نویسنده: مرضیه معینی
هر که حرفی یاد گیرد ، باید از استاد گیرد.
علم را باید از استاد آموخت. کتاب کافی نیست. استاد است که می داند کدام نکته را کی و چگونه به شاگرد بیاموزد. افزون بر این ، استاد شایسته حاصل عمر اساتید خود است ؛ و استاد بزرگ ، عصاره ی علم و عالمان گذشته است. آیه الله العظمی بهاء الدینی (قدس سره) از اساتید بزرگی است که باید به واکاوی واژه واژه از گفته های حکیمانه او پرداخت. ایشان می فرمایند:
« راه رسیدن به مقامات عالی انسانی در سایه بندگی است ، انسان به میزانی که حرکتش الهی شود و خالص گردد، به خدا و اولیای او نزدیک می شود. انسان باید از انبیا (علیهم السلام) تبعیت کند و راه آنان را برود تا به کمالاتی که برای او آماده کرده اند، برسد. نبی اکرم صلی الله علیه و آله خود را پاک کرده بود و به مقام طهارت نفس رسیده بود، تا به مقام خاتمیت و معراج ، نبوت و ولایت رسید. در تشهد می خوانیم : « أشهد ان محمدا عبده و رسوله »؛ اول عبودیت، سپس رسالت. جهان مملو از نعمت های الهی است . محرومیت ، از قصور و کوتاهی خودماست.
نعمت های جناب موسی و احیای جناب عیسی (علیهما السلام) و مقام والای نبی گرامی اسلام صلی الله علیه و آله و ولایت و مناصب الهی ائمه علیهم السلام مرد الهی می طلبد، زحمت می خواهد، ریاضت نفس لازم دارد. اگر یک جزء از هزار جزء ایمان ولی یا نبی در انسان های معمولی به وجود آید ، تمام اضطراب خاطرها و تشویش ها و نگرانی ها و ناآرامی های آن ها از بین می رود و به مقام توحید و آرامش می رسند. برنامه و تعالیم اسلام به گونه ای است که بهشت را در این عالم برای انسان درست می کند. کسی که احکام الهی را عمل می کند، هدایت می شود. با برنامه اسلام نمی توان غارتگری کرد؛ هرزگی و لاابالی گری در تربیت اسلامی نیست ؛ چنان که وجدان و فطرت انسان می فهمد که باید از جرم و جنایت دور باشد. جرم و جنایت ، ریشه در هوا و هوس و آزادی بی قید و شرط انسان دارد.
خدمت شیطان و دستگاه های ابلیسی با تهمت ، دروغ و توطئه است و این چنین افراد از نصرت و توجه خداوند بی نصیب و محرومند. اگر انسان ها با تعالیم نورانی اسلام آشنا شوند و به آن ها عمل کنند، دنیا را تبدیل به بهشت می کنند و بهشت آخرت را نیز برای خود محفوظ می دارند. انبیا و اولیا در همین دنیا رشد کردند و به مناصب عالی الهی و مقامات ارجمند معنوی نایل گشتند». (1)
پی نوشتها:
1. نردبان آسمان، ص 115 – 113.
منبع: نشریه ی نامه ی جامعه
