ارتباط با خداوند از باب عبادت و عبودیت است ولی ارتباط با معصومین ـ علیهم السّلام ـ از باب وسیله بودن و مظهر اسماء و صفات الهی بودن و این که «باب الله» هستند می باشد. و همان طوری که افراد در درجه عبودیت وقرب و نزدیکی به خداوند، با یکدیگر فرق دارند و دارای درجات مختلف ایمان و تقوا هستند، شیعیان و محبّین ائمه اطهار ـ علیهم السّلام ـ هم در یک مرتبه در نزد ائمه ـ علیهم السّلام ـ نیستند و مراتب قرب و نزدیکی افراد نسبت به ائمه اطهار ـ علیهم السّلام ـ و امام زمان (عج) با یکدیگر فرق می کند.
و بر همین اساس است که هر کس در مسیر پیروی از پیامبر ـ صلّی الله علیه و آله ـ و ائمه ـ علیهم السّلام ـ با اخلاص و معرفت و تقوای بیشتر حرکت کند، به آن ها نزدیک تر می شود و می تواند ارتباط بیشتری با آن ها داشته باشد. و ائمه اطهار ـ علیهم السّلام ـ نیز بیشتر به او عنایت کرده و به یاد اومی باشند. البته اگر ارتباط قلبی و با تمام وجود باشد نه تنها زبانی.
و لکن آن چه از روایات استفاده می شود این است که ائمه اطهار ـ علیهم السّلام ـ به طور کلی به یاد شیعیان و محبّینشان هستند و برای شیعیان دعا می کنند و دوستان شان را فراموش نه می کنند.چنان چه امام زمان (عج) در یکی از توقیعات شریفی که به شیخ مفید (ره) نوشته اند جمله ای بسیار جالب و با ارزش فرمودند: شیخ مفید! خودت بدان و دوستان ما هم بدانند: «انا غیر مهملین لمراعاتکم و لا ناسین لذکرکم و لو لا ذلک لنزل بکم اللاواء و..»[1] یقیناً بدانید ما رعایت حال شما را مهمل نگذاشته ایم ما توجه به شما داریم و حال شما را رعایت می کنیم و ما شما را فراموش نمی کنیم.     حضرت می فرماید: «ولاناسین لذکرکم» دوستان من شما را فراموش نه می کنم، یعنی همیشه و در همه ساعات مد نظر و توجه من هستید، اگر چنین نبود بلاها شما را در هم می پیچاند. این لطف امام زمان (عج) است نسبت به همه شیعیان و دوستان شان است.
و نیز باید توجه داشت که اعمال ما به پیامبر و ائمه اطهار ـ علیهم السّلام ـ و امام زمان (عج) عرضه می شود، و آن ها به ما توجه دارند و باید مواظب اعمال مان باشیم که باعث دوری ما از اهل بیت ـ علیهم السّلام ـ نشود چنان چه در روایت آمده است که یکی از اصحاب و یاران امام رضا ـ علیه السّلام ـ به نام عبدالرحمان بن ابی الزّیات معروف به عبدالرضا بود که آن قدر به امام رضا ـ علیه السّلام ـ علاقه داشت که به او می گفتند عبدالرضا مردم به او لقب عبدالرضا، داده بودند. می گوید روزی به امام رضا ـ علیه السّلام ـ عرض کردم: «ادع الله و لاهل بیتی» برای من و برای اهل خانه من از خدا خیر بخواهید و دعا کنید برای مان.
تا این جمله را گفتم، حضرت فرمود: «اولست افعل؟!» تو خیال کردی من دعا نمی کنم برای تان.
(والله ان اعمالکم لتعرض علیّ فی کل یوم و لیله…»[2] به خدا قسم اعمال شما روز و شب به ما عرضه می شود.
لذا فرمود نگاه می  کنم اگر کار خوبی انجام دادی خدا را شکر می کنم که به این محبّ ما توفیق دادی کار خوب انجام دهد. اگر کارهای بد از تو سر زده است طلب مغفرت و آمرزش برایت می کنم.
پس ما باید امیدوار باشیم به لطف و عنایت ائمه اطهار ـ علیهم السّلام ـ و امام زمان (عج) و سعی کنیم در مسیر زندگی روز به روز به آن ها با تقوا و اعمال صالح نزدیک تر شویم.

معرفی منابع جهت مطالعه بیشتر:
1. کتاب به سوی ظهور.
2. منتهی الامال: حاج شیخ عباس قمی.
3. سیره پیشوایان، مهدی پیشوایی.

پی نوشت ها:
[1] . مجلسی، محمد باقر، بحار الانوار، چاپ اسلامیه، 1373، ج 53، ص 175.
[2] . کلینی، محمد بن یعقوب، اصول کافی، چاپ جامعه مدرسین، 1364، ج 1، ص 219.