1- پیامبر صلى الله علیه و آله:

لا تَکُل طَعامَ الفاسِقینَ؛

غذاى مردم فاسق را نخور.

(امالى شیخ طوسى، ص‏535)
2- امام صادق علیه السلام:

إِذا جاهَرَ الفاسِقُ بِفِسقِهِ فَلا حُرمَهَ لَهُ وَلا غیبَهَ؛

هرگاه شخص فاسق و گنهکار آشکارا گناه کند، نه حرمتى دارد و نه غیبتى.

(بحارالأنوار، ج75، ص253، ح32)
3- امام صادق علیه السلام:

قَد یَخْرُجُ [العبدُ] مِن الإیمانِ بخَمْسِ جِهاتٍ مِن الفعلِ کُلُّها مُتَشابِهاتٌ مَعروفاتٌ : الکفرُ و الشِّرکُ و الضّلالُ و الفِسقُ و رُکوبُ الکبائرِ؛

بى‏گمان بنده به سبب یکى از پنج کار که همگى مانند هم و شناخته شده هستند، از ایمان خارج مى‏شود : کفر، شرک، گمراهى، فسق و ارتکاب کبائر.

(تحف العقول، ص 330 – منتخب میزان الحکمه، ص 60)
4- پیامبر صلى الله علیه و آله:

أربَعهٌ لَیست غِیبَتُهُم غِیبَهً : الفاسِقُ المُعلِنُ بِفِسقِهِ، والإمامُ الکَذّابُ إن أحسَنتَ لم یَشکُرْ وإن أسَأتَ لم یَغفِرْ، والمُتَفَکِّهونَ بالاُمَّهاتِ، والخارِجُ عنِ الجَماعهِ الطاعِنُ على اُمَّتِی الشاهِرُ علَیها بسَیفِهِ؛

چـهار کسند کـه غیبت کردن از آنها غـیبت نیست : فاسقى که فسق خودرا آشکارمى‏سازد، پیشواى دروغگویى که اگر خوبى کنى، سپاسگزارى نمى‏کند و اگر بدى کنى، نمى‏بخشد، کسانى که از سر خنده و شوخى فحش مادر مى‏دهند و کسى که از جماعت مسلمانان کناره گیرد و بر امّت من عیب گیرد و به روى آنها شمشیر کشد.

(بحار الأنوار،ج 75، ص 261، ح 64 – منتخب میزان الحکمه، ص 438)
5- پیامبر صلى الله علیه و آله:

سِبابُ المؤمِنِ فُسوقٌ و قِتالُهُ کُفرٌ  و أکلُ لَحمِهِ مِن مَعصیَهِ اللّه؛

ناسزاگفتن به مؤمن فسق است و جنگیدن با او کفر و خوردن گوشت او (غیبت کردن از وى) معصیت خداست.

(بحار الأنوار، ج 75، ص 148، ح 6 – منتخب میزان الحکمه، ص 264)
6- امام على علیه السلام:

اِحذَرْ مُصاحَبَهَ الفُسّاقِ والفُجّارِ والُمجاهِرِینَ بِمَعاصِی اللّه؛

از همنشینى با افراد فـاسـق و فاجر و متظاهر به معاصى خدا دورى کن.

(غرر الحکم، ح 2601 – منتخب میزان الحکمه، ص 316)
7- امام على علیه السلام:

إیّاکَ و مُصاحَبَهَ الفُسّاقِ؛ فإنَّ الشَّرَّ بالشَّرِّ مُلحَقٌ؛

از همنشینى با فاسقان دورى کن ؛ زیرا بدى به بدى مى‏پیوندد.

(بحار الأنوار، ج 74، ص 199، ح 36 – منتخب میزان الحکمه، ص 316)
8- امام على علیه السلام:

یَجِبُ على الإمامِ أنْ یَحْبِسَ الفُسّاقَ مِن العُلَماءِ، والجُهّالَ مِن الأطِبّاءِ، والمَفالِیسَ مِن الأکْرِیاءِ؛

بر امام واجب است که علماى فاسق و پزشکان نادان و کرایه کنندگان بى چیز و ورشکسته را بازداشت کند.

(الفقیه، ج 3، ص 31، ح 3266 – منتخب میزان الحکمه، ص 128)
9- امام صادق علیه السلام:

لا أقبَلُ شهادَهَ الفاسِقِ إلاّعلى نَفسِهِ؛

شهادت فاسق را جز بر ضدّ خودش نمى‏پذیرم.

(کافی، ج 7، ص 395، ح 5 – منتخب میزان الحکمه، ص 304)
10- دشمنی با مومن یا دوستی با فاسق

ـ فیما قالَ لُقمانُ علیه السلام لاِبنِهِ ـ: یا بُنَیَّ، مُعاداهُ المُؤمِنینَ خَیرٌ مِن مُصادَقَهِ الفاسِقِ؛

– درباره آنچه لقمان علیه السلام به پسرش گفت ـ: اى پسرم! دشمنى با مؤمنان، از دوستى با فاسق، بهتر است.

(الاختصاص، ص 338 – بحار الأنوار، ج 13، ص 428، ح 23)