر در آن میان فردى برادر تازه وارد خود را فرا خوانَد و براى او در کنار خود جا باز کند،

[این تازه وارد] باید دعوتش را بپذیرد و پهلوى او برود؛

زیرا وى با این کار به او احترام گذاشته است.

ولى اگر کسى برایش جایى باز نکرد، نگاه کند هر کجا بیشتر جا بود ، همان جا بنشیند.

( بحار الأنوار: ۷۵/۴۶۵/۳ )

پیامبر خدا صلى الله علیه و آله :

لا تُفْحِشْ فی مَجلسِکَ ، لِکَی یَحْذَروکَ بسُوءِ خلقِکَ

و لا تَناجَ مَع رجُلٍ و أنتَ مـعَ آخـرَ .

در جایى که نشسته اى وقاحت به خرج نده ، تا مردم به دلیل اخلاق بدت از تو حذر کنند

و وقتى کسى کنار تو نشسته است ، با دیگرى در گوشى سخن مگو.

( بحار الأنوار: ۸۴/۳۵۴/۲ )

مکارم الأخلاق :

دخَلَ علَیهِ صلى الله علیه و آله رجُلٌ المسجدَ و هُو صلى الله علیه و آله جالسٌ وحْدَهُ .

فتَزَحزَحَ صلى الله علیه و آله لَهُ.

فقالَ الرّجُلُ : فی المکانِ سَعهٌ یا رسولَ اللّه ِ !

فقالَ صلى الله علیه و آله : إنَّ حقَّ المسلمِ على المسلمِ إذا رآهُ یُریدُ الجُلوسَ إلَیهِ أنْ یَتَزحْزَحَ لَهُ .

پیامبر خدا صلى الله علیه و آله در مسجد تنها نشسته بود. مردى وارد شد.

پیامبر صلى الله علیه و آله براى او خود را جابجا کرد.

آن مرد گفت: اى رسول خدا ! جا که زیاد است.

پیامبر فرمود: حقّ مسلمان بر مسلمان است که چون دید مى خواهد کنار او بنشیند، خود را برایش جابجا کند.

( مکارم الأخلاق : ۱/۶۵/۶۹ )

امام على علیه السلام ـ در بیان اوصاف پیامبر صلى الله علیه و آله ـ فرمود :

و ما رُؤی مُقَدِّما رِجْلَهُ بینَ یدَیْ جَلیسٍ لَهُ قَطُّ .

هرگز دیده نشد که آن حضرت در حضور همنشین خود پایش را دراز کند

( بحار الأنوار : ۱۶/۲۳۶ )

امام باقر علیه السلام :

إذا دَخلَ أحدُکُم على أخیهِ فی رَحْلِهِ ، فلْیَقعُدْ حیثُ یأمرهُ صاحبُ الرَّحْلِ؛

فإنّ صاحبَ الرّحْلِ أعْرَفُ بِعَورَهِ بَیتِهِ مِن الدّاخلِ علیهِ .

هرگاه یکى از شما به منزل برادر خود وارد مى شود ، باید هر جا که صاحب خانه گفت همان جا بنشیند؛

چون صاحب خانه به موقعیّت خانه خود آشناتر از میهمان است.

( قرب الإسناد : ۶۹/۲۲۲ )

امام صادق علیه السلام :

کانَ رسولُ اللّه ِ صلى الله علیه و آله إذا دَخلَ مَنزلاً قَعَدَ فی أدنى المجلسِ حینَ یَدخُلُ .

پیامبر خدا هرگاه وارد منزلى مى شد در پایین ترین جاى مجلس مى نشست.

( مکارم الأخلاق : ۱/۶۶/۷۱ )

امام عسکرى علیه السلام :

مَن رَضِیَ بدُونِ الشَّرَفِ مِن المجلسِ ، لَم یَزَلِ اللّه ُ و ملائکتُهُ یُصلّونَ علَیهِ حتّى یَقومَ .

هر کس به جایى کمتر از صدر مجلس رضایت دهد و بنشیند، تا هر زمان که نشسته است، خداوند و فرشتگانش بر او درود مى فرستند.

