امام رضا علیه السلام از پدرانش از رسول خدا صلی الله علیه و آله و سلم از جبرئیل نقل می کند که خداوند می فرماید: «کلمه ی لا اله الا الله » دژ محکم من است. کسی که آن را بگوید، داخل قلعه ی من می شود و کسی که داخل قلعه ی من شد، از عذاب من ایمن خواهد بود.»(1) آن حضرت شرط اساسی آن را قبول ولایت ائمه علیهم السلام دانسته است.
لا اله الا الله کلام بسیار شریفی است که به واسطه ی آن، در مرحله ی اول، تمام معبودهای ساختگی و دروغین نفی می شود (لا اله) و در مرحله ی دوم، مقام و منزلت معبود حقیقی را در خداوند منحصر می کند (الا الله).
حروف این کلمه ی توحیدی به گونه ای چینش شده است که در گفتن آن به حرکت لب ها نیازی نیست و این از امتیازات مهم این ذکر است و عنایتی است از طرف خداوند به بندگانش، به سبب تحقق اخلاص در این ذکر توحیدی. امام صادق علیه السلام مرتبه ی بالاتر اخلاص در این کلمه را چنین بیان می کند: «کسی که” لا اله الا الله” بگوید، داخل بهشت می شود و اخلاص در آن، این است که” لا اله الا الله” مانع او از ارتکاب محرمات الهی شود.»(2) در روایات، آثار و فضیلت زیادی برای آن نقل شده است. امام صادق علیه السلام می فرماید: «کسی که صد مرتبه” لا اله الا الله” بگوید، در آن روز [که این ذکر را می گوید] از نظر عمل، افضل از همه ی مردم است، مگر از کسی که زیادتر گفته باشد.»(3)
خواندن هزار مرتبه “لا اله الا الله” سبب نجات از گرفتاری ها و رهایی از قید و بندها است(4) و مداومت بر آن، علاج وسوسه است. مرحوم آیت الله کشمیری برای نفی خواطر و درمان حدیث نفس ذکر” لا اله الا الله” را سفارش می کرد.(5)

پی نوشت :

1- بحار الانوار، ج 49، ص 126.
2- بحار الانوار، ج 8، ص 359.
3- وسائل الشیعه ی، ج 7، ص 183.
4- هزار و یک ختم، ص 33.
5- صداقت، روح و ریحان، ص 89؛ صداقت، صحبت جانان، ص 121.
منبع: برگرفته از مجله ی خلق پیش شماره پنجم