1- امام صادق علیه السلام:

إِنَّ المُؤمِنَ یَغبِطُ وَلایَحسُدُ وَالمُنافِقُ یَحسُدُ وَلایَغبِطُ؛

مؤمن غبطه مى خورد و حسادت نمى ورزد، منافق حسادت مى ورزد و غبطه نمى خورد.

(غبطه آن است که آرزو کنى آنچه دیگرى دارد، داشته باشى بدون اینکه آرزوى نابودى نعمت دیگرى را داشته باشى و حسد آن است که بخواهى نعمتى را که دیگرى دارد، نداشته باشد).

(کافى، ج2، ص307، ح7)
2- امام صادق علیه السلام:

مَن کانَ آخِرُ یَومَیهِ خَیرُهُما فَهُوَ مَغبوطٌ؛

کسى که امروزش بهتر از دیروزش باشد، شایسته است که مورد غبطه قرار گیرد.

(معانى الأخبار، ص 342)

3- امام على علیه السلام:

أَغبَطُ النّاسِ المُسارِعُ إِلَى الخَیراتِ؛

شایسته ترین مردم که مورد غبطه قرار گیرد کسى است که براى انجام کار خیر سبقت مى گیرد.

(غررالحکم، ج2، ص423، ح3122)
4- امام على علیه السلام:

مَا المَغبوطُ إِلاّ مَن کانَت هِمَّتُهُ نَفسَهُ لایُغِبُّها عَنِ مُحاسَبَتِها وَمُطالَبَتِها وَمُجاهَدَتِها؛

شایسته نیست کسى مورد غبطه قرار گیرد، مگر کسى که همتش خودش باشد در این که از خودش حساب کشى کند و خودش را مؤاخذه نماید و در اصلاح خود بکوشد.

(غررالحکم، ج6، ص105، ح9685)
5- امام على علیه السلام:

إِنَّ المَغبونَ مَن غُبِنَ عُمرَهُ وَإِنَّ المَغبوطَ مَن أَنفَذَ عُمرَهُ فى طاعَهِ رَبِّهِ؛

بدرستى که زیانکار کسى است که عمرش را بیهوده تلف کند، و کسى که عمر خود را در اطاعت خدا بگذراند شایسته است مورد غبطه قرار گیرد.

(غررالحکم، ج2، ص525، ح3502)
6- پیامبر صلى الله علیه و آله:

رَأى موسى علیه السلام رَجُلاً عِندَ العَرشِ فَغَبَطَهُ بِمَکانِهِ فَسَأَلَ عَنهُ فَقالَ: کانَ لایَحسُدُ النّاسَ عَلى ما آتاهُمُ اللّه  مِن فَضلِهِ؛

حضرت موسى علیه السلام مردى را نزد عرش دید و به جایگاه او غبطه خورد و در مورد او سؤال کرد. به او گفته شد که او به آنچه خداوند از فضل خود به مردم داده است حسد نمى برد.

(روضه الواعظین، ص 424)
7- امام صادق علیه السلام:

إِنَّهُ قالَ لِبَعضِ شیعَتِهِ ـ عَلَیکُم بِالوَرَعِ وَالاِجتِهادِ، وَصِدقِ الحَدیثِ وَأَداءِ المانَهِ وَالتَّمَسُّکِ بِما أَنتُم عَلَیهِ، فَإِنَّما یَغتَبِطُ أَحَدُکُم إِذا انتَهَت نَفسُهُ إِلى هاهُنا، وَأَومى بِیَدِهِ إِلى حَلقِهِ؛

امام صادق علیه السلام به بعضى از شیعیان خود فرمودند: بر شما لازم است پرهیزکارى و تلاش و راستگویى و امانت دارى و چنگ زدن به مذهب خود، زیرا هر یک از شما به هنگام جان دادن، غبطه او را خواهند خورد.

(دعائم الاسلام، ج1، ص66)
8- امام صادق علیه السلام:

فى فَضلِ زِیارَهِ الحُسَینِ بنِ عَلىٍّ علیه السلام وَلَقَد حَدَّثَنى أَبى علیه السلام أَنَّهُ لَم یَخلُ مَکانُهُ مُنذُ قُتِلَ مِن مُصَلٍّ یُصَلّى عَلَیهِ مِنَ المَلائِکَهِ أَو مِنَ الجِنِّ أَومِنَ النسِ أَو مِنَ الوَحشِ وَما مِن شَىْ ءٍ إِلاّ وَهُوَ یَغبِطُ زائِرَهُ وَیَتَمَسَّحُ بِهِ وَیَرجو فِى النَّظَرِ إِلَیهِ الخَیرَ لِنَظَرِهِ إِلى قَبرِهِ؛

پدرم در فضیلت زیارت حسین بن على علیه السلام فرمودند: جایگاه آن حضرت از آن زمان که کشته شده، از فرشته یا جن یا حیوان وحشى که بر آن حضرت درود مى فرستد خالى نیست و هر چیزى غبطه زائر آن حضرت را مى خورد و خود را به او مى مالد و در نگاه کردن به زائر امام حسین علیه السلام امید خیر دارد زیرا او به قبر امام حسین علیه السلام نگاه کرده است.