( بحار الأنوار: ۷۸/۳۷۱/۲ )
صدر مجلس :

امام على علیه السلام :

یَجلِسُ فی صَدرِ المجلسِ إلاّ رجُلٌ فیهِ ثلاثُ خِصالٍ :

و یُجیبُ إذا سُئلَ

و یَنطِقُ إذا عَجَزَ القَومُ عن الکلامِ .

و یُشیرُ بالرّأیِ الّذی فیه صَلاحُ أهلِهِ .

فمَن لم یَکُنْ فیهِ شَیءٌ مِنهُنَّ فجَلَسَ فهُو أحْمَقُ .

فقط کسى باید در صدر مجلس بنشیند که سه ویژگى داشته باشد:

هرگاه از او پرسشى کنند پاسخ دهد

وهرگاه دیگران از سخن گفتن درماندند او سخن بگوید

و نظرى بدهد که خیر و صلاح مجلسیان در آن باشد.

هر کس این ویژگیها را نداشته باشد و در صدر مجلس بنشیند احمق است.

( بحار الأنوار: ۷۸/۳۰۴/۱ )

امام على علیه السلام :

لا تُسرِعَنَّ إلى أرْفَعِ مَوضِعٍ فی المَجلسِ ،

فإنَّ المَوضِعَ الّذی تُرفَعُ إلَیهِ خَیرٌ مِن الموضعِ الّذی تُحَطُّ عنهُ .

به سوى بالاترین جاى مجلس مشتاب؛

زیرا جایى که بالایت بکشند ، بهتر است از جایى که پایینت آورند.

(غرر الحکم : ۱۰۲۸۳ )
مجالسى که از آنها نهى شده است :

پیامبر خدا صلى الله علیه و آله :

مَن کانَ یؤمنُ باللّه ِ و الیَومِ الآخِرِ ، فلا یَجْلِسْ فی مَجلِسٍ یُسَبُّ فیه إمامٌ أو یُغتابُ فیه مسلمٌ .

إنّ اللّه یقولُ فی کتابهِ :

« و إذا رَأَیتَ الّذِینَ یَخُوضُونَ فی آیاتِنَا ، فَأعرِض عَنهُم حَتّى یَخوضُوا فِی حَدِیثٍ غَیرِهِ

وَ إِمّا یُنسِیَنَّکَ الشَّیطَانُ ، فَلا تَقْعُد بَعدَ الذِّکرى مَعَ القَومِ الظّالِمینَ» .

هر که به خدا و روز واپسین ایمان دارد نباید در مجلسى که در آن از امامى بدگویى یا از مسلمانى غیبت مى شود بنشیند.

خداوند در کتاب خود مى فرماید:

« چون بینى که در آیات ما از روى عناد گفتگو مى کنند از آنها روی گردان شو تا به سخنى جز آن بپردازند

و اگر شیطان تو را به فراموشى افکند ، چون به یادت آمد با آن مردم ستمکاره منشین » ( الأنعام : ۶۸ )

( بحار الأنوار : ۷۵/۲۴۶/۹ )

پیامبر خدا صلى الله علیه و آله :

ثَمانِیَهٌ إن اُهِینوا فلا یَلوموا إلاّ أنفسَهُم···

و الجالسُ فی مجلسٍ لَیس لَهُ بأهلٍ .

هشت نفرند که اگر مورد اهانت و تحقیر قرار گرفتند، نباید کسى جز خود را سرزنش کنند :

··· و کسى که در جایى که شایسته اش نیست بنشیند.

( الخصال : ۴۱۰/۱۲ )

امام على علیه السلام :

لا تَجْلِسوا على مائدهٍ یُشرَبُ علَیها الخمرُ؛

فإنّ العبدَ لا یَدری متى یؤخَذُ .

بر سفره اى که در آن شراب نوشیده مى شود منشینید؛

زیرا بنده نمى داند که مرگش کى درمى رسد.

( بحار الأنوار : ۱۰/۹۸/۱ )

امام على علیه السلام :

إیّاکَ و الجُلوسَ فی الطُّرُقاتِ .

از نشستن در گذرگاهها بپرهیز.

