امام علی (علیه السلام) فرمودند:

مَوَدَّهُ الآباءِ قَرابَهُ بَینَ الأبناء؛
دوستی پدران خویشاوندی میان فرزندان است.
نهج البلاغه، حکمت 300
شرح حدیث:

این که دوستان پدر در حکم خویشاوندان شمرده می شوند، به سبب آن است که امتحانشان را داده اند و با حوادث تلخ و شیرین و غم و شادی استحکام دوستی روشن شده است.

بسیاری از دوستیها با اندک چیزی به هم می خورد و اختلاف فکری و سلیقه ای آن را ناقص می گذارد.

اما همین که دوستی میان پدران ما سالها تداوم یافته است، نشانه ی قابل اعتماد بودن آنان است ودر حدّ خویشاوندی است.

فرزندان اگر در پس دوستان صمیمی و انسانهای صادق و باوفا می گردند، آنها را در میان دوستان پدرشان جستجو کنند که بهتر و بیشتر یافت می شود.

از سوی دیگر دو دوست صمیمی و قدیمی فرزندان یکدیگر را هم مثل فرزند خود می شمارند و به آنان عاطفه و دلسوزی پیدا می کنند.

الفت میان پدران می تواند صمیمیت و اخوت بین فرزندان آنان پدید آورد.

این که گفته اند: «هر چیز تازه اش خوب است، غیر از دوست که هر چه قدیمی تر باشد بهتر است» اشاره به همین حقیقت است.

با دوستان پدرمان بیشتر انس بگیریم و به آنان اعتماد کنیم.

منبع: حکمت های علوی و ترجمه و توضیح چهل حدیث از امام علی (علیه السلام)، جواد محدثی