(مستدرک الوسایل، ج10، ص252، ج1952)
9-پیامبر صلى الله علیه و آله:

یَروى عَن رَبِّهِ تَبارَکَ وَتَعالى ـ حُقَّت مَحَبَّتى عَلَى المُتَزاوِرَینِ فىَّ وَحُقَّت مَحَبَّتى عَلَى المُتَباذِلینَ فىَّ وَهُم عَلى مَنابِرَ مِن نورٍ یَغبِطُهُمُ النَّبیّونَ وَالصِّدّیقونَ بِمَکانِهِم؛

خداوند متعال مى فرماید: بر خود واجب کرده ام دوست داشتن کسانى را که به خاطر من به دیدار یکدیگر مى روند و کسانى که در راه من به یکدیگر بخشش مى نمایند، چنین کسانى (روز قیامت) بر منابرى از نورند به گونه اى که پیامبران و صدیقین به جایگاه آنان غبطه مى خورند.

(صحیح ابن حبّان، ج2، ص338)
10- پیامبر صلى الله علیه و آله:

أَلا اُحَدِّثُکُم عَن أَقوامٍ لَیسوا بِأَنبِیاءَ وَلاشُهَداءَ یَغبِطُهُم یَومَ القیامَهِ النبیاءُ وَالشُّهَداءُ بِمَنازِلِهِم مِنَ اللّه  عَلى مَنابِرَ مِن نورٍ. قیلَ: مَن هُم یا رَسولَ اللّه ؟ قالَ: هُمُ الَّذینَ یُحَبِّبونَ عِبادَ اللّه  إلىَ اللّه  وَ یُحَبِّبونَ اللّه  إِلى عِبادِهِ، قُلنا: هذا حَبَّبُوا اللّه  إِلى عِبادِهِ، فَکَیفَ یُحَبِّبونَ عِبادَ اللّه  إِلَى اللّه ؟ قالَ: یَأمُرونَهُم بِما یُحِبُّ اللّه  وَیَنهَونَهُم عَمّا یَکرَهُ اللّه ، فَإِذا أَطاعوهُم أَحَبَّهُمُ اللّه ؛

آیا آگاه کنم شما را از گروهى که نه از انبیا هستند و نه از شهدا، ولى انبیا و شهدا در روز قیامت به مقام و منزلت آنان غبطه مى خورند، و آنها بر منبرهایى از نور نشسته اند؟ سؤال شد اى رسول خدا! آنان کیانند؟ فرمودند: آنان کسانى هستند که بندگان خدا را نزد خدا و خدا را نزد بندگانش محبوب مى گردانند عرض کردیم: ایجاد محبت خدا در دلها معلوم است، ولى چگونه بندگان را نزد خدا محبوب مى گردانند؟ فرمودند: آنان را فرمان مى دهند به آنچه خدا دوست مى دارد و باز مى دارند از آنچه خدا دوست نمى دارد، پس اگر آنان را اطاعت کنند، خداوند دوستشان مى دارد.

(مشکاهالأنوار، ص 136)
11- امام باقر علیه السلام:

اِتَّقُوا اللّه  وَ استَعینوا عَلى ما اَنتُم عَلَیهِ بِالوَرَعِ وَ الجتِهادِ فى طاعَهِ اللّه  فَاِنَّ اَشَدَّ ما یَکونُ اَحَدُکُم اغتباطا ما هُوَ عَلَیهِ لَو قَد صارَ فى حَدِّ الخِرَهِ وَ انقَطَعَتِ الدُّنیا عَنهُ فَاِذا کانَ فى ذلِکَ الحَدِّ عَرَفَ اَنَّهُ قَدِ استَقبَلَ النَّعیمَ وَ الکَرامَهَ مِنَ اللّه  وَ البُشرى بِالجَنَّهِ وَ اَمِنَ مِمَّن کانَ یَخافُ وَ اَیقَنَ اَنَّ الَّذى کانَ عَلَیهِ هُوَ الحَقُّ وَ اَنَّ مَن خالَفَ دینَهُ عَلى باطِلٍ هالِکٍ؛

تقواى خدا پیشه کنید و در راهى که برگزیده اید از پارسایى و تلاش در اطاعت فرامین الهى کمک بجویید، که اگر چنین کردید بیشترین غبطه به حال یکى از شما آنگاه خواهد بود که به سر حدّ آخرت برسد و ارتباط وى از دنیا قطع شده باشد، پس آنگاه که به چنین منزلگاهى رسید، مى فهمد مى بیند که نعمت و کرامت از طرف خداوند به وى رو نموده و بشارت بهشت به وى داده مى شود و ایمن مى شود از آنچه مى ترسید و یقین مى کند که راهش بر حق بوده و هر کس بر خلاف راه او بوده بر باطلى هلاک کننده بوده است.

(محاسن، ج 1، ص 177)