( )

امام على علیه السلام :

مَن کانَ یؤمنُ باللّه ِ و الیومِ الآخِرِ ، فلا یَقومُ مکانَ رِیبهٍ .

هر که به خدا و روز واپسین ایمان دارد ، نباید در جاى شبهه انگیز بایستد.

( الکافی : ۲/ ۳۷۸/۱۰ )

امام صادق علیه السلام ـ درباره آیه « و در کتاب بر شما نازل کرد که چون شنیدید که آیاتِ خدا مورد انکار و ریشخند قرار مى گیرد···» ( النساء : ۱۴۰ ) ـ فرمود :

إنّما عنى بهذا ( إذا سمعتم ) الرّجُلَ ( الّذی ) یَجحَدُ الحقَّ و یُکذّبُ بهِ و یَقَعُ فی الأئمّهِ ، فقُمْ مِن عندِهِ و لا تُقاعِدْهُ . کائنا مَن کانَ .

مقصود این است که [ هرگاه شنیدید ]کسى حق را انکار و تکذیب مى کند و از امامان بد مى گوید، از نزد چنین کسى برخیز و با او همنشینى مکن . هر که مى خواهد باشد.

( الکافی : ۲/۳۷۴/۱ )

امام صادق علیه السلام :

لا یَنبغی للمؤمنِ أنْ یَجلِسَ مَجلسا یُعصى اللّه ُ فیهِ و لا یَقدِرُ على تغییرِهِ .

سزاوار نیست مؤمن در مجلسى بنشیند که در آن معصیت خداوند مى شود و او نمى تواند آن وضع را تغییر دهد.

( الکافی : ۲/۳۷۷/۸ )

امام رضا علیه السلام ـ نیز در ذیل همین آیه ـ فرمود :

إذا سَمِعْتَ الرّجُلَ یَجحَدُ الحقَّ و یُکذّبُ بهِ و یَقعُ فی أهلِهِ ، فقُمْ مِن عندِهِ و لا تُقاعِدْهُ .

هرگاه شنیدى کسى حق را انکار و تکذیب مى کند و زبان به بدگویى از اهل حق گشوده است ، از پیش او برخیز و با وى همنشینى مکن.

( بحار الأنوار : ۱۰۰/۹۶/۱ وانظر عنوان ۲۴۵ «الاستماع» )
مجلسها امانت اند :

پیامبر خدا صلى الله علیه و آله :

المَجالِسُ بالأمانهِ ، إلاّ ثلاثهَ مجالسَ :

مَجلسٌ سُفِکَ فیهِ دمٌ حرامٌ

و مجلسٌ استُحِلَّ فیهِ فَرْجٌ حرامٌ

و مجلسٌ استُحِلَّ فیهِ مالٌ حرامٌ بغیرِ حَقِّهِ .

مجلسها امانت هستند ، مگر سه مجلس :

مجلسى که در آن خونى به ناروا ریخته شود

و مجلسى که در آن زنا شود

و مجلسى که در آن مال حرام به ناروا حلال گردد.

( الأمالی للطوسی : ۵۳ / ۷۱ )

پیامبر خدا صلى الله علیه و آله :

المَجالسُ بالأمانهِ و إفْشاءُ سِرِّ أخیکَ خِیانَهٌ .

فاجْتَنِبْ ذلکَ و اجْتَنِبْ مجلسَ العَشیرهِ

مجلسها امانت اند و فاش کردن راز برادرت خیانت است.

از این کار دورى کن و از نشستهاى عشیره اى بپرهیز.

( بحار الأنوار : ۷۷/۸۹/۳ )

پیامبر خدا صلى الله علیه و آله :

المَجالسُ بالأمانهِ

و لا یَحِلُّ لمؤمنٍ أنْ یَأثُرَ عن مؤمنٍ ـ أو قالَ: عن أخیهِ المؤمنِ ـ قبیحا .

مجلسها امانت اند

و روا نیست که مؤمنى از مؤمن دیگر [ یا فرمود : از برادر مؤمن خود] کار ناپسندى را بازگو کند.

( الأمالی للطوسی: ۵۷۲/۱۱۸۵ )

پیامبر خدا صلى الله علیه و آله :

إنّما یَتَجالَسُ المُتَجالِسانِ بأمانهِ اللّه ِ

لا یَحِلُّ لأحَدِهِما أنْ یُفْشیَ على أخیهِ ما یَکْرَهُ .

وقتى دو کس با هم انجمن مى کنند ، آنچه میانشان مى گذرد ، امانت خداست

و روا نیست که یکى از آنها چیزى را که برادرش دوست ندارد به زیان او فاش سازد .

( تنبیه الخواطر:۱/۹۸ )
تشویق به حضور در مجالس ذکر خدا :

پیامبر خدا صلى الله علیه و آله :

ما قَعَدَ عدّهٌ من أهلِ الأرضِ یَذکرونَ اللّه َ ، إلاّ قَعَدَ مَعهُم عِدّهٌ مِن الملائکهِ .

هیچ گاه تعدادى از زمینیان انجمنِ ذکر خدا بر پا نمى کنند، مگر آنکه تعدادى از فرشتگان در آن انجمن مى نشینند.

( بحار الأنوار : ۹۳/ ۱۶۲/۴۲ )

پیامبر خدا صلى الله علیه و آله :

المَجالِسُ ثلاثهٌ : غانِمٌ و سالِمٌ و شاحِبٌ .

فأمّا الغانمُ فالّذی یُذکَرُ اللّه ُ تعالى فیهِ

و أمّا السّالمُ فالسّاکِتُ

و أمّا الشّاحِبُ فالّذی یَخوضُ فی الباطلِ .

مجلسها سه گونه است : سودمند، سالم و پژمرده.

مجلس سودمند مجلسى است که در آن ذکر خدا شود،

محفل سالم محفل خاموش است،

و محفل پژمرده آن است که در آن به باطل پرداخته شود.

( بحار الأنوار : ۷۴/۱۸۹/۱۸ )

امام على علیه السلام :

علَیکَ بمَجالِسِ الذِّکْرِ .

بر تو باد [ شرکت در ] مجالس ذکر.

( بحار الأنوار: ۷۵/۴۶۵/۶ )

لقمان علیه السلام :

اخْتَرِ المَجالِسَ على عَینَیکَ .

فإنْ رأیتَ قوما یَذْکُرونَ اللّه َ عزّ و جلّ فاجْلِسْ معَهُم ؛

فإنّکَ إنْ تَکُ عالما یَنْفعْکَ عِلمُکَ و یَزیدونَکَ عِلما

و إنْ کُنتَ جاهلاً عَلَّموک

و لَعلَّ اللّه َ أنْ یَصِلَهُم برحمهٍ فتَعمَّکَ مَعهُم .

مجلسها را بنگر .

اگر مردمانى را دیدى که ذکر خداوند عزّ و جلّ مى گویند با آنان بنشین؛

چه اگر تو دانشمند باشى ، دانشت تو را سود مى بخشد و آنان بر دانش تو مى افزایند

و اگر از علم بى بهره باشى آنان به تو دانش مى آموزند.

شاید که خدا بر آنان رحمت آورد و رحمت او شامل تو نیز بشود.

( علل الشرائع : ۳۹۴/۹ )

امام زین العابدین علیه السلام ـ در دعا ـ گفت :

و اجْعَلْنا مِن الّذینَ

اشْتَغَلوا بالذِّکرِ عنِ الشَّهواتِ

و خَالَفوا دَواعی العِزَّه بِواضِحات المَعرِفَهِ

و قَطَعوا أستارَ نارِ الشَّهَواتِ بِنَضحِ ماءِ التَّوبَهِ

و غَسَلوا أوعِیَهَ الجَهَلِ بِصَفوِ ماءِ الحَیاهِ

حتّى جالَتْ فی مَجالسِ الذِّکرِ رُطوبهُ ألْسِنَهِ الذّاکرینَ .

ما را از آنان قرار ده که

به سبب یاد تو از خواهشهاى نفسانى باز مانده اند

و به واسطه روشناییهاى معرفت با انگیزه هاى خود بزرگ بینى مخالفت ورزیدند

و با ریختن آب توبه پرده هاى آتش شهوات را دریدند

و با زلال آب زندگى ظرفهاى جهل را شستند .

