تلک ایات الکتاب الحکیم هدیً و رحمهً للمحسنین الّذین یقیمون الصّلوه و یؤتون الزّکاه و هم بالاخره هم یوقنون.
این آیات کتاب حکیم است (آیاتی پر محتوا و استوار) مایه هدایت و رحمت برای نیکوکاران است. همانها که نماز را برپا می‌دارند، زکات را ادا می‌کنند، و به آخرت یقین دارند. « لقمان ، 2 ، 3 ، 4»
در این آیه سه وصف محسنین را بیان می‌‌کند: آنها کسانی هستند که نماز را برپا می‌دارند، زکات را ادا می‌‌کنند، و به آخرت یقین دارند.
پیوند آنها با خالق ازطریق نمازوبا خلق خدا از طریق زکات، قطعی است و یقین آنها به دادگاه قیامت انگیزه‌ نیرومندی است برای پرهیز از گناه و برای انجام وظایف.[1] آنگاه محسنین را توصیف و معرفی نموده به کسانی که نماز می‌خوانند، و زکات می‌دهند، که دو رکن مهمّ عملند، و به کسانی که دارای ایمان به آخرتند. و معلوم است که یقین به آخرت مستلزم یقین به توحید و رسالت و همه شرایط و مراحل تقوی نیز هست.[2][1] . تفسیر نمونه، ج 17، ص 11.
[2] . تفسیر المیزان، ج 16، ص 329.