حدیث (1) امام على علیه السلام :
صِلَهُ الرَّحِمِ تُدِرُّ النِّعَمَ وَ تَدفَعُ النِّقَمَ؛
صله رحم، نعمتها را فراوان مىکند و سختىها را از بین مىبرد.
غررالحکم، ح5836
حدیث (2) امام على علیه السلام :
حِراسَهُ النِّعَمِ فى صِلَهِ الرَّحِمِ؛
حفظ نعمتها در صله رحم است.
غررالحکم، ح4929
حدیث (3) امام صادق علیه السلام :
اَلبَنونَ نَعیمٌ وَ البَناتُ حَسَناتٌ وَ اللّهُ یَسألُ عَنِ النَّعیمِ، وَ یُثیبُ عَلَى الحَسَناتِ؛
پسران، نعمتاند و دختران خوبى. خداوند ، از نعمتها سؤال مىکند و به خوبىها پاداش مىدهد .
کافى، ج6، ص7، ح12
حدیث (4) امام حسن علیه السلام:
لَو اَنَّ النّاسَ سَمِعوا قَولَ اللّهِ عَزَّوَجَلَّ وَ رَسولِهِ لاََعطَتهُمُ السَّماءُ قَطرَها وَ الرضُ بَرَکَـتَها وَ لَمَا اختَلَفَ فى هذِهِ المَّهِ سَیفانِ وَ لاَکَلوها خَضراءَ خَضِرَهً اِلى یَومِ القیامَهِ؛
اگر مردم سخن خدا و پیامبرش را مىشنیدند، آسمان بارانش را و زمین برکتش را به آنان مىبخشید و هرگز در این امّت، اختلاف و زدوخورد پیش نمىآمد و همه از نعمت سر سبز دنیا تا روز قیامت، برخوردار مىشدند.
امالى طوسى، ص566، ح1174
حدیث (5) امام صادق علیه السلام :
اِنَّ اللّهَ یُحِبُّ الجَمالَ وَ التَّجمیلَ وَ یَکرَهُ البُؤسَ وَ التَّباؤسَ فَاِنَّ اللّهَ عَزَّوَجَلَّ اِذا اَنعَمَ عَلى عَبدٍ نِعمَهً اَحَبَّ اَن یَرى عَلَیهِ اَثـَرَها. قیلَ: وَ کَیفَ ذلِکَ؟ قالَ: یُنَظِّفُ ثَوبَهُ وَ یُطَیِّبُ ریحَهُ وَ یُجَصِّصُ دارَهُ وَ یَکنِسُ أفنیَتَهُ حَتّى اِنَّ السِّراجَ قَبلَ مَغیبِ الشَّمسِ یَنفِى الفَقرَ وَ یَزیدُ فِى الرِّزقِ؛
امام صادق علیه السلام : خداوند زیبایى و خودآرایى را دوست دارد و از فقر و تظاهر به فقر بیزار است. هرگاه خداوند به بندهاى نعمتى بدهد، دوست دارد اثر آن را در او ببیند. عرض شد: چگونه؟ فرمودند: لباس تمیز بپوشد، خود را خوشبو کند، خانهاش را گچکارى کند، جلوى در حیاط خود را جاروکند، حتى روشن کردن چراغ قبل از غروب خورشید فقر را مىبرد و روزى را زیاد مىکند.
امالى طوسى، ص275، ح526
حدیث (6) امام صادق علیه السلام :
اَبصَرَ رسول اللّه صلی الله علیه و آله و سلم رَجُلاً شَعثا شَعرُ رَأسِهِ وَ سَخَهً ثیابُهُ، سَیِّئَهً حالُهُ فَقال رسول اللّه صلی الله علیه و آله و سلم : مِن الدّینِ المُتعَهُ وَ اِظهارُ النِّعمَهِ؛
پیامبر خدا صلی الله علیه و آله و سلم مردى را دیدند که موهاى ژولیده و جامهاى چرکین و سر و وضع نامرتّبى داشت، فرمودند: بهره بردن از نعمتهاى خدا و آشکار ساختن نعمت جزء دین است.
