پدیدآورنده : جواد محدثی
منبع: حکمت های عسکری

امام حسن عسکری علیه السلام فرمود:

لَیْسَتِ الْعِبَادَهُ کَثْرَهُ الصَّلَاهِ وَ الصِّیَامِ الْعِبَادَهُ التَّفَکُّرُ فِی أَمْرِ الله؛

عبادت، روزه و نماز بسیار نیست؛ بلکه عبادت، تفکر بسیار در امر خداوند است.

بحارالانوار، ج۷۵، ص ۳۷۳
شرح حدیث

تفکر، از ارزنده ترین عبادتهاست. در حدیث است که «هیچ عبادتی همچون تفکّر نیست.»(غررالحکم، ج۶، ص ۳۴۸)

ولی فکر در چه؟ این مهم است. قرآن کریم، آن جا که از شگفتی های خلقت و عجایب آفرینش سخن می گوید، در پایان آیه های متعدد می فرماید:

«لعلهم یتفکّرون»؛

«باشد که فکر و اندیشه کنند».

قدرت خداوند، بی نهایت است و آفریده هایش شگفت. در ذرّه ذرّه ی اجزای آفرینش، نظم و تدبیر دیده می شود.

هرچه در این جهان است، یک «نشانه» است؛ نشانه ای که ما را به خدا راهنمایی می کند. برگ برگ درختان، کتاب معرفت است.

دل هر ذرّه را که بشکافیآفتابیش در میان بینی

درست است که عبادتهایی مثل نماز و روزه، از واجبات دینی اند و بسیار بااهمیت و سازنده، ولی وقتی ارزشمندند که با معرفت و شناخت و تفکر همراه باشند.

از سخنان امام علی علیه السلام است که:

«لا خیرَ فی عبادهٍ لیس فیها تفقّهٌ»(تحف العقول، ص ۲۰۴.)

«عبادتی که در آن ژرف نگری و عمق بینش نباشد، خیری در آن نیست.»

آنچه عبادت راستین است، تأمّل و تفکّر در امر خدا، در خلقت و تدبیر او، در حکمت و اراده ی او، در شگفتیهای آفرینش و قدرت نماییهای اوست. وقتی این نگاه در انسان باشد، عبادتهایش هم عارفانه و عاشقانه خواهد بود و عبادت کننده خواهد دید که:

یار، بی پرده از در و دیواردر تجلّی است، یا اولی الابصار