التّائبون العابدون الحامدون السّائحون الرّاکعون السّاجدون الامرون بالمعروف و النّاهون عن المنکر و الحافظون لحدود الله و بشّر المؤمنین.
مؤمنان کسانی هستند که توبه کنندگان و عبادت کنندگان و سپاس گویان و سیاحت کنندگان و رکوع کنندگان و سجده آوران و آمران به معروف و نهی کنندگان از منکر و حافظان حدود (و مرزهای) الهی و بشارت بده مؤمنان را. «توبه ، 112»
در این آیه مورد بحث مؤمنان را که فروشندگان جان و مال به خدا هستند با نه صفت بارز معرفی می‌کند.
1ـ آنها توبه کارانند و دل و جان خود را به وسیله‌ آب توبه از آلودگی گناه شستشو می‌دهند. (التائبون).
2ـ آنها عبادت کارانند و در پرتو راز و نیاز با خدا و پرستش ذات پاک او خودسازی می‌کنند. (العابدون).
3ـ آنها در برابر نعمتهای مادی و معنوی پروردگار سپاس می‌گویند (الحامدون).
4ـ آنها از یک کانون عبادت و پرستش به کانون دیگری رفت و آمد دارند (السائحون).
و به این ترتیب برنامه‌های خودسازی آنان در پرتو عبادت در محیط محدودی خلاصه نمی‌شود و به افق خاصی تعلق ندارد بلکه همه جا کانون عبودیت پروردگار و خودسازی و تربیت برای آنها است و هر کجا درسی در این زمینه باشد طالب آنند.
5ـ آنها که در برابر عظمت خدا رکوع می‌کنند. (الراکعون).
6ـ آنها که سر بر آستانش می‌سایند و سجده می‌آورند. (الساجدون).
7ـ آنها که مردم را به نیکیها دعوت می‌کنند (الامرون بالمعروف)
8ـ آنها که تنها به وظیفه‌ دعوت به نیکی قناعت نمی‌کنند بلکه با هر گونه فساد و منکری می‌جنگند. (و الناهون عن المنکر)
9ـ‌ و آنها که پس از ادای رسالت امر به معروف و نهی از منکر، به آخرین و مهمترین وظیفه‌ اجتماعی خود یعنی حفظ حدود الهی، و اجرای قوانین او، و اقامه‌ حق و عدالت قیام می‌کنند. (و الحافظون لحدود الله)
پس از ذکر این صفات نه گانه، خداوند بار دیگر چنین مؤمنان راستین و تربیت یافتگان مکتب ایمان و عمل را تشویق می‌کند، و به پیامبرش می‌گوید( این مؤمنان را بشارت ده) (و بشر المؤمنین).
و از آنجا که متعلق بشارت ذکر نشده و یا به تعبیر دیگر بشارت به طور مطلق آمده است، مفهوم وسیعی را می‌فهماند که هر خیر و سعادتی را در بر می‌گیرد، یعنی آنها را به هر خیر و هر سعادت و هر گونه افتخار بشارت ده.
توجه به این نکته نیز لازم است که قسمتی از این صفات نه گانه (شش صفت اول) مربوط به جنبه‌های خودسازی و تربیتی افراد است، و قسمت دیگری (دو صفت هفتم و هشتم) به وظائف حساس اجتماعی و پاکسازی محیط جامعه اشاره می‌کند، و آخرین صفت حکایت از مسؤولیتهای همگانی در مورد تشکیل حکومت صالح و شرکت فعالانه در مسائل مثبت سیاسی دارد.[1][1] . تفسیر نمونه، ج 8، ص 151 ـ 153.