کافى، ج 6، ص 439، ح5
حدیث (7) امام صادق علیه السلام :
اَلذُّنوبُ الَّتى تُغَیِّیرُ النِّعَمَ البَغىُ وَ الذُّنوبُ التَّى تورِثُ النَّدَمَ القَتلُ وَ الَّتى تُنزِلُ النِّقَمَ الظُّلمُ وَالَّتى تَهتِکُ السُّتورَ شُربُ الخَمرِ وَ الَّتى تَحبِسُ الرِّزقَ الزِّنا وَ الَّتى تُعَجِّلُ الفَناءَ قَطیعَهُ الرَّحِمِ وَالَّتى تَرُدُّ الدُّعاءَ وَ تُظلِمُ الهَواءَ عُقوقُ الوالِدَینِ؛
گناهی که نعمتها را تغییر مىدهد، تجاوز به حقوق دیگران است. گناهى که پشیمانى مىآورد، قتل است. گناهى که گرفتارى ایجاد مىکند، ظلم است. گناهى که آبرو مىبَرد، شرابخوارى است. گناهى که جلوى روزى را مىگیرد، زناست. گناهى که مرگ را شتاب مىبخشد، قطع رابطه با خویشان است. گناهى که مانع استجابت دعا مىشود و زندگى را تیره و تار مىکند، نافرمانى از پدر مادر است.
علل الشرایع، ج2، ص584
حدیث (8) امام على علیه السلام :
اَلصِّحَّهُ اَفضَلُ النِّعَمِ؛
سلامتى بهترین نعمت است.
غررالحکم، ح1050
حدیث (9) قال الحسین علیه السلام :
شُکرُکَ لِنِعمَهٍ سالِفَهٍ یَقتَضى نِعمَهً آنِفَهً؛
شکر تو بر نعمت گذشته، زمینه ساز نعمت آینده است.
نهج البلاغه، خطبه 184
حدیث (10) قال الجواد علیه السلام :
نِعمَهٌ لاتُشکَرُ کَسَیِّئَهٍ لاتُغفَرُ؛
نعمتى که سپاسگزارى نشود مانند گناهى است که آمرزیده نشود.
غررالحکم، ج6، ص441، ح10926
حدیث (11) امام على علیه السلام :
ما خَیْرٌ بِخَیْرٍ بَعْدَهُ النّارُ و ما شَرٌّ بِشَرٍّ بَعْدَهُ الجَنَّهُ وَ کُلُّ نَعیمٍ دونَ الْجَنَّهِ فَهُوَ مَحْقورٌ وَ کُلُّ بَلا ءٍ دونَ النّارِ عافیَهٌ؛
خیرى که به دنبال آن آتش باشد، خیر نیست و شرى که به دنبال آن بهشت باشد، شر نیست. هر نعمتى جز بهشت ناچیز است و هر بلایى جز آتش، سلامتى.
نهج البلاغه، حکمت 387
حدیث (12) پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله :
إنَّ اللّهَ یُحِبُّ أن یَرى أثَرَ نِعمَتِهِ على عَبدِهِ؛
خداوند دوست دارد که اثر نعمت خود را در بندهاش ببیند.
میزان الحکمه، ح 20468
حدیث (13) امام صادق علیه السلام :
ما اَنْعَمَ اللّهُ عَلى عَبْدٍ مِنْ نِعْمَهٍ فَعَرَفَها بِقَلْبِهِ وَ حَمِدَ اللّهَ ظاهِرا بِلِسانِهِ فَتَمَّ کَلامُهُ حَتّى یُؤْمَرَ لَهُ بِالْمَزیدِ؛
چون خداوند به بندهاى نعمت بدهد و او آن را قلبا قدر بشناسد و به زبان سپاس بگوید، هنوز سخنش به پایان نرسیده، فرمان افزایش نعمت براى وى صادر مىشود.
غررالحکم، احادیث 7688 و 7692