چندان که رطوبت زبان ذاکران در مجالس پراکنده مى شود.

( بحار الأنوار: ۹۴/۱۲۷/۱۹ )

امام باقر علیه السلام :

الناس ثلاثهٌ : سالمٌ و غانمٌ و شاجبٌ .

فالسّالمُ الصّامتُ

و الغانمُ الذّاکرُ

و الشّاجبُ الّذی یَلْفِظُ و یَقَعُ فی النّاسِ .

مردم سه گونه اند: سالم و سود برنده و به هلاکت افتاده.

سالم آن کس است که خاموش ماند.

سود برنده آن است که ذکر خدا گوید

و به هلاکت افتاده کسى است که زبان به بدگویى از مردم گشاید.

( بحار الأنوار: ۹۳/۱۶۳/۴۳ )

امام صادق علیه السلام :پیامبر خدا صلى الله علیه و آله فرمود:

إذا رأیتُم رَوضهً من ریاضِ الجنّهِ فارْتَعوا فیها.

قیلَ : یا رسولَ اللّه ِ ! و ما رَوضهُ الجنّهِ ؟

فقالَ : مَجالِسُ المؤمنینَ .

هرگاه باغى از باغهاى بهشت دیدید، در آن گردش کنید.

عرض شد: اى پیامبر خدا! باغ بهشت چیست؟

فرمود: مجالس مؤمنان.

( مستطرفات السرائر : ۱۴۳/۷ )

امام صادق علیه السلام :

ما اجْتَمعَ قومٌ فی مَجلسٍ لَم یَذْکُروا اللّه َ و لَم یَذْکُرونا ، إلاّ کانَ ذلکَ المَجلسُ حَسْرهً علَیهِم یَومَ القیامهِ .

هرگاه عدّه اى در محفلى گرد آیند و در آن ذکر خدا و یاد ما نکنند، آن محفل در روز قیامت براى آنان مایه افسوس خواهد بود.

( بحار الأنوار : ۷۵/۴۶۸/۲۰ )

قرب الإسناد :امام صادق علیه السلام ـ به فضیل ـ فرمود :

تَجلِسونَ و تُحَدِّثونَ ؟

قالَ : نَعَم ، جُعِلتُ فِداکَ .

قالَ : إنَّ تلکَ المَجالِسَ اُحِبُّها .

فأحْیوا أمْرَنا ، یا فُضیلُ !

فَرَحِمَ اللّه ُ مَن أحْیا أمْرَنا.

یا فُضَیلُ !مَن ذَکَرَنا أو ذُکِرْنا عندَهُ فَخرَجَ مِن عَینِهِ مِثلُ جَناحِ الذُّبابِ غفَرَ اللّه ُ له ذُنوبَهُ

و لَو کانَ أکثرَ مِن زَبَدِ البحرِ .

آیا با هم مى نشینید و گفتگو مى کنید؟

عرض کرد : آرى . فدایت شوم .

فرمود: من این مجالس را دوست دارم .

اى فضیل ! راه ما را زنده نگه دارید .

رحمت خدا بر آن که امر ما را زنده بدارد.

اى فضیل! هر کس ذکر ما بگوید یا در حضور او ذکر ما شود و از چشمش به اندازه پر مگسى اشک درآید خداوند گناهان او را مى بخشد ،

اگر چه فزونتر از کف دریا باشد.

( قرب الإسناد : ۳۶/۱۱۷ )

امام رضا علیه السلام :

مَن جَلسَ مَجلسا یُحیا فیهِ أمرُنا ، لَم یَمُتْ قلبُهُ یَومَ تَموتُ القلوبُ .

هر کس در مجلسى که یاد و نام ما در آن زنده نگه داشته مى شود بنشیند، در آن روزى که دلها مى میرند دل او نمى میرد.

( الأمالی للصدوق : ۱۳۱/۱۱۹ )
تشویق به یاد کردن خدا ، هنگام برخاستن :

پیامبر خدا صلى الله علیه و آله :

إنّ کَفّارَهَ المَجلسِ :

سُبحانَکَ اللّهمَّ و بحَمْدِکَ لا إلهَ إلاّ أنتَ . ربِّ تُبْ علَیَّ و اغفِرْ لی .

کفّاره نشستن این است که بگویى :

سبحانک اللّهمّ و بحمدک لا إله إلاّ أنت . ربِّ تُب علىَّ و اغفر لى .

خدایا ! پاک و منزّهى تو و ستایش از آنِ توست. خدایى جز تو نیست. پروردگار من ! مرا ببخش و بیامرز .

( بحار الأنوار : ۷۵/۴۶۷/۱۷ )

پیامبر خدا صلى الله علیه و آله :

إذا تَلاقَیْتُم فَتلاقوا بالتَّسلیمِ و التَّصافُحِ

و إذا تَفَرّقْتُم فتَفَرَّقوا بالاسْتِغْفارِ .

هرگاه به هم رسیدید ، سلام گویید و دست دهید

و چون از هم جدا شدید با آمرزش خواهى یکدیگر را ترک کنید.

( الأمالی للطوسی : ۲۱۵/۳۷۴ )

امام على علیه السلام :

مَن أرادَ أن یَکْتالَ بالمِکْیالِ الأوْفى فلْیَکُنْ آخِرُ قَولِهِ :

« سُبْحَانَ رَبِّکَ رَبِّ الْعِزَّهِ عَمَّا یَصِفُونَ وَ سَلامٌ عَلَى المُرسَلینَ وَ الحَمْدُ لِلّهِ رَبِّ العالَمینَ »

، فإنَّ لَهُ مِن کُلِّ مسلمٍ حسنهً .

هر کس که مى خواهد با پیمانه پُر مزد گیرد ، باید آخرین سخنش این باشد:

« سُبْحَانَ رَبِّکَ رَبِّ الْعِزَّهِ عَمَّا یَصِفُونَ وَ سَلامٌ عَلَى المُرسَلینَ وَ الحَمْدُ لِلّهِ رَبِّ العالَمینَ »

« اى پروردگار عزّت و شکوه! تو پاک و منزّهى از هر توصیفى ؛ درود بر فرستادگان خدا و ستایش از آنِ خدایى است که پروردگار جهانیان است »

که براى چنین کسى، به ازاى هر مسلمان، یک حسنه منظور مى شود.

( کتاب من لا یحضره الفقیه : ۱/۳۲۵/۹۵۴ )

امام باقر علیه السلام :

مَن أرادَ أن یَکْتالَ بالمِکْیالِ الأوْفى ، فلْیَقُلْ إذا أرادَ أنْ یَقومَ مِن مَجلسِهِ:

« سبحانَ ربِّکَ ربِّ العِزّهِ عَمّا یَصِفونَ و سلامٌ على المرسَلینَ و الحَمدُ للّه ِ ربِّ العالَمینَ » .

هر که مى خواهد با پیمانه پُر مزد گیرد، باید هنگام برخاستن از جاى خود چنین بگوید:

« سبحان ربّک ربّ العزّه عمّا یصفون و سلامٌ على المرسلین و الحمد للّه ربّ العالمین ».

« اى پروردگار عزّت و شکوه! پاک و منزّهى از هر توصیفى؛ درود بر فرستادگان خدا و ستایش از آنِ خدایى است که پروردگار جهانیان است ».

( الکافی : ۲/۴۹۶/۳ )

امام صادق علیه السلام :

إنّ رسولَ اللّه ِ صلى الله علیه و آله کانَ لا یَقومُ من مَجلِسٍ ، و إنْ خَفَّ ، حتّى یَستَغْفِرَ اللّه َ عزّ و جلّ خَمْسا و عِشرینَ مَرّهً .

پیامبر خدا هرگاه از مجلسى برمى خاست، اگر چه زمانى کوتاه در آن جا نشسته بود، بیست و پنج مرتبه از خدا آمرزش مى طلبید .

( الکافی : ۲/۵۰۴/۴ )

منبع: میزان الحکمه،جلد دوم.

مطالب مشابه

دیدگاهتان را ثبت کنید