یکی از یادگارهای اهل بیت پیامبر در کشور ما، حضرت معصومه (ع) است. پاره ای از تن «عترت»، در شهر قم به ودیعت مدفون است، تا نشانی از عشق و ولای مردم این سرزمین به «اهل بیت» و خاندان عصمت و طهارت باشد.
«کوثر کویر» نامی برازنده برای بانوی نجابت و کرامت. حضرت فاطمه معصومه (ع) است.
اگر قم «عاصمه ی تشیع» است،
او هم «معصومه اهل بیت» است.
اگر شکوفه ی «حوزه ی علمیه» بر این شاخه ی جدا افتاده از خاندان رسول می روید، برای با نشاط نگه داشتن مکتب و مرام خاندان پیامبر و خط ولایت است.
این بانوی نور، که خودش گل عصمت در بوستان عترت است، چشمه ای زلال است که این شهر کویری را به «بوستان علم» و «گلشن فقاهت» تبدیل کرده است.
فقیهان و عالمان بزرگی آستان بوس حرمش می شوند.
دل های شیفته و عاشقان صادقی به عزم زیارتش و بهره بردن از معنویات مرقدش، رنج راه و سختی سفر را بر خویش هموار می کنند، تا به فضیلت دیدار حریم و حرمش نایل آیند و بهشتی شوند.
این مژده را صادق آل محمد (ص)، سال های پیش از تولدش به شیعیان داد و به جمعی که به زیارتش رفته بودند، فرمود:
«… ما حرمی داریم و آن «شهر قم» است. به زودی دختری از فرزندانم به نام «فاطمه» در آنجا به خاک سپرده می شود. هر کس قبر او را زیارت کند، بهشت بر او واجب می شود.»
و اکنون، شاهدیم که مزار این بانو، خود یک بهشت از معنویت و صفاست.
بارگاهش، همچون نگینی در این خطه ی کویری می درخشد.
حرمش چشمه ی فیض است.
و … حریمش، کانون علم و کرامت.
امروز، زائران قبر او و پروانگان شیفته ی حرمش، از سراسر ایران بلکه از کشورهایی همچون: حجاز، بحرین، هند، پاکستان، ترکیه، عراق، سوریه، لبنان، کویت و کشورهای آفریقایی و آسیایی دور، با اشتیاق به این وادی نور می آیند، تا دل را در کوثر زیارتش طراوت و صفا بخشند.
فاطمه ی معصومه، فرشته ای زمینی است که با خود، عرفان و معارف ناب ولایی را به این دیار به ارمغان آورده است.
رحلت غریبانه و جانگداز او در این دیار، اسلام و تشیع را از غربت درآورده است.
مغناطیس پر جاذبه ی مدفن او، هزاران دل را پروانه آسا به این دیار می کشاند.
«برکت» از حریم و حرمش می جوشد.
«عصمت و عفاف»، ره توشه ی زائران کوی اوست.
پس گزاف نیست اگر حضرت معصومه را «فاطمه ی ثانی» بدانیم.
شأن و شرافتی که دارد و پیوندی که با شجره ی طیبه ی نبوت و عترت مصطفوی دارد، او را جاودانه ساخته است.
او درس آموز مکتب وحی است.
از خاندانی که مهبط فرشتگان و مطاف ملائک بوده است.
او، ستاره ای درخشان در آسمان ولایت و ذی القربی بود که امتداد نورافشانی اش تا قیامت باقی است.
ما به این خورشید کرامت مباهات می کنیم.
عاشقانه بوسه بر ضریح مطهرش می زنیم.
او را شفیع در پیشگاه خدا قرار می دهیم و امید داریم که حبل المتین شفاعت او دستگیر ما باشد و ما را به جنت ابدی برساند.
در غم وفاتش سیه پوش و داغداریم.
باشد که در آخرت نیز، مأنوس و همدم این خاندان باشیم.
منبع: ماهنامه ی پیام زن شماره ی 194