از خصلتهاى بسیار زیبا که غم و اندوه را از دل دیگران مىزداید نشان دادن خوش رویى است، کارى که براى انسان هیچ هزینهاى ندارد.
چقدر شایسته است انسان هنگامى که مىخواهد با زن و فرزند، پدر و مادر، اقوام و خویشان و همهى مردم برخورد کند همهى غم و اندوهش را در پس پردهى باطن پنهان نماید و همهى نشاط و سرسبزى و خرمىاش را در چهره ظاهر کند و با خوش رویى کامل با همگان دیدار کند.
امیرالمؤمنین علیه السلام وقتى خصلتهاى مؤمن را مىشمارد مىفرماید:
المُؤمِنُ بِشرُهُ فِى وَجهِهِ وَحُزنُهُ فِى قَلْبِهِ «19»
. مؤمن شادى و خرمىاش در چهرهاش نمایان و غم و اندوهش در دلش پنهان است.
و نیز آن حضرت در روایاتى مىفرمایند:
البَشاشَهُ إحسان «20»
. خوشرویى احسان و نیکى نسبت به مردم است.
البَشاشهُ حِبالَهُ المَودّه «21»
. خوشرویى ریسمان محبت و عشق است.
البِشرُ یُطفِئُ نارَ المُعانَده «22»
. خوشرویى آتش دشمنى و کینهورزى را خاموش مىکند.
البِشرُ شِیمَهُ الحُرّ «23»
. خوشرویى خصلت آزاده است.
بِشرُکَ یَدلُّ عَلى کَرَمِ نَفسِک وَتَواضُعِک یُنبِئُ عَن شریفِ خَلقِک «24»
. خوشروییت دلیل بر بزرگوارى نفست و فروتنىات خبردهندهى از اخلاق بلند مرتبهات مىباشد.
طلاقَهُ الوَجهِ بِالبِشرِ وَالعَطیّهُ وَفِعلُ البِرّ وَبذلُ التَحیّهِ داعٍ إلى محبّهَ البَریّه «25»
. گشادهروییت با خوشرویى و دست دهندهات و کار نیکت و سلام کردنت کشانندهى تو به سوى محبوبیت نزد همهى مردم